اگر فوتبالیست می‌شدم از گرسنگی می‌مردم

عاشق فوتبال است و خودش هم زمانی در تیم راه‌آهن فوتبالیست بوده ولی می‌گوید آن زمان پولی در فوتبال نبود و اگر ادامه می‌داد احتمالا از گرسنگی می‌مرد؛ صحبت از سیاوش طهمورث است. بازیگری که در 76 سالگی همچنان شور و انرژی جوانی را دارد. برعکس فوتبال داخلی، به فوتبال خارجی علاقه زیادی دارد و به قول خودش طرفدار تیم برنده است. با همه علاقه‌ای که به فوتبال دارد هرگز به استادیوم نرفته و دلیل جالبی هم برای این تصمیمش دارد.

سیاوش طهمورث در کافه خبر مهمان بود و دقایقی هم به سوالات فوتبالی پاسخ داد. گفتگوی بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر در ادامه آمده است:

شما خودتان در تیم راه‌آهن فوتبالیست بودید؟

یک زمانی در دوره جوانی.

چرا ادامه ندادید؟

آن زمان امکانات زمین چمن و این‌ها نبود و در زمین خاکی بازی می‌کردیم. آن موقع پولی هم در فوتبال نبود و اگر فوتبالیست می‌شدیم از گرسنگی می‌مردیم! الآن را نبینید که میلیاردی می‌گیرند. تا 30-40 سال پیش چنین پول‌هایی نمی‌دادند. یک دفعه رشد کرد و همه به سمت فوتبال آمدند. طرف بچه 4 ساله‌اش را می‌فرستد که فوتبالیست شود و پولدار شود. شما اول تخصصی پیدا کن و فنی را یاد بگیر و کنارش فوتبال را هم ادامه بده. ضرری ندارد. الآن جوان‌ها هم مثلا در هنر کار می‌کنند و فیلم بازی می‌کنند.

هنوز هم پیگیر مسابقات فوتبال هستید؟

ایران را نه خیلی ولی خارجی را تماشا می‌کنم. چون من نمایش می‌بینم و واقعا نمایش است. اینکه ایران را زیاد نگاه نمی‌کنم تقصیر بازیکنان نیست. الآن هم گفتم بچه‌ها مربی و راهنما می‌خواهند. فوتبال علم شده است. شما تا ریاضیات ندانی نمی‌توانی بیلیارد بازی کنی چون علم هندسه است که چه زاویه‌ای بزنی و به کدام سوراخ برود. فوتبال هم همین است و علم شده. اگر مربی این علم را نداشته باشد نمی‌شود. باید بدن و روحیات و توانایی‌های شما را بشناسد. بعد خط بدهد که چطور بازی کنی. باید همه این‌ها را منتقل کند. فقط دنبال توپ دویدن نیست. الآن بچه دو ساله هم می‌تواند دنبال توپ بدود.

طرفدار چه تیمی هستید؟

طرفدار تیم خاصی نیستم و هر تیمی خوب بازی کند طرفدارش هستم. می‌خواهد چلسی باشد یا آرسنال. هر تیمی خوب بازی کند من دوست دارم.

فکر کنم خیلی هم با هیجان فوتبال نگاه می‌کنید

بله یک موقع در خانه فریاد می‌زنم و صدایم بالا می‌رود. فوتبال قشنگ است و هیجان دارد ولی متاسفانه درگیر مسائلی شده و سیاست و اقتصاد هم در آن تاثیر دارد. دیگر فوتبال خالصی که مارادونا بود نیست. تیمی در مسابقات جهانی می‌آید و بازیکنانش خارجی هستند. بازیکن باید مال کشور خودت باشد. خریدن فوتبالیست که فایده ندارد. تیم قطری از انگلیس بازیکن می‌خرد و تیم انگلیسی از ایران که مسخره است. وقتی به مسابقات جهانی می‌روی و می‌گویی نماینده کشور هستم خب تو نصف تیمت خارجی است. 

پس الآن موافق حضور مربی داخلی در تیم ملی هستید؟

چرا نباشد؟ اگر توانایی‌اش را داشته باشد خب ایرادی ندارد. همانطور که بازیگری داریم که می‌تواند درس بدهد و بازیگر بسازد که البته 99 درصد نمی‌توانند. بعضی‌ها این استعداد را دارند و می‌توانند ولی بعضی به زور و اجبار می‌خواهند انجام دهند. یک بار به دستیار کارگردان گفتند تو خودت چرا کارگردانی نمی‌کنی؟ گفت من دوست دارم دستیار خوب باشم تا کارگردان بد. حرف درستی است. شما فوتبالیست خوبی باش چرا می‌خواهی مربی بدی باشی؟

تا به حال استادیوم رفته‌اید؟

نه هرگز.

چرا؟

درست است که هیجان بیشتری ایجاد می‌کند ولی آدم تحت تاثیر ان قرار می‌گیرد. وقتی از تلویزیون نگاه می‌کنی خودت هستی و خودت. تحت تاثیر هیجان دیگران نیستی.

یکی از مسائل مهم این روزهای فوتبال ایران بحث ورود زنان به ورزشگاه‌هاست. الآن در سینما و کنسرت زن و مرد خیلی راحت کنار هم حضور دارند ولی وقتی به فوتبال می‌رسد بحث زیرساخت مطرح می‌شود. به نظر شما چرا تا امروز این مسئله حل نشده است؟

من نمی‌توانم بگویم چرا حل نشده ولی می‌توتنم بگویم که زنان باید در ورزشگاه‌ها باشند. اینکه حل نشده ماجرای دیگری دارد و جای بحث درباره مسائل سیاسی نیست. من سیاستمدار نیستم و فقط می‌توانم بگویم آره زن و مرد در همه عرصه‌ها باید کنار هم باشند.

به نظر شما حضور زنان می‌تواند فضای استادیوم‌ها را تلطیف کند؟

جوانان ما بی‌تربیت نیستند و وقتی خانمی در ورزشگاه نشسته باشد دیگر حرفی نمی‌زنند و درست تشویق می‌کند. چرا تحمیل می‌کنیم که آن‌ها بی‌تربیت هستند؟