جنگ دو غول دریایی ترکیه و فرانسه/ ناوهواپیمابر اردوغان مچ ناوهواپیمابر مکرون را می خواباند؟

به گزارش خبر فوری، گزارشی که اخیرا توسط وب‌سایت ایتالیایی « Scenari Economici » منتشر شده، از تشدید رقابت تسلیحاتی بین فرانسه و ترکیه پرده برداشته است. طبق این گزارش، پاریس از پروژه ناوهواپیمابر جدید خود که مسلح به سوخت هسته‌ای است، رونمایی کرده و آنکارا از آغاز ساخت ناو هواپیمابر ملی خود، MUGEM، خبر داده است.

فابیو لوگانو، نویسنده پایگاه ایتالیایی فوق، MUGEM را «برادر بزرگ» TCG Anadolu توصیف کرد و خاطرنشان کرد که این ناو جدید جهشی قابل توجه برای نیروی دریایی ترکیه است. به گفته نویسنده، موگم فقط یک سازه دریایی نیست؛ این طرح که با استفاده از ابزارهای چندبعدی بهبود یافته است، نویدبخش دستیابی به قابلیت ‌های بهتر تهویه، همراه با کاهش ۱.۵ درصدی مصرف سوخت است.

مشخصات فنی

نویسنده اظهار می دارد که کشتی جدید ترکیه که برای انتقال از دفاع ساحلی به عملیات در آب ‌های آزاد طراحی شده است، تقریباً 50 هواپیما را در خود جای می ‌دهد. این کشتی پذیرانی انواع و اقسام پرنده است و یک بال هوایی متنوع را تشکیل می ‌دهد که ترکیبی از نسخه ‌های دریایی Hurgate، پهپاد Anka-3 و Bayraktar است.

این کشتی برای دفاع از خود به سیستم‌ های دفاع نزدیک CIWS Gökdeniz به همراه سیستم‌ های پرتاب عمودی MIDLAS متکی است که به آن قابلیت ‌های دفاعی و تهاجمی مستقیم را می ‌دهد که این قابلیت، استقلال آن را در صحنه ‌های عملیاتی دریایی افزایش می ‌دهد.

ناو هواپیمابر ترکیه ‌ای، موگم، تقریباً ۳۰۰ متر طول دارد و بین 60 هزار تا 70 هزار تن وزن دارد.

فرانسه با ناو خود به مصاف غول ترکیه می رود

نویسنده همچنین خاطرنشان می کند که اقدام ترکیه در ساخت ناوهواپیمابر جدید، سبب تغییر استراتژی کشورهای دیگر هم شده است. در جبهه غربی، امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه، رسماً جانشین ناو هواپیمابر شارل دوگل را معرفی کرد. نسل جدید ناو هواپیمابر (PANG) ، بزرگترین کشتی جنگی در اروپا خواهد بود و اخیراً رئیس جمهور مکرون بودجه رسمی نهایی این پروژه را اعلام کرد.

فرانسه برای تضمین استقلال استراتژیک کامل این پروژه، روی نیروی محرکه هسته‌ ای به عنوان سنگ بنای اصلی این ناو حساب می ‌کند. همچنین، این ناو هواپیمابر ظرفیت جابجایی 78 هزار تن بار را دارد و طولش تا۳۱۰ متر هم می رسد.

ناو BA-NG به دو راکتور هسته‌ای K-22 مسلح است که هر کدام ظرفیت تولید بین ۲۲۰ تا ۲۳۰ مگاوات انرژی را دارند و برد عملیاتی گسترده و قدرت کافی برای پشتیبانی از سیستم‌ های رزمی پیشرفته را فراهم می ‌کنند. همچنین، این ناو هواپیمابر به منجنیق‌ های الکترومغناطیسی IMALS مجهز است که احتمالاً آمریکایی ها در ساخت آن دخالت داشته اند.

نویسنده مقاله ایتالیایی می گوید که قرار است این ناو هواپیمابرجدید فرانسه در سال ۲۰۳۸ وارد خدمت شود و جت ‌های جنگنده نسل بعدی (FCAS) یا رافال-ام ارتقا یافته را حمل خواهد کرد و توانایی پاریس برای فعالیت در منطقه هند و اقیانوس آرام بدون تکیه بر پایگاه‌ های ثابت را تضمین می ‌کند؛ عاملی که در جهانی که به طور فزاینده‌ای تکه‌تکه و پیچیده می ‌شود، به شدت حیاتی است.

برخلاف ناو هواپیمابر فعلی فرانسه یعنی، شارل دوگل، ناو هواپیمابر جدید به جای یک راکتور هسته‌ای به دو راکتور هسته ‌ای مجهز خواهد شد که امکان سرعت بالاتر و تأمین نیروی لازم برای کار با سلاح ‌های انرژی هدایت‌شده یا ریل‌گان‌های الکترومغناطیسی را علاوه بر منجنیق‌ های پرتاب مغناطیسی جدید فراهم می ‌کند. این در حالی است که ناو ترکیه ای این قابلیت را ندارد و از نیروی محرکه متعارف و سیستم پرتاب منجنیق غیر الکترومغناطیسی استفاده خواهد کرد.

مقایسه غول دریایی آنکارا و پاریس

نویسنده به تفاوت اساسی بین ناو هواپیمابر MUGEM ترکیه و ناو هواپیمابر آمریکایی USS رونالد ریگان و تا حد کمتری ناو هواپیمابر فرانسوی اشاره می‌ کند. پروژه ترکیه مبتنی بر یک سیستم تسلیحاتی مستقیم و قدرتمند است که قابلیت ‌های دفاعی و تهاجمی را با هم ترکیب می‌ کند. این ناو دارای ۳۲ سلول پرتاب عمودی مجهز شده به موشک ‌های ضد هوایی و موشک ‌های ضد کشتی تاکتیکی است.

آیا دکترین نظامی دریایی در حال تغییر است؟

به گفته نویسنده «Scenari Economici»، منتقدان با تکیه بر اسناد و تحلیل ‌های پنتاگون، استدلال می ‌کنند که ناوهای هواپیمابر به طور کلی به "اهداف شناور" در برابر موشک‌ های مدرن مافوق صوت چینی یا روسی تبدیل شده ‌اند. با این حال، دکترین نظامی غالب با این دیدگاه موافق نیست.

اما دریاسالار پاپارو - و چندین دریاسالار سابق روسیه - تأکید دارند که ناو هواپیمابر همچنان تنها ابزاری است که قادر به ارائه یک پایگاه هوایی مستقل، متحرک و قدرتمند است و تابع مجوزها یا ملاحظات دیپلماتیک اعمال شده توسط کشورهای میزبان نیست.

از منظر اقتصادی، این سکوها همچنین موتورهای عظیمی برای پیشرفت فناوری و صنعتی هستند. تا زمانی که نیاز به تأمین نیرو فراتر از مرزهای ملی وجود داشته باشد، نیروهای دریایی به ساخت این شهرهای شناور ادامه خواهند داد و خطرات محاسبه‌شدۀ مرتبط با آسیب‌پذیری آنها در برابر حملات در وسط دریا را می‌پذیرند.