واکنش شریعتمداری به حضور رهبری در عزاداری شب عاشورا

میانه شب بود… شب عاشورای امسال را می گویم ... باید بودی و می دیدی، سخنران به روال هرشب به سخن مشغول بود و جماعت انبوه در حسینیه امام خمینی، سرا پا گوش … ناگهان؛ انفجاری بزرگ به وقوع پیوست و نوری خیره کننده در فضا پیچید. انفجار نور بود.

گوئی خورشید بود که برخلاف عادت چندین و چند میلیارد ساله، این بار در میانه شب طلوع کرده بود …جماعت، یکصدا و از عمق جان فریاد «حیدر، حیدر» برکشیدند. چرا حیدر!؟ انگار که، اما نه، «انگار» واژه گویائی برای توصیف آنچه می دیدند نبود، نور حیدری را به وضوح در چهره نورانی و مقتدر فرزند او می دیدند ...

«از در درآمدی و من از خود به در شدم … گوئی از این جهان به جهان دگر شدم». کاش بودی و می دیدی … شب عاشورای امسال را تاریخ در سینه خود به امانت نگاه می دارد و ماجرای این شب تاریخی را سینه به سینه نقل می کند …

داستان مردمی وفادار و پاکباخته و مراد و مقتدایشان را … مردمی که عمار در میانه جنگ صفین، خبر آمدنشان را به مالک داده بود … آن هنگام که مالک باحسرت گفته بود کاش می توانستیم علی (ع) را به عصری ببیریم که مردم قدرش را بدانند.

و عمار در پاسخ او، از مردمی خبر داده بود که در صلب پدران و رحِم مادران خویشند و چون آن عصر که مالک آرزو کرده بود فرا برسد، لبیک‌گویان از راه می‌رسند، مردمانی که از «من» و «ما» گذشته‌اند.

نه در سر سودای سود دارند و نه در دل، غم بود و نبود، دل در گرو اسلام ناب محمدی‌(ص) دارند و علی‌(ع) را امام و مولا و مقتدای خود می‌دانند… راستی ملائکه چرا به آدم سجده کرده بودند!؟