ناصر تقوایی، کارگردانی که ادبیات را به سینما پیوند زد

به گزارش خبر فوری، ناصر تقوایی در سال ۱۳۲۰، ماهِ تیر، روز نوزدهم به دنیا آمد. وی از دوران نوجوانی به سینما علاقه‌مند شد. 

تقوایی ساخت مستندهایی با نام‌های «نانخورهای بیسواد»، «آرایشگاه آفتاب، «تاکسی متر»، «باد جن» و «فروغ فرخزاد» را در کارنامه دارد. آغاز کار وی به عنوان مستندساز نیز به اواسط دهه ۴۰ بازمی‌گردد. ناصر تقوایی در میان کارگردانان ایرانی یک شهرت معروف دارد. آن شهرت، نزدیکی وی به ادبیات است. بسیاری از آثار این کارگردان اقتباس های موفق از رمان ها و داستان هاست.

ناصر تقوایی اولین فیلم سینمایی خود را در سال ۱۳۴۹ با نام «آرامش در حضور دیگران» ساخت.وی از همان فیلم اول به سراغ ادبیات رفته بود. وی «آرامش در حضور دیگران» را براساس داستانی با همین نام از مجموعه داستان «واهمه‌های بی‌نام‌ونشان» از غلامحسین ساعدی جلوی دوربین برد. این فیلم سینمایی برای ۴ سال توقیف شد و سرانجام در سال ۱۳۵۲ به نمایش درآمد.

ناصر تقوایی فیلم بعدی خود را دو سال بعد با نام «نفرین» ساخت. وی در این فیلم برای اولین‌بار با جمشید مشایخی و بهروز وثوقی همکاری کرد.

سال ۱۳۵۴ فرا رسیده بود و ناصر تقوایی سریال مشهور «دایی جان ناپلئون» را کلید زد. این مجموعه براساس رمانی با همین نام از ایرج پزشکزاد ساخته شد. 

در سال ۱۳۶۵، فیلم سینمایی «ناخدا خورشید» را کارگردانی کرد. فیلمی که به یکی از مشهورترین فیلم‌های این کارگردان تبدیل شد. «ناخدا خورشید» اقتباسی آزاد از رمان «داشتن و نداشتن» نوشته‌ی ارنست همینگوی بود.

آخرین فیلمِ کامل ناصر تقوایی «کاغذ بی‌خط» محصول سال ۱۳۸۰ است. وی این فیلم را با بازی خسرو شکیبایی، هدیه تهرانی و جمشید مشایخی ساخت. 

ناصر تقوایی پس از «کاغذ بی‌خط» دو پروژه «زنگی و رومی» و «چای تلخ» را به ترتیب در سال‌های ۱۳۸۱ و ۱۳۸۲ آغاز کرد و هردوی این پروژه‌ها نیمه‌کاره ماندند. پیش از انقلاب نیز قرار بود تقوایی فیلم «شوهر آهو خانم» از علی‌محمد افغانی را بسازد، اتفاقی که میسر نشد.