گریه دختران زیمبابوه در دیدار با رئیسی برای چه بود؟

نکته قابل توجه حضور رئیس جمهور کشور زیمبابوه بود به استقبال میهمان عزیز خود آمده بود و طبق اظهارات آقای سفیر از ساعتی قبل در فرودگاه حاضر و منتظر بود تا هواپیمای حامل رئیس جمهور به زمین بنشیند.

مردم آنجا به شدت ابراز احساسات می‌کردند جالب است که کلمه‌های فارسی مانند " سلام"، "خوش آمدید" و "صلی علی محمد بوی خمینی آمد"می‌گفتند. تلاش می‌کردند که ارتباط کلامی پیدا کنند و با زبان خودمان به ما خیرمقدم و خوشامد بگویند. مردم از طائفه‌ها و اقوام مختلف گردهم آمده بودند با لباس‌های خاص خودشان، هر کدام به نحوی خیرمقدم می‌گفتند.

استقبالی یک ساعته در فرودگاه

گروه‌های مختلف مردمی که در فرودگاه حاضر بودند گویا هر کدام یک شعر یا شعار تمرین کرده بودند و آن را وقتی رئیس جمهور از مقابلشان رد می‌شد می‌خواندند و با تکان دادن پرچم‌های ایران و عکس‌های رهبری و شهید حاج قاسم سلیمانی ابراز احساسات می‌کردند. رئیس جمهور هم برای پاسخ به این ابراز احساسات و همچنین حضور در برنامه‌های رسمی و مردمی یک ساعت در فرودگاه متوقف شد.

حالا دو رییس جمهور بعد از ساعتی که پیاده بین مستقبلین رفته اند، به انتهای جمعیت رسیده اند. رئیس جمهور زیمبابوه رو به مردم خودش کرد و چند شعار داد و مردم هم تکرار کردند. سپس رو به جمعیت فریاد زد " آقای رئیسی برادر عزیز من هستند".

اجرای بومی سلام فرمانده

اجرای سرود «سلام فرمانده» از نکات جالبی بود که از سوی بچه‌های یک دبیرستان در پایتخت زیمبابوه اجرا شد. این نوجوانان دختران و پسران شیعه مذهبی بودند که از آن‌ها پرسیدم برای اجرای این سرود چقدر تمرین کردید که در پاسخ گفتند حدود دو هفته. آن‌ها با لباس متحدالشکلی آمده بودند تا این سرود را اجرا کنند.

ترفند صلواتی نوجوانان زیمبابوه‌ای برای دیدن رییسی!

وقتی سرود اجرا می‌شد خبرنگاران، فیلمبرداران و عکاسان بین گروه سرود و رئیس‌جمهوری قرار گرفتند و بعضی از آنان نتونستند آقای رئیسی را ببینند و همین موضوع باعث ناراحتی‌شان شد. می‌گفتند که ممکن است کارشان دیده نشده باشد و رئیس جمهور نتوانسته باشد سرود آن را به خوبی بشنود. چندتن از دختران گروه سرود گریه کردند و این موضوع به آقای رئیس جمهوری منتقل شد که این‌ها دوست داشتند با شما عکس یادگاری بگیرند و دوست داشتند این سرود با تمرکز و در یک فضای بهتری اجرا شود.

همین امر باعث شد مجددا مربی‌شان شانس آن‌ها را امتحان کند. وقتی آقای رئیسی از پاویون فرودگاه بیرون آمد تا با خودروی تشریفات فرودگاه را ترک کند، این بچه‌ها با دیدن رییس‌جمهوری صلوات فرستادند و شروع به سرود خواندن کردند.

تدبیر آن‌ها کارگر افتاد، اکنون حجم جمعیت کم شده بود، خبرنگاران رفته بودند و آقای رئیسی با دیدن آنان به سمتشان آمد و مورد تفقد قرارشان داد. سرود مجددا در فضای آرام‌تر خوانده شد و با آقای رئیس جمهور هم عکس انداختند. بچه‌ها از این ماجرا آنقدر شاد شده بودند که همدیگر را در آغوش گرفتند و شادمانی کردند.

دعوت شخصی امرسون از رییسی

بعد از استقبال رسمی که در فرودگاه انجام شد، خودرو‌ها به سمت به کاخ ریاست جمهوری رفتند. در ورودی دفتر کار رییس جمهور زیمبابوه دو شیر و یک پلنگ و چند حیوان تاکسیدرمی شده وجود داشت. دکتر رییسی به امرسون منانگا گوا گفت " چه حیوانات متنوعی دارید" و رییس جمهور زیمبابوه پاسخ داد " حالا شما برای سفر کاری آمده اید و وقت شما خیلی کم است و تعجیل دارید بروید، از شما دعوت می‌کنم دیگر بار با فرصت بیشتر بیاید تا تنوع حیات وحش و گونه‌های مختلف جانوری و گیاهی را به شما نشان بدهم"

پس از رد و بدل شدند این سخنان بین دو رییس جمهور آن‌ها به داخل دفتر کار امرسون رفتند و ابتدا یک ملاقات خصوصی طولانی و پشت در‌های بسته انجام شد و سپس دو رئیس جمهور در نشست خبری حاضر شدند و مخالفت خود را با تروریست، افراطی گرایی و تجزیه‌طلبی و جرائم سازمان یافته اعلام کردند و ۱۲ سند همکاری بین دو کشور به امضا رسید.

ماجرای بخاری محل اقامت رئیس جمهوری!

از نکات قابل توجه و جالب حاشیه این دیدار‌ها محلی بود که برای نماز آقای رئیسی در نظر گرفته بودند و در آن دو بخاری را روشن کرده بودند. ذهنیتی که همه ما از آفریقا داریم مکانی با هوای گرم است، ولی مردم با کاپشن و لباس گرم تردد می‌کردند. چرا که در این نقطه از کره زمین آن‌ها در فصل زمستان به سر می‌برند و هوا برای آن‌ها سرد است. هرچند برای ما که تجربه گرما بالای ۴۰ درجه را در همین ایام در تهران و کلانشهر‌های خودمان داریم متبوع بود.

حضور رئیسی در «آکِ» هراره

بعد از این دیدار‌ها و ضیافتی که رئیس جمهور زیمبابوه ترتیب داده بودند، همراه دو رییس جمهور به سمت خارج از شهر رفتیم. تا بر بالای تپه‌ای زیبا در حومه شهر به محل یادبود قهرمانان استقلال این کشور رسیدیم. رئیس جمهور با اهدای تاج گل به قهرمانان استقلال این کشور ادای احترام کرد.

بنای یادبود قهرمانان ملی زیمبابوه «Heroes' Acre»، مجموعه‌ای وسیع است که به منظور بزرگداشت افراد شاخصی که در جنگ استقلال زیمبابوه (رودزیا) کشته شده یا افرادی که در سال‌های پس از استقلال در راه اعتلای میهن فداکاری کرده‌اند، در این مجموعه دفن می‌شوند.

بنای یادبود قهرمانان ملی زیمبابوه به شکل دو اسلحه کلاشینکف ساخته شده که مقبره قهرمانان مدفون در آن به شکل خشاب‌های این دو اسلحه طراحی شده‌اند و تا نوامبر سال ۲۰۲۲ حداقل ۱۶۱ نفر در این مجموعه مدفون شده‌اند.

مقام قهرمان ملی بالاترین افتخاری است که می‌توان از سوی زیمبابوه به یک فرد اعطا کرد و دریافت‌کننده حق دارد در «آکِ» بنای یادبود قهرمانان ملی دفن شود.

در این بنا همچنین تندیس برنزی سه سرباز گمنام (دو مرد و یک زن) و نیز یک برج به ارتفاع ۴۰ متر طراحی شده که شعله آتش این برج از جشن استقلال سال ۱۹۸۲ تا کنون همواره روشن بوده است و روح استقلال زیمبابوه را تجسم می‌بخشد.

دو دیوار در دو طرف این بنای تاریخی منقوش به نقاشی‌های دیواری هستند که تاریخ زیمبابوه را از دوران پیش از استعمار تا چیمورنگا، جنگ رودزیا بوش و استقلال در دوران قهرمان ملی «رابرت موگابه» به تصویر کشیده‌اند.

در نزدیکی ورودی موزه‌ای قرار دارد که به تاریخ ظهور ناسیونالیسم آفریقایی در زیمبابوه و مبارزات ضد استعماری اختصاص یافته است و مصنوعات، عکس‌ها، اسناد و سایر لوازم مربوط به جنگ و دوره اندکی پس از استقلال زیمبابوه را به نمایش می‌گذارد.

پرچم ایران در خیابان‌های زیمبابوه

پس از این مراسم به سمت فرودگاه رفتیم. شهر با پرچم‌های جمهوری اسلامی و تصاویری از دکتر رییسی آراسته شده بود که نشان از میهمان‌نوازی این میداد و می‌خواستند خوشامدگویی متفاوتی به آقای رئیس جمهور و تیمی که از ایران آمده بود ابراز می‌کنند.

بدرقه‌ای با حضور عالیترین مقام زیمبابوه

تا فرودگاه رئیس جمهور زیمبابوه همراه رییس جمهور آمد تا خودش شخصا دکتر رییسی را بدرقه کند. مراسم گارد تشریفات در فرودگاه انجام شد و سرود‌های ملی دوکشور نواخته شد. گروه‌های محلی با لباس‌های بومی خود به اجرای برنامه پرداختند. وقتی از پنجره هواپیما نگاه می‌کردم امرسون ایستاد بود تا هواپیمای حامل رییس جمهور روی باند برود و تا آخرین لحظات هم در فرودگاه بود.

زیارت وداع با مکه مکرمه از آسمان!

پرواز ما از هراره تا مهرآباد هشت ساعت طول کشید. مسیر برگشتمان مانند مسیر رفت از آسمان عربستان بود. ما که در مسیر رفت از آسمان مدینه‌النبی عبور کرده بودیم و حرم نبوی را از آسمان زیارت کرده بودیم حالا در مسیر برگشت از حریم هوایی مکه مکرمه برگشتیم و در آسمان خانه خدا را دیدم و زیارت کردیم. به همراهان زیارت قبول گفتم و بعد هم با شوخی و حسرت گفتم وقتی برگشتید باید ولیمه بدهید. ما مدینه قبل بودیم!