سفر پزشکیان به نیویورک و بسته ماندن درهای دیپلماسی
در باب سفر رئیس جمهور به نیویورک/ پزشکیان روحانی نیست/ پروژه پزشکیان شکست خورده است؟
مسعود پزشکیان چهره ای بود که تلاش می کرد نوعی وفاق حداقلی در روزهای سخت سیاسی و اقتصادی ایجاد کند و هیچگاه توان حل مشکلات مهم اقتصادی و سیاسی را نداشته است. این چهره در روزهای جنگ تحمیلی 12 روزه به خوبی خود را نشان داد. دولت او در این روزها تنش زایی نکرد و سعی کرد به وظایف خود عمل کند و مردم را کنار هم نگه دارد اما بعد از پایان جنگ بار دیگر نشان داد که توان حل مشکلات کلان را ندارد.
به گزارش خبر فوری، سفر امسال رئیس جمهور به نیویورک بر خلاف سفرهای قبلی روسای جمهور هیچ گونه شور و شوقی ایجاد نکرد. هم سخنرانی پزشکیان در مجمع عمومی و هم ملاقات های متعدد عباس عراقچی با سران کشورهای غربی، همگی به بن بست خورده و هیچ یک راهگشا نبوده اند. همانطور که مکرون گفته، فعال شدن مکانیسم ماشه تقریبا قطعی است و بسیار بعید است اتفاق خاصی در این زمینه بیفتد.
این مساله باعث شده برخی تحلیلگران مانند حسن یونسی از پایان پروژه پزشکیان سخن بگویند.
پروژه پزشکیان؛ احیاء روحانی یا عبور از آن؟
منتقدان این روزهای پزشکیان گمان دارند که پروژه پزشکیان احیاء تفکر روحانی، برقراری روابط با غرب، حل شدن مساله هسته ای و به خصوص احیاء برجام بوده است. این در حالی است که اصولا تفکر پزشکیان چنین چیزی نبوده است.
تفکر روحانی مبتنی بود بر نوعی حل جامع مشکلات با غرب. از نظر رئیس جمهور اسبق، تنها راه حل مشکلات دیپلماتیک ایران، حل مشکلات با آمریکا است و بهتر است به جای تمرکز بر چند جبهه از جمله جبهه آمریکا، اروپا، سازمان ملل، آژانس بین المللی انرژی اتمی و شرق یعنی روسیه و چین بر یک جبهه واحد یعنی آمریکا تمرکز کنیم چرا که حل مسائل و مشکلات ایران و آمریکا زمینه ساز حل مشکلات ایران با سایر کشورها و نهادها می شود (اینجا بخوانید).
این در حالی است که پزشکیان چنین تفکری ندارد. البته او علاقه داشت که مشکلات سیاسی موجود بین ایران و غرب حل شود اما او هرگز سیاست اصلی خود را حل مشکلات با غرب قرار نداد. او در همان ابتدای حضورش در پاستور اعلام کرد که ایران باید آماده ریاضت اقتصادی شود و بعید است مشکلات موجود بین ایران و غرب حل شود (اینجا بخوانید). از سوی دیگر، پزشکیان از همان روزهای نخست اعلام کرد که در سیاست خارجی نیز به دنبال حل مشکلات با همسایگان است و این همان سیاستی است که ابراهیم رئیسی نیز دنبال می کرد (اینجا بخوانید).
مساله این است که پزشکیان هیچگاه دیدگاه ایجابی مشخصی در رابطه با مسائل دیپلماتیک نداشته است. او بیشتر «دیگری» جلیلی بود تا یک شمایل یا چهره سیاسی مشخص و متعین. همانطور که او یک بار گفت، طرفدارانش از بغض معاویه به او رای داده اند نه از حب علی. در واقع، طرفداران پزشکیان بیشتر به دنبال این بودند که جلوی رای آوردن جلیلی را بگیرند و هیچگاه تفکر ایجابی مستقلی نداشتند (اینجا بخوانید).
پزشکیان و ایده وفاق
در واقع، مسعود پزشکیان چهره ای بود که تلاش می کرد نوعی وفاق حداقلی در روزهای سخت سیاسی و اقتصادی ایجاد کند و هیچگاه توان حل مشکلات مهم اقتصادی و سیاسی را نداشته است. این چهره در روزهای جنگ تحمیلی 12 روزه به خوبی خود را نشان داد. دولت او در این روزها تنش زایی نکرد و سعی کرد به وظایف خود عمل کند و مردم را کنار هم نگه دارد اما بعد از پایان جنگ بار دیگر نشان داد که توان حل مشکلات کلان را ندارد و بیشتر نوعی مسکن موقت است تا درمان دائمی. به همین دلیل، با بروز مشکلات مهمی مانند مکانیسم ماشه، تحریم اقتصادی و ... بار دیگر به همان وضعیت سابق بازمی گردد.
