خواهران منصوریان؛ چهره ملموس ورزش زنان

به گزارش خبرفوری ؛ حضور خواهران منصوریان در برنامه ماه عسل و ماجرای سخت زندگی شان ملموس ترین چهره از قهرمان بودن زنان ورزشکار در ایران است. شهربانو، الهه و سهیلا منصوریان که سال هاست بر سکوهای قهرمانی دنیا ایستاده اند هیج وقت به اندازه شب گذشته بین مردم شناخته و محبوب نشدند. بهتر است بگوییم مردم قهرمانانشان را تا همین دیشب به خوبی نمی شناختند. سرنوشت سخت خواهران منصوریان آنقدر قابل ستایش و قهرمانانه است که بارها و بارها می توان آن را گوش داد و به داشتن چنین زنانی به ایرانی بودن خود بالید. قهرمانانی که در این سال ها تلاش کردند تا بدون آن که کسی به شرایط آن ها پی ببرد، بدون آن که غرورشان شکسته شود و بدون آن که از کسی درخواست کمکی داشته باشند، سرنوشتشان را تغییر دادند.

حضور این سه خواهر در برنامه ماه عسل خود جسارت دیگری می خواهد. این که به عنوان یک قهرمان مقابل دوربین بنشینند و از روزهایی که در تلخ ترین شرایط پشت سر گذاشته اند حرف بزنند. دلیلشان هم این باشد که آمده اند تا مردم ببینند و اگر خانواده ایی شرایط آن زمان آن ها را دارد نا امید نشوند. شاید به خاطر همین شجاعت و روح قهرمانی است که تنها ساعتی پس از پخش این برنامه بسیاری از ورزشکاران نام آشنا همچون علی دایی، زهرا نعمتی در صفحه های شخصی خود خواهران منصوریان را تمجید کردند.

ماجرای خواهران منصوریان از هر جهت که نگاه کنیم قهرمانانه است و نباید جنگیدن برای بهترین بودنشان را زیر سوال برد. اما نگاهی به ورزش زنان بیاندازیم. نیازی نیست که سرنوشت تک تک ورزشکاران زن را مقابل دوربین بیاوریم تا به آن ها عنوان قهرمان بودن بدهیم. دخترانی که در شهرهای کوچک خود ورزش می کنند به تیم ملی می رسند و قهرمان می شوند. دخترانی که سال های سال است مدال آورند اما دوران قهرمانیشان بدون آن که آنقدرها شناخته شوند به پایان می رسد و در نهایت فراموش می شوند.

دوباره حرف های خواهران منصوریان را مقابل دوربین مرور کنیم. آن جایی که الهه می گوید تا همین یکی دوسال پیش کسی او را نمی شناخته یا حرف های شهربانو که می گوید چون رشته اش المپیکی نیست با این که اندازه المپیکی ها یا حتی بیشتر از آن ها تلاش کرده اما پاداش آن ها کمتر از المپیکی هاست. دختران ورزشکار ایران وقتی در شرایط سخت ورزش می کنند. وقتی تیم هایشان منحل می شود اما باز از ورزش کردن منصرف نمی شوند. وقتی اجازه ندارند به مسابقات بین المللی بروند اما پا پس نمی کشند و وقتی بدون آن که مردم، رسانه ها و مسوولان خبر داشته باشند در شرایطی نابرابر تمرین می کنند و مسابقه می دهند، قهرمانان واقعی این کشورند. قرار نیست قهرمانانمان را با نگاه ترحم آمیز بنگریم . قرار نیست آن ها را برای یک روز به خاطر بیاوریم و درباره شان حرف بزنیم. باید آن ها را بشناسیم و از داشتنشان احساس غرور کنیم و هیچ مسوولیتی به جزء آن که از داشته هایمان حمایت کنیم برگردن جامعه نیست.

31