جت رادارگریز مرموز چینی، کابوس جدید نیروی دریایی آمریکا

به گزارش خبر فوری به نقل از آسیاتایمز، در ماه جاری، چندین منبع رسانه‌ای گزارش دادند که تصاویری در شبکه‌های اجتماعی چین منتشر شده است که ظاهراً یک هواپیمای رادارگریز بدون دم و ناشناخته را نشان می‌دهد. این تصاویر بحث‌هایی را درباره اینکه آیا این هواپیما سومین جنگنده سرنشین‌دار نسل ششم چین است یا یک پهپاد پیشرفته خودمختار نوع «وفادار همراه» ایجاد کرده است. این هواپیما که از زوایای مختلف عکاسی شده، دارای دماغه‌ای نوک‌تیز، بال‌های میانی با زاویه تند و نوک‌های بریده‌شده، بدون پایدارکننده‌های عمودی و احتمالاً مجهز به دو موتور است.

این ویژگی‌های طراحی نشان‌دهنده این است که ممکن است این هواپیما رقیبی برای جنگنده J-50 شن‌یانگ، ساخته شرکت چنگدو، یا یک وسیله نقلیه هوایی رزمی بدون سرنشین پیشرفته باشد. نبود تصاویر واضح از کابین خلبان، نقش دقیق این هواپیما را نامشخص نگه داشته است. تحلیلگران شباهت‌هایی را بین این هواپیما و جت رادارگریز عظیم J-36 چین مشاهده کرده‌اند، اما این هواپیما بدنه‌ای کوچک‌تر و احتمالا سریع‌تر دارد و وجود چرخ‌دنده‌های فرود و دماغه نشان‌دهنده قابلیت عملیات ناو هواپیمابر است.

گسترش برنامه‌های هوافضای نظامی چین

این کشف در حالی رخ داده که چین به‌سرعت برنامه‌های هوافضای نظامی خود را گسترش می‌دهد، از جمله طراحی‌های متعدد هواپیماهای رزمی مشترک که به‌صورت غیررسمی که «فنجان‌های چای» نامیده شده‌اند. این هواپیماها ممکن است در رژه «روز پیروزی» شهریورماه چین (که هشتادمین سالگرد پایان جنگ جهانی دوم را جشن می‌گیرند) رونمایی شوند. این تحولات با تلاش‌های ایالات متحده در برنامه تسلط هوایی نسل بعدی هم‌راستا است و رقابت فزاینده برای توسعه پلتفرم‌های رادارگریز مجهز به هوش مصنوعی را نشان می‌دهد که قادر به انجام مأموریت‌های برد بلند با قابلیت بقای بالا در تیم‌های سرنشین‌دار و بدون سرنشین هستند.

تمرکز بر ادغام با ناوهای هواپیمابر

ادغام با ناوهای هواپیمابر یکی از اهداف اصلی طراحی‌های نسل ششم چین است. روزنامه ساوت چاینا مورنینگ پست گزارش داد که تیم طراحی جنگنده رادارگریز J-36 چین در حال توسعه سیستمی برای کمک به فرود روی ناو برای یک نوع از این جت است. بر اساس مقاله منتشرشده  این سیستم از «کنترل مستقیم نیرو» برای تنظیم نیروی بالابر به‌صورت مستقل از زاویه پیچ استفاده می‌کند و با یک «مشاهده‌گر اختلال زمان ثابت» پشتیبانی می‌شود که اثرات آشوبناک «جریان هوای کشتی» را در زمان واقعی خنثی می‌کند. این فناوری در شبیه‌سازی‌ها تحت شرایط دریایی شدید، دقت ارتفاعی دو سانتی‌متری را به دست آورده است. چنین دقتی می‌تواند به هواپیماهای بال‌پرنده نسل ششم امکان عملیات از روی ناوهای هواپیمابر چین را بدهد و دامنه نیروی دریایی ارتش چین را به آب‌های آزاد گسترش دهد، اقدامی که گامی در راستای هدف بلندمدت پکن برای تداوم قدرت‌نمایی است.

ساختاری در نیروی هوایی چین

رونمایی چین از چندین نوع جنگنده نسل جدید، مانند J-36، J-50 و احتمالاً این مدل جدید، می‌تواند نشانه‌ای از تغییرات ساختاری در نیروی هوایی ارتش باشد. لورن ادسون و فیلیپ ساندرز در مقاله‌ای نوشتند که با بالغ شدن این نمونه‌های اولیه، نیروی هوایی ارتش چین ممکن است مجبور به تصمیم‌گیری درباره ترکیب مناسب جنگنده‌های گران‌قیمت و پیشرفته نسل ششم با هواپیماهای ارزان‌تر نسل چهارم و پنجم باشد.

اگرچه نباید توانایی‌های چین را دست‌کم گرفت، اما وابستگی بیش از حد به رادارگریزی می‌تواند گمراه‌کننده باشد. بسیاری از کارشناسان استدلال کردند که فناوری رادارگریز راه‌حلی کامل نیست، زیرا با پیشرفت تشخیص الکترومغناطیسی، اثربخشی آن کاهش می‌یابد. صرف‌نظر از اینکه رادار و انتشار حرارتی در یک هواپیمای رادارگریز تا چه حد پنهان شوند و با وجود نگهداری دقیق سطوح حساس آن، این هواپیماها در برابر اقدامات متقابل پیشرفته و مداوم آسیب‌پذیرتر می‌شوند.