تخریب محیط زیست؛ حلقه آخر تأثیرگذاری تحریم‌های ظالمانه
سالانه نزدیک به ده میلیون تن سنگ آهن از منابع طبیعی منطقه که اموال عمومی محسوب می شود، توسط شرکتهای خصوصی استخراج میشود، اکثر این معادن بایسته های زیست محیطی را رعایت نکرده و کلا پوشش گیاهی زمین تراشیده شده است.
در سالگشت پیروزی انقلاب اسلامی شرکت اوپال پارسیان اعلام کرد که به رکورد تولید «روزانه» دوازده هزار تن کنسانتره آهن رسیده است، و این رویداد را پیروزی بزرگی برای مردم منطقه محروم خواف دانست و به آنها تبریک گفت!
همه می دانند که از این دوازده هزار تن کنسانتره، حتی یک گرم اش به دست مردم منطقه نمی رسد و حتی از فروش اش هم یک ریال عاید مردم نشده و در جیب مردم فقیر و محروم نخواهد رفت بلکه تمامی عواید مادی اش متعلق به هیأت مدیره بانک پارسیان و مجمع عمومی اش می باشد، اما چرا این شرکت به مردم منطقه تبریک می گوید؟!
به نظر می آید مخاطب این پروپاگاندا بیش از اینکه مردم منطقه باشد، مسؤلان حکومتی و طرفداران آنها در منطقه باشد که آنها احساس کنند اقدامات این شرکت خصوصی و سایر شرکت های حاضر در منطقه منجر به خنثی شدن تحریم های ظالمانه آمریکا شده است.
این وقتی تقویت می شود که توجه کنیم به جملات اسحاق جهانگیری که توسط علیرضا معزی معاون ارتباطات دفتر رییس‌جمهور نقل شده است: «دشواری یک جنگ وقتی افزون میشود که نشود روایتش کرد؛ وقتی نتوان ابعاد یورش را توصیف کرد نمی‌توان از کیفیت دفاع و عظمت ایستادگی هم سخن گفت. روزی که بالاخره روایت تحریم گفته و شنیده شود، راه بر اقناع افکار عمومی، بازیابی سرمایه‌های اجتماعی و بازسازی امید هموارتر خواهد شد».
قطعا یکی از مصادیق این مقاومت کردن در برابر جنگ اقتصادی، تأمین مالی هزینه های دولت علی رغم تحریم بودن فروش نفت و گاز است که بخشی از این تأمین مالی از طریق شرکتهای معدنی صورت می گیرد؛ و شاید دلیل عمده سکوت دستگاه های حکومتی در قبال فجایع زیست محیطی معادن و شرکت های منطقه نیز همین باشد. منتها به نظر می رسد، در اینجا اشتباه محاسباتی رخ داده است که منجر شده که تحریم ها ظاهرا خنثی شوند اما با طنا به نتیجه برسند.
هنگامی که یاد می آوریم، سالانه نزدیک به ده میلیون تن سنگ آهن از منابع طبیعی منطقه که اموال عمومی محسوب می شود، توسط شرکتهای خصوصی استخراج میشود، اکثر این معادن بایسته های زیست محیطی را رعایت نکرده و خصوصا در معادن پلاسری علاوه بر تخلفات در عمق برداشت، کلا پوشش گیاهی زمین تراشیده شده است، رویدادی که منجر به آزاد شدن منابع عظیم گردوغبار در منطقه بادخیز کویری می شود، از آن طرف، تأسیسات فرآوری سنگ آهن در منطقه شامل گندله و کنسانتره، برای تأمین آب خود نه تنها منابع آب موجود در منطقه کویری را به خود اختصاص داده بلکه سفره های آب زیر زمینی را به مصرف رسانده و آلوده کرده اند که هزاران سال دست نخورده مانده بود و سپس در اثر اینکار دشت ها خشک تر شده و فرونشست می کند، متوجه می شویم که این نوع مقابله با تحریم، در طی ده سال گذشته، به ایجاد «بحران» زیست محیطی منتهی شده و «اکوسیستم» منطقه را به ریخته است، فاجعه ای که به اندازه بمباران اتمی برای نیمه شرقی کشور ایجاد خسارت کرده و در بلند مدت کل کشور را متأثر می کند.
با عنایت به موارد بالا، بهتر می توان معنای استدلال های سناتورهای آمریکایی و لابی های اسرائیل مخالف با حمله نظامی را دریافت که با توجه به قدرت بازدارندگی نظامی کشور، استراتژی خود را تغییر داده اند. آنان نبرد نظامی را کم اثر و پر هزینه دانسته و منتظرند تا زیرساخت های طبیعی کشور از بین برود و اکوسیستم کشور دچار بحران شود و مردم در اثر حوادث طبیعی قتل عام شوند.
از این لحاظ، شرکت های خصوصی که محیط زیست منطقه را از بین می برند، مأموران مستقیم دولت های متخاصم مانند آمریکا می باشند که حلقه آخر تأثیر منفی تحریم ها را به انجام برسانند و کشور را از چاله ویرانی ناشی از جنگ نظامی، به چاه بحران های عظیم محیط زیستی بکشانند.
70
