زنان داستان‌نویس ناخودآگاه به بیان اندیشه و دغدغه زنان می‌پردازند

عصمت حسینی، با بیان این‌که توصیف شخصیت‌های زنان در آثار ادبی مردان با واقعیت و روحیات زن فاصله نسبی دارد، تصریح کرد: در گذشته و در طول سال‌های زیادی زنان فقط در داستان‌های نویسندگان مرد حضور داشتند و شخصیت‌پردازی به زنان فقط در نگاه مردانه شکل می‌گرفت.

او با بیان این که نویسنده مرد هر چه‌قدر هم که در تفکر به زن و شخصیت‌پردازی او در داستان همت کرده باشد باز در بیان اندیشه، گفتار و احساس نمی‌تواند همانند زن عمل کند، گفت: زنان نویسنده حتی در انتخاب واژه‌ها برای بیان افکار و احساسات خود به صورت طبیعی و ساده عمل می‌کنند.

نویسنده رمان «غزلی روی عرشه» گفت: زنان داستان‌نویس همت کنند و به تمام مسایل و دغدغه‌های زنانه خود در جامعه بپردازند.

حسینی همچنین به مکتب فکری فمینیسم اشاره کرد و درمورد تاثیرش بر آثار داستانی زنان نویسنده ایرانی گفت: ردپای فمینیسم در آثار ادبی برخی زنان به صورت خیلی طبیعی و بی‌آن‌که کسی قصد نوشتن در این زمینه را داشته باشد و یا حتی نام این حوزه را شنیده باشد در لابه‌لای سطور آثار ادبی به کار می‌رود.

وی با بیان این‌که هنر نویسندگی به توصیف هر گونه اندیشه و خواست و ناخواست انسان‌ها می‌پردازد خاطرنشان کرد: هنر نویسندگی از آن‌چه هست و نباید باشد و آن‌چه نیست و باید باشد می‌گوید و در زندگی انسان‌ها از موضوعات متعددی همچون دلبستگی‌ها و دشمنی‌ها تا شکل‌گیری گروه‌های انسانی در روند تاریخی خود سخن می‌گوید.

عصمت حسینی متولد سال ۱۳۳۵ در آبادان است. وی داستان‌نویسی را به طور جدی از سال ۱۳۸۰ آغاز کرده و نخستین داستان خود را با نام «عاشور» در سال ۸۲ در مجله پیام شمال به چاپ رساند. «بخواب تا من حرف بزنم» نخستین مجموعه داستان این نویسنده نام دارد که در سال ۸۴ منتشر شد.