۵ عضو اضافی بدن انسان که در آینده ناپدید می‌شوند!

دانشمندان هشدار می‌دهند که انسان‌های آینده ممکن است کاملاً بی‌مو شوند؛ علاوه بر این، احتمال دارد حتی چهار عضو دیگر بدن خود را نیز از دست بدهند و همه این تغییرات ناشی از سبک زندگی امروز ماست. کارشناسان معتقدند که تغییرات در رژیم غذایی، فناوری و محیط زیست می‌تواند طی هزاران سال باعث ایجاد این تحولات عظیم در تکامل حیات انسان بر روی کره‌ی زمین شده باشد.

ویژگی‌هایی که زمانی برای بقا ضروری بودند، مثل موی بدن یا برخی اندام‌ها، ممکن است بلااستفاده شده و به‌تدریج از بدن انسان حذف گردند. محققان به‌طور ویژه روی این موضوع تمرکز دارند که آسودگی و راحتی‌های مربوط به زندگی مدرن، کاهش فعالیت بدنی و پیشرفت‌های پزشکی چگونه می‌توانند آناتومی ما را به‌گونه‌ای تغییر دهند که قبلاً فقط در نظریه‌های تکاملی دیده می‌شد. بله، بدن انسان یک ماشین فوق‌العاده و حیاتی برای زندگی است، اما برخی ویژگی‌هایی که زمانی ضروری بودند، اکنون کاربرد کمی دارند یا اصلاً کاربردی ندارند. در ادامه، پنج عضوی که به‌تدریج در حال ناپدید شدن از بدن انسان هستند را معرفی می‌کنیم.

مو
موهای بدن زمانی برای حفظ گرما و محافظت حیاتی بودند، اما امروزه عمدتاً جنبه زیبایی پیدا کرده و به‌تدریج در حال کاهش هستند. به‌جز مژه‌ها و ابروها، حذف مو به یک روند استاندارد در مراقبت‌های شخصی تبدیل شده است، به‌ویژه در میان بانوان. یک مطالعه نشان داد که بیش از ۹۰ درصد زنان در جهان معمولاً موهای زیر بغل و پاهای خود را می‌تراشند و بسیاری نیز بخش‌های قابل‌توجهی از موهای موجود در ناحیه تناسلی خود را اصلاح می‌کنند.

این روند عمدتاً توسط هنجارهای اجتماعی و استانداردهای زیبایی هدایت می‌شود. در نتیجه، موهای بدن ریزتر و پراکنده‌تر شده‌اند. امروزه موها عمدتاً جنبه زیبایی داشته و به‌تدریج در حال ناپدید شدن هستند. دانشمندان پیش‌بینی می‌کنند که انسان‌ها ممکن است همچنان موهای بدن خود را از دست بدهند. لباس‌های امروزی، خانه‌های گرم و امکانات راحت و مدرن زندگی امروز نیز به این معناست که دیگر نیازی به عایق طبیعی بدن نیست. بنابراین، موهای بدن ممکن است حتی ریزتر، پراکنده‌تر یا کاملاً ناپدید شوند.

دندان عقل
دندان عقل، یا همان آسیای سوم، در اصل به اجداد ما کمک می‌کرد تا غذاهای سخت و خام مثل ریشه‌ گیاهان خوراکی، مغزیجات و گوشت‌های خام و نپخته را خرد کنند. اما با پخت‌وپز به شیوه مدرن و رژیم‌های نرم‌تر، بیشتر ما دیگر نیازی به این دندان‌ها نداریم. مطالعات در بریتانیا نشان می‌دهد که حدود ۲۰٪ بزرگسالان حداقل یک دندان عقل خود را کشیده‌اند و رژیم‌های غذایی سرشار از غذاهای پخته و فرآوری‌شده باعث شده این دندان‌های اضافی عمدتاً بی‌استفاده شوند.

تقریباً از هر پنج نفر، یک نفر هیچ‌یک از چهار دندان عقلش به‌طور کامل رشد نمی‌کند؛ این امر نشان می‌دهد که وجود این دندان‌ها در فک انسان، به تدریج در حال از بین رفتن است. فک ما طی نسل‌ها کوچک‌تر شده و با رژیم‌های نرم مدرن، اغلب این دندان‌ها باعث درد یا فشردگی در کنار یکدیگر می‌شوند. مشکلات ناشی از این دندان‌ها، که باعث فشردگی، عفونت یا نهفتگی درون لثه می‌شود، دلیل اصلی کشیدن آن‌هاست؛ گفتنی است که سرویس سلامت ملی بریتانیا (NHS) هر سال ده‌ها هزار دندان را می‌کشد.

بنابراین نسل‌های آینده ممکن است اصلاً دندان عقل نداشته باشند، زیرا تکامل بدن با رژیم غذایی نرم و آسان ما هماهنگ شده است. با گذشت زمان، تکامل گونه انسان ممکن است دندان عقل را کاملاً غیرضروری دانسته و نسل‌های آینده بدون برخورداری از آن‌ها به دنیا بیایند.

دُنبالچه
استخوان دنبالچه، باقی‌مانده‌ای از دم میمون‌ها است که در گذشته به تعادل و نگهداری دم کمک می‌کرد. امروزه این استخوان نقش چندانی ندارد، هرچند هنوز برخی از عضلات لگن را حمایت می‌کند. سبک زندگی مدرن، با سطوح صاف، صندلی‌ها و کاهش نیاز به بالا رفتن یا گرفتن (اجسام)، باعث شده دنبالچه تا حد زیادی بدون کاربرد باشد. آسیب به دنبالچه در بریتانیا نسبتاً شایع است و حدود ۱ نفر از هر ۵۰ نفر در مقطعی از زندگی درد دنبالچه را تجربه می‌کند، که نشان‌دهنده آسیب‌پذیری آن با وجود کاهش نقش تکاملی دنبالچه است.

درد دنبالچه (coccydynia) حدود ۲٪ جمعیت بریتانیا را تحت تأثیر قرار می‌دهد و اغلب ناشی از افتادن، نشستن طولانی‌مدت یا زایمان است. شکستگی دنبالچه نسبتاً نادر است اما حدود ۱–۵٪ از تمام شکستگی‌های ستون فقرات را تشکیل می‌دهد. با از بین رفتن نقش اصلی آن در تعادل، دنبالچه بیشتر به‌عنوان یک نشانه تاریخی باقی مانده است.

با گذشت زمان، انتخاب طبیعی ممکن است به کوچک‌تر شدن یا حتی حذف کامل دنبالچه منجر شود. برخی مطالعات تکاملی نشان می‌دهند که دنبالچه در انسان نسبت به خویشاوندان میمون‌ها کوچک‌تر شده است. دانشمندان معتقدند که در انسان‌های آینده این استخوان ممکن است به‌تدریج کوچک شده یا کاملاً از بین برود.

آپاندیس
در گذشته، اجداد ما برای هضم گیاهان سفت و پر فیبر به آپاندیس نیاز داشتند. این عضو کوچک ممکن بود ابزار مفیدی برای هضم مواد گیاهی سخت و همچنین فیبر باشد، اما امروزه آپاندیس غالباً فاقد کاربرد است. با توجه به پخت‌وپز به شیوه‌های مدرن و رژیم غذایی فرآوری‌شده، دیگر نیازی به آپاندیس برای تجزیه غذا نداریم. با این حال، برخی تحقیقات نشان می‌دهند که آپاندیس ممکن است نقش کوچکی در سیستم ایمنی بدن داشته و همچنین محلی برای زندگی باکتری‌های مفید روده باشد.

با وجود کاهش کارکرد اصلی، آپاندیس هنوز باعث ابتلای سالانه حدود ۷۰۰۰ نفر در بریتانیا به آپاندیسیت می‌شود و به همین دلیل جزو یکی از اعضای بدن انسان است که بیشترین تعداد جراحی برای خارج کردن از بدن را به خودش اختصاص داده است. تقریباً یک نفر از هر بیست نفر در طول زندگی خود آپاندیسیت را تجربه می‌کند. به طور کلی، آپاندیس یادگاری از گذشته تکاملی ماست؛ به این معنا که برای اجداد ما مفید بوده، اما برای انسان‌های مدرن تا حد زیادی بلااستفاده شده است.

معمولاً طول آپاندیس بین ۸ تا ۱۰ سانتی‌متر است، اما اندازه آن می‌تواند متفاوت باشد. در طول هزاران سال، ممکن است انتخاب طبیعی افرادی با آپاندیس‌های کوچک‌تر یا بدون آپاندیس را ترجیح دهد و این عضو به تدریج از بدن انسان حذف شود؛ تا فقط یک یادگار تکاملی از آن باقی بماند. با ادامه مصرف غذاهای نرم، پخته و فرآوری‌شده، نقش اصلی این عضو در هضم فیبرهای گیاهی سخت دیگر لازم نیست و دانشمندان پیش‌بینی می‌کنند که در آینده ممکن است آپاندیس کاملاً از بدن انسان ناپدید شود.

عضلات گوش
عضلات گوش زمانی برای چرخاندن گوش‌ها به طرف صدا مورد استفاده قرار می‌گرفتند، درست مثل کاری که گربه‌ها و سگ‌ها انجام می‌دهند. اجداد ما احتمالاً از این عضلات برای چرخاندن گوش‌ها به سوی منبع صدا بهره می‌بردند تا بتوانند شکارچیان، طعمه‌ها یا سایر خطرات محیطی را سریع‌تر شناسایی نمایند. در دنیایی که خبری از فناوری مدرن یا خانه‌های امن نبود، این توانایی یک ابزار مهم برای بقا به شمار می‌رفت؛ قابلیتی که امروزه دیگر نیازی به آن نداریم.

امروز، عضلات گوش بیشتر افراد غیرفعال هستند و کارکرد عملی چندانی ندارند. برای معدود افرادی که هنوز می‌توانند آن‌ها را حرکت دهند، این مهارت بیشتر شبیه یک ترفند جالب و سرگرم‌کننده است تا یک توانایی حیاتی. پژوهش‌ها نشان می‌دهند که تنها حدود ۱۰ تا ۲۰ درصد از مردم می‌توانند گوش‌های خود را به‌طور ارادی حرکت دهند و این توانایی در مردان شایع‌تر از زنان است. این درصد اندک نشان می‌دهد که این عضلات تا چه حد کارایی خود را از دست داده‌اند و به جای یک ابزار واقعی برای شنیدن، بیشتر به یک ویژگی عجیب و بی‌استفاده تبدیل شده‌اند.

دانشمندان پیش‌بینی می‌کنند که طی هزاران سال آینده، این عضلات گوش ممکن است کوچک‌تر شده یا به‌طور کامل از بین بروند. با تکیه بیشتر انسان‌ها بر فناوری‌هایی مانند هدفون، زنگ هشدار و نشانه‌های دیداری به جای شنوایی تیز برای بقا، فرایند انتخاب طبیعی احتمالاً این ویژگی قدیمی را حذف خواهد کرد و نسل‌های آینده را با گوش‌هایی کاملاً بی‌حرکت بر جای خواهد گذاشت.