لیست نداریم / تکرار 94 هم ممکن نبود

حسین نورانی نژاد سخنگوی حزب اتحاد ملت ایران اسلامی در خصوص انتخابات پیش روی مجلس گفت: این انتخابات، انتخاباتی نیست که در آن آحاد جامعه احساس کنند برای خواسته‌های آنها، کاندیدا وجود دارد.

آن چیزی که از درون نظارت استصوابی شکل گرفته است، در واقع پوشش‌دهنده یک اقلیت محض در جامعه است.

حتی در انتخابات مختلف پیشین نیز این‌گونه نبود که کاندیداهایی از همه نگاه‌های موجود در جامعه در انتخابات حضور داشته باشند. از این رو در ادوار گذشته نیز شرایط برای همه مهیا نبود اما دست کم اصلاح‌طلبان تلاش بر حمایت از حقوق سایر اقشار و محذوفین دارند و گفتمانشان با این کار منطبق است. همان محذوفینی که به خطا، نماینده اصلی خود را در انتخابات مختلف نمی‌توانند داشته باشند. ولی حالا در میان طیف اصلی تایید صلاحیت شدگان کسانی قرار دارند که نه‌تنها اهل حمایت از حقوق شهروندی دیگران نیستند که حتی سر ستیز هم با آنها دارند.

اگر اصلاح طلبان امکان ارائه لیست داشتند یقینا فردی مانند حجت الاسلام و‌المسلمین مجید انصاری در لیست انتخابات مجلس قرار می‌گرفتند اما اصلاح طلبان با دو سه نفر نمی‌توانند لیستی ارائه دهند و با این دو سه نفر هم انتخابات برای اصلاح طلبان معنایی ندارد.

بخش مهمی از اصلاح‌طلبان حداقل تلاش کرده‌اند به قدر وسع خود از حقوق دیگران صیانت کنند و حقوق اساسی دیگر شهروندانی که ممکن است در حوزه‌های سیاسی، اجتماعی و ایدئولوژیک با آنها یکی نباشند را به رسمیت بشمارند. اما ظاهرا این کار جزو دلایل حذف آنها هم شده است.

بحث‌های بنده به این معنا نیست که کسی رأی ندهد. ممکن است افراد به این جمع‌بندی برسند که از بین گزینه‌های موجود، به کسانی که فکر می‌کنند به نظرات آنها نزدیک‌ترند، رأی بدهند. بحث این است که ما نمی‌توانیم لیست بدهیم.

ما در سال 94 با رویکرد نه به افراطی‌گری، حرکت کردیم. یعنی سعی کردیم از اصولگرایان میانه‌رو هم تعدادی را به مجلس بفرستیم و به آنها رأی بدهیم و تعدادی نیز از سوی خودمان به مجلس بروند تا جریانی که پرخاشگر، تندرو و افراطی شناخته می‌شدند به مجلس راه پیدا نکنند یا تعدادشان زیاد نباشد. آن زمان هم البته در محدودیت بودیم و نتوانستیم با نیروهای اصلی به میدان بیاییم.

لیست امیدی که به مجلس دهم رفت هرچند ممکن است کار ایجابی مثبت چندانی که رضایت بدنه را جلب کند نکرده باشند اما حداقل وارد آن فرایندهای افراطی‌گری هم نشدند و مجلس را هم به این سمت، سوق ندادند. از این رو از منظر سلبی تا حدی این راهبرد موفق بود. البته موفقیت‌هایی هم به لحاظ ایجابی بوده که کاش برای اطلاع‌رسانی آنها تلاش بیشتری می‌شد.

به هرحال به نظر می‌رسد که این بار شانس زیادی برای آن راهبرد سلبی هم وجود ندارد و برای نیل به اهداف اصلاحات باید به راه‌های دیگری فکر کرد. هرچند، فکر صندوق رای به عنوان بهترین راه اصلاح، همواره در ذهن هر اصلاحگری باقی می‌ماند.

منبع: برنا

66