《نامش زن》 بود و قساوت را تاب نیاورد/در جنگ چه بر سر شیرخواره ها آمد؟

به گزارش خبر فوری،در اولین روز از نوزدهمین جشنواره سینما حقیقت فیلمی به اکران درآمد که برای همه حضار رعشه ای از روزهای تلخ جنگ ۱۲ روزه بود‌.

《نامش زن》 ساخته زنی جوان به نام ماریا ماوتی یکی از مستندهایی است که خالق خود را به اعتراف خودش پشت در مجوزها دوانده تا متولد شود.

ماجرای حمله به ساختمان های اطراف شیرخوارگاه آمنه در جنگ ۱۲ روزه و انتقال نوزادان به شیرخوارگاه شبیر. ترس ها و اضطراب ها. دلنگرانی ها و بی پناهی هایی که در چشمان نوزادان رهاشده نقش بسته بود، زنان پرستار شیرخوارگاه را از رفتن و ترک تهران بازداشت تا تنها آغوش امن از این کودکان دریغ نشود.

بهزیستی برای حمایت از نوزادان طرح میزبانی را مطرح کرد و تعدادی نوزاد به صورت موقت به خانواده ها سپرده شدند. اما این ارتباط کوچک وابستگی عاطفی را با نوزاد فراهم می کرد و برخی نوزادان حتی برای همیشه به سرپرستی گرفته شدند.

نوزادانی که از سوی پدر و مادر در خیابان و بیمارستان رها می شدند و هیچ هویتی از پدرو مادر مشخص نبود. نامی نداشتند و پرستاران نامی برای آنها انتخاب می کردند.

جنگ با قساوت تمام سایه انداخته بود اما در زیر این ابر تیره مهربانی و عطوفت زن ایرانی روشنی بخش بود.

زنانی که مادر نبودند اما مادری می کردند. ماوتی با محور قراردادن یکی از این دختران به نام مهدیه زیبایی روح مادرانه را حتی در وجود دختری مجرد تصویر می کند. مهدیه بدون پدر بزرگ شده است. امروز می گوید راضی نیست نوزادی که به طور موقت به سرپرستی گرفته را برای همیشه نگه دارد. نمی خواهد سختی هایی که لمس کرده را ماهان کوچک لمس کند. ماهان با سرپرستی خانواده ای دیگر از پیش مهدیه می رود اما در سکانسی می گوید هر جا بروی مادرت هستم و قول بده خوشبخت شوی.

ماوتی در این مستند درست چند ماه بعد از اتمام جنگ ایران و اسرائیل تداوم زندگی در آغوش پرمهر زن ایرانی را با استناد ثبت کرده است.

و چه کسی نمی داند که مادری فطرتی در وجود زن است و چنین آغوش امنی بشر را در پس هر جنگ و ویرانی به زندگی بازگردانده است.

این فیلم در آیین افتتاحیه نوزدهمین دوره جشنواره سینما حقیقت به اکران درآمد.