پاسخ یک روزنامه‌نگار به ادعای وزیر خارجه

البته این سخنان جای تعجب ندارد. متاسفانه در یک سال و نیم گذشته، یکی از کارهای دولت، انکار واقعیت بوده است. تورم را می‌بینند اما آن را انکار می‌کنند؛ گرانی را بوجود می‌آورند اما آن را رد می‌کنند. اینترنت را فیلتر و محدود می‌کنند اما دم از رفع فیلتر می‌زنند؛ بازداشت می‌کنند و آن را انکار می‌کنند.صدای اعتراض مردم را می‌شنوند اما خود را به نشنیدن می‌زنند.
اساسا ریشه بسیاری از مشکلات همین انکار کردن‌ها، ندیدن‌ها و نشنیدن‌ها است.

عموما وزرای امور خارجه‌ی ایران در پاسخ به سئوالات رسانه‌ها و شبکه‌های بزرگ جهانی در تله‌ی چنین سئوالاتی می‌افتند. کمااینکه آقای ظریف نیز متاسفانه وقتی در تله‌ی سئوالات مشابهی افتاد آنچه را رخ داده بود انکار کرد.

وزیر امور خارجه، اگرچه در خارج از کشور باید از حکومت دفاع کند اما «چگونه سخن گفتن»، مهمتر از «گل به خودی» زدن است. چرا وزیر باید کتمان حقیقت کند و به‌گونه‌ای سخن بگوید که هم خشم جامعه‌ی روزنامه‌نگاران را برانگیزد و هم سخنش برای غربی‌ها باورپذیر نباشد؟

وظیفه‌ی وزیر امور خارجه گسترش ارتباطات با عموم کشورها است. اگر این کار به درستی انجام می‌شد، و اگر برجامی که وعده‌ی احیای آن یک سال‌ونیم پیش داده شده بود، احیا می‌شد، ایشان امروز ناچار نبود واقعیت را انکار کند و بگوید که در چهارماه گذشته هیچ خبرنگاری بازداشت نشده است.

از آن سو مجلس اگر خانه‌ی ملت بود و نمایندگان آن وکیل‌الدوله نبودند،‌ و نمایندگی اکثریت حقیقی مردم ایران را دارا بودند، می‌توانستند به خاطر همین جمله‌ی غیرواقعی، وزیر رابه مجلس فربخوانند و او را بازخواست کنند اما افسوس که این مجلس رهرو دولت است تا وکیل ملت.