خودروی ژاپنی ارزان تر از دنا پلاس
پس از دو سال سکوت ناشی از رسوایی ایمنی، دایهاتسو بار دیگر با نسل جدید موو به میدان بازگشته است؛ خودرویی کوچک، شهری و محبوب که حالا با طراحی تازه، درهای کشویی و فناوری مدرن‌تر، بار دیگر در کلاس کِی کارها می‌درخشد.
انتظارها به سر رسید و دایهاتسو موو (Daihatsu Move) بالاخره بازگشت. پس از یک وقفه دو ساله ناشی از رسوایی ایمنی که صنعت خودروسازی ژاپن را در سال ۲۰۲۳ تکان داد، دایهاتسو با نسل کاملاً جدیدی از خودروی شهری دیرینه خود، به بازی کِی کار (kei car) بازگشته است. دایهاتسو از زمان عرضه مدل اصلی موو در سال ۱۹۹۵، بیش از ۳٫۴ میلیون دستگاه فروخته است.
کِی کار یک نوع خودروی بسیار کوچک و مقرون‌به‌صرفه ژاپنی است که برای استفاده در شهر طراحی شده و در ژاپن دسته‌بندی قانونی ویژه‌ای دارد. این نوع خودروها از سال ۱۹۴۹ به‌عنوان راهی برای تشویق مردم به داشتن خودرو شخصی در دوران پس از جنگ جهانی دوم شکل گرفتند.
نسل هفتم موو، طراحی تازه، درهای کشویی عقب و پلتفرمی مدرن‌تر را به نمایش می‌گذارد که نشان‌دهنده دوری کامل از گذشته است. از نظر اندازه، جدیدترین نسخه موو به حد مجاز طول ۳,۳۹۵ میلی‌متر (۱۳۳.۷ اینچ) برای خودروهای کِی کار پایبند است، در حالی که فاصله محوری کمی کشیده‌تر از ۲,۴۶۰ میلی‌متر (۹۶.۹ اینچ) به دست آورده است.
درهای کشویی، یک تفاوت بزرگ
یکی از قابل توجه‌ترین ارتقاءها، اضافه شدن درهای کشویی عقب است، ویژگی‌ای که کاربردی بودن را به این مینی‌ون جمع و جور اضافه می‌کند. این یک حرکت هوشمندانه است که از رقبایی مانند هوندا N-Box الگوبرداری می‌کند. به جز تریم پایه L، تمامی تریم‌ها (X و G و RS) به صورت استاندارد با یک در کشویی برقی و یک سیستم قفل لمسی (touch-and-go lock system) عرضه می‌شوند.
در قسمت جلو، موو چهره‌ای جذاب‌تر با چراغ‌های جلوی باریک و ورودی‌های سپر اسپرت‌تر دریافت می‌کند که بیشتر تزئینی هستند تا کاربردی. نمای جانبی اکنون تیزتر و برجسته‌تر به نظر می‌رسد. در عقب، چراغ‌های کوچک‌تر L شکل، شیشه عقب کمی منحنی و دریچه‌های مثلثی مصنوعی روی سپر را خواهید دید که به خودرو ظاهری مدرن‌تر می‌بخشند.
علاوه بر ۱۳ ترکیب رنگی و تفاوت‌های جزئی بین گریدها (جلوپنجره، گرافیک چراغ جلو، چرخ‌ها)، دایهاتسو گزینه‌های شخصی‌سازی اضافی را برای موو ارائه می‌دهد.
کوچک اما کاربردی
در داخل، کابین خودرو برای کاربردی بودن طراحی شده است؛ این خودرو ظرفیتی برای چهار سرنشین دارد و بر راحتی روزمره تمرکز می‌کند، با فضای ذخیره‌سازی فراوان در سراسر آن. صندلی‌های جلو به طور کامل تا می‌شوند و در کنار صندلی عقب قابل تنظیم، یک تخت‌خواب دو نفره برای کمپینگ سبک ایجاد می‌کنند.
خریداران می‌توانند بین سه اندازه صفحه نمایش اطلاعات سرگرمی (۷ و ۹ یا ۱۰ اینچ) که همگی با یک کیلومترشمار آنالوگ جفت شده‌اند، یکی را انتخاب کنند. دسته دنده همچنان در قسمت بالای کنسول مرکزی و در کنار کنترلرهای فیزیکی سیستم تهویه مطبوع قرار دارد که همه چیز را ساده و آشنا نگه می‌دارد. ویژگی‌های سفارشی شامل گرمکن صندلی‌های جلو، پد شارژ بی‌سیم و مجموعه سیستم کمک‌راننده Smart Assist هستند.
در زیر کاپوت کوتاه موو، یک موتور بنزینی ۶۵۸ سی‌سی قرار دارد که مطابق با قوانین کِی کار در ژاپن است که اجازه حجم بزرگتر را نمی‌دهد. این موتور تنفس طبیعی ۵۱ اسب بخار قدرت تولید می‌کند، در حالی که نسخه توربوشارژ موجود در تریم RS، قدرت بیشتر ۶۳ اسب بخاری تولید می‌کند.
همراه با قدرت اضافی، موو RS یک سیستم تعلیق اسپرت‌تر با کمک‌فنرهای منحصر به فرد دریافت می‌کند و بر روی رینگ‌های ۱۵ اینچی سوار می‌شود. مانند اکثر کِی کارها، موو در هر دو نسخه دو چرخ محرک (۲WD) و چهار چرخ محرک (۴WD) در دسترس است و هر نسخه از گیربکس CVT استفاده می‌کند.
عرضه و قیمت‌گذاری
دایهاتسو موو جدید در حال حاضر در ژاپن قابل سفارش است. قیمت آن از ۱,۳۵۸,۵۰۰ ین (معادل ۹,۵۰۰ دلار آمریکا، معادل ۷۹۰ میلیون تومان) برای نسخه پایه ۲WD شروع می‌شود و برای تریم پرچم‌دار ۴WD به ۲,۰۴۴,۰۰۰ ین (معادل ۱۴,۳۰۰ دلار آمریکا، معادل یک میلیارد و ۱۹۰ میلیون تومان) می‌رسد. دایهاتسو امیدوار است ماهانه ۶ هزار دستگاه از این کِی کار را بفروشد که همگی در استان اویتا ژاپن تولید می‌شوند.
بعد ما میریم ماشین های آشغال چینی که هر کدوم اندازه یک تراکتورند ولی کارایی یک موتر سه چرخ هندی را هم ندارند ترافیک شدید و... و قیمت بالا و دیگر هیچ
درد و بلایشان بخوره توی سر مدیران خودرو ساز ایران که فقط ضرر ساعت شمار دروغشان را صدها بار شنیده ایم