فولادسازی شادگان؛ امیدی که از دل فشارها زنده شد
در سال‌هایی که واژه تحریم مثل دیواری دور صنعت ایران کشیده شده و ناترازی انرژی هر بار چراغ بخشی از تولید را خاموش کرده، خیلی‌ها تصور می‌کردند توسعه صنعتی دیگر شبیه رؤیاست؛ خصوصاً در صنایعی مثل فولاد که هر تن تولید آن به برق، گاز، زیرساخت و سرمایه‌گذاری بلندمدت وابسته است. اما درست در همین سال‌ها، فولاد خوزستان بار دیگر نشان داد که آینده همیشه از مسیر امید، برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری می‌گذرد؛ نه از توقف و احتیاط.
خبر آغاز شمارش معکوس بهره‌برداری از فولادسازی شادگان، یک تیتر ساده صنعتی نیست. این پروژه پاسخی است به پرسشی که ماه‌هاست روی میز سیاست‌گذاران و فعالان اقتصادی مانده:
آیا هنوز می‌شود در ایرانِ امروز توسعه صنعتی را ادامه داد؟
پروژه مهم فولادسازی شادگان می‌گوید: «بله اگر نگاه مدیریتی بلندمدت باشد و اگر تولید، نه به‌عنوان عملیات روزمره، بلکه به‌عنوان راهبرد ملی دیده شود.»
فولاد خوزستان در چهار سال گذشته در سخت‌ترین شرایط ممکن تولید کرد؛ با قطعی برق تابستان‌ها، فشار گاز در زمستان‌ها و رکوردشکنی هزینه مواد اولیه و تجهیزات. حتی آمارها می‌گویند بیش از ۲.۵ میلیون تن تولید و حدود ۱.۳ میلیارد دلار ارز به دلیل محدودیت‌ها از دست رفته است. اما نکته مهم این است: شرکت متوقف نشد و به‌جای عقب‌نشینی، سرمایه‌گذاری در آینده را انتخاب کرد:
آغاز احداث نیروگاه، پروژه‌های خورشیدی، بومی‌سازی تجهیزات، توسعه خطوط تأمین، فناوری‌های جدید و حالا فولادسازی شادگان.
شادگان فقط یک واحد صنعتی تازه نیست؛ تغییر هندسه زنجیره تولید فولاد جنوب است. نزدیکی به منابع، کاهش هزینه حمل، دسترسی بهتر به بازار صادراتی و افزایش انعطاف تولید، این پروژه را از «یک فاز جدید» به «اهرم رقابتی منطقه‌ای» تبدیل می‌کند. درست همان چیزی که صنعت فولاد کشور برای ماندن در میدان رقابت جهانی به آن نیاز دارد.
از زاویه‌ای دیگر، شادگان معنای روانی و اجتماعی هم دارد؛ ماه‌ها چرخ کارخانه راکد بود و انتظار، نگرانی و پرسش در میان کارکنان و مردم جریان داشت. حالا این واحد، دوباره روشن می‌شود—و با آن اعتماد، اشتغال و امید هم روشن‌تر خواهد شد.
در شرایطی که بسیاری از صنایع در حالت دفاعی‌اند، فولاد خوزستان با بهره‌برداری از شادگان سیگنالی روشن مخابره می‌کند:
«توسعه هنوز ممکن است—اگر مدیریت صنعتی بلندمدت باشد و سیاست‌گذاری همراه.»
شادگان امروز شاید فقط یک سایت فولادی باشد، اما معنای بزرگ‌تری دارد:
ایران هنوز می‌تواند آینده بسازد.
