داستان عشق پیرمرد به دختر جوان از گلستان سعدی

پیرمرد سعی می‌کرد با حرف‌های خود و لطیفه‌هایی که برای دختر تعریف می‌کرد؛ دل او را به دست بیاورد. هر روز در کنار او می‌نشست و با سخنان خود سعی می‌کرد دل دختر را نرم کند و او را عاشق خود کند.

داستان عشق پیرمرد به دختر جوان

پیرمرد این حرف‌ها را به زبان می‌آورد:

بختت بلند و بیدار بود که با یک پیرمرد ازدواج کردی. مردی که جهان دیده است، سرد و گرم روزگار را چشیده است. مردی که توانسته نیک و بد روزگار را یاد بگیرد و روش صحبت کردن و دوستی را بلد است.

تو خیلی خوش بخت هستی که با یک مرد جوان که سبک پا و فقیر است ازدواج نکردی. مردی که هر روز به دنبال هوای و هوس تازه ای می‌رود و شب را با دوستان و رفیقان خود می‌گذراند.

کار هر شب پیرمرد این بود که این حرف‌ها را به دختر جوان بزند. دختر نیز ساکت بود و فقط گوش می‌داد و پیرمرد از این بابت خوشحال بود. چون فکر می‌کرد که سکوت دخنر نشان از رضایت او است و او توانسته با این حرف‌ها دل دختر را به دست بیاورد.

تا یک شب پیرمرد از سکوت دختر خسته شد و گفت: تو هم حرفی بزن و چیزی بگو.

دختر جوان بلاخره لب به سخن گشود و آهی کشید و گفت: همه این حرف‌هایی که هر روز و هر شب به من می‌گویی در عقل من نمی‌گنجد؛ چون این حرف را پیش از این از قابله خود شنیده ام که می‌گفتند:

زن جوان را اگر تیری در پهلو نشیند به که پیری.

سرانجام زن از پیرمرد طلاق گرفت و با یک مرد جوان بداخلاق ازدواج کرد. دختر جوان با این همه بداخلاقی و رنجی که تحمل می‌کرد می‌گفت:

الحمدلله که از آن عذاب الیم برهیدم و بدین نعیم مقیم برسیدم…

با این همه جور و تندخویی / بارت بکشم که خوبرویی

با تو مرا سوختن اندر عذاب / به که شدن با دگری در بهشت

بوی پیاز از دهن خوبروی / نغز برآید که گل از دست زشت