با آن دلار دبش می شد چند فروند هواپیمای مسافری نو خرید؟

الان مهم برای من صحّت و سقم این خبر نیست؛ چرا که به اصل آن تعلّق خاطری ندارم. مهم احتمال صحّت یا حتی درستی بخشی از آن است؛ بدین روی: 

اخیراً به هر عدد و رقمی در مقیاس «میلیارد دلار» برمی‌خورم، ناخودآگاه به آن رقم معروف «۳/۴ میلیارد دلار» چای دبش ذهنم روان می‌گردد و با خود می‌گویم: «خدایا! خداوندگارا! مردمان خارج از این مرز و بوم با ارقامی در این حد، کمتر یا کمی بیشتر، چه‌ها که نمی‌کنند، و در کشور ما چه‌ها که کرده‌اند! 

اگر یادتان باشد، چندی پیش از درون کامیون‌های استتارشده از سوی اوکراین، پهپادهایی اوج گرفتند و تعدادی هواپیمای جنگنده همسایه روسمان را از حیّز انتفاع انداختند. آن زمان اعلام شد که ارزش آن چند فروند حدود ۷ میلیارد دلار، یعنی چیزی کمتر از دوبرابر لقمه‌های چرب و آلوده چای دبش بود؛ جلّ‌الخالق! 

احتمالا با آن مقدار دلار دبش، می‌شد چند فروند هواپیمای مسافری نو و چندین فروند دست‌دوم خرید؟ به راحتی می‌توانید مظنّه قیمت را در بویینگ یا ایرباس جست‌وجو کنید! …

از مقایسه موارد دیگر به سبب نارسایی در قلب و عروقم درمی‌گذرم؛ و فقط بر یک سندرم جدید در روان زیبای ایرانیان در این روزگاران اشاره می‌کنم، که نامش هست: «سندرم روح و روان حسّاسیّت‌زدوده.» 

این سندرم، در برابر اعداد و ارقام به یک مصونیّت مزمن و دردِ پنهانِ درون‌داد تبدیل شده، که دیگر کلمه «میلیارد» نه تنها آن را برنمی‌انگیزد، بلکه خود را آماده مصونیّت و سِر شدن به انواع جهش‌یافته آن می‌کند، یعنی بعد از «بیلیون» و «تریلیون»، به «کوادریلیون». به موتان قسم، آیا این آخری را می‌توانید تلفّظ کنید!؟ 

حالا یک‌روز در میان، مجلس بکِش و دولت بکِش؛ سؤال کن و تذکّر بده و استیضاح فرما! توضیح بده و توجیه بنما و روبه‌جلو فرار فرما! خب؛ تکلیف رعیّتی که راحةالحلقومِ زبانش در مقیاس پول هنوز همان «هزار» و حداکثر «میلیون» تومان است، چیست؟