شمایلی ورزشی از یک آنتاگونیست یاغی کاریزماتیک

این‌روزها که دیگر دغدغه‌ی خیلی از ما نه دیگر قیمت بنزین است و نه نان کارتی و نتیجه‌ی مذاکرات و سرانجام سریال یاغی، همه‌ی نگاه‌ها به قوطی آقای تاج است که بالاخره اسم مرد پرحاشیه‌ی یاغی از آن بیرون می‌آید یا نه؟ حالا دیگر خیلی کاری ‌نداریم و ندارند که خود تاج چگونه تایید صلاحیت شد و با اینکه مسلما و تحقیقا و مستندا بالغ بر 200 میلیارد تومان به بیت‌المال ضربه زد، چه‌طوری و از چه راهی دستانش را تمیز کرد و دوباره شد رییس. خبرها را بالا و پایین می‌کنیم تا اینکه بفهمیم بالاخره کی‌روش یا اسکوچیچ؟ و تهِ دل کدام‌مان مرد کروات است؟ حتی اگر کی‌روش را به خاطر ضعف چهارساله‌اش در مصر و کلمبیا شماتت کنیم و از سیستم فوتبالش لذت نبریم و دستاوردش در تیم ملی خودمان را نادیده بگیریم، بازهم سایه‌ی مرد پرتغالی را بر اسکوچیچ ترجیح می‌دهیم. اما چرا؟

بگذارید سینمایی‌اش کنیم. ما، تماشاچیان صحنه‌ی زندگی، عاشق طغیانیم. جان می‌دهیم برای یاغی‌گری و سرکشی. در اوج مسالمت‌طلبی و ادای صلح‌جویی، گردن‌کشی و نافرمانی را بر انقیاد و تسلیم ترجیح می‌دهیم و در دل، عصیان و تخطی را دوست‌تر داریم. بر پرده‌ی سینما  و قاب تلویزیون، به جای اینکه طرفِ قهرمان نیکوکار صلح‌جو فرمان‌پذیر را بگیریم، برای موفقیت ضدقهرمانی که یوغ حرف‌شنوی و اطاعت را می‌شکند دعا می‌کنیم و برای شورشی قانون‌گریز هورا می‌کشیم. 

برای همین هم هست طرف مایکل کورلئونه را می‌گیریم و با تراویس بیکل، زلف گره می‌زنیم و عاشق هری کالاهان و تونی مونتانا و هارلی کویین می‌شویم. چه کسی می‌تواند جوکر و لوکی و ونوم و حتی گالوم و تانوس را دوست نداشته باشد؟ سانی ویتویچ و تایلر داردن و والتر وایت را چه‌طور؟ شاید در سینمای نصفه و نیمه‌ی خودمان هم هنوز یکی از جاودانه‌ترین کاراکترها، حاج کاظم‌ی باشد که قالب یک مرد آرام معمولی را دور ریخت تا آنچه را خود درست می‌داند عمل کند حتی اگر خلاف قانون و مصلحت باشد، حتی اگر خشونت باشد.

کی‌روش همان یاغی دوست داشتنی است که به شمایل او نیاز داریم. همان تصویری که سال‌هاست تنها در فیلم‌ها و سریال‌ها دیده‌ایم و حالا بالای سر فوتبال ما ایستاده (احتمالا) همان بدمن کاریزماتیک محبوب... شاید اینکه تیم ملی چه نتایجی می‌گیرد آنچنان در درجه‌ی اولویت نباشد (که هست) آنقدر که پیرمرد پرتغالی به جان حریف می‌افتد و کس و کار رقیب را جلوی چشمش درمی‌آورد و رگ گردن می‌گذارد و نمایش قدرت می‌دهد. اینکه او قوانین خود را دارد و سر به اطاعت نمی‌دهد و زیر میز می‌زند و با روش خودش جلو می‌رود (حتی به اشتباه) ته دل‌مان را غنج می‌زند. اینکه ابایی از رودرو شدن و رقابت در هر سطحی ندارد و حتی به غلط، فریاد پیروزی می‌دهد و حریف را ضعیف‌تر می‌پندارد و نبرد بیرون از زمین را می‌برد. ما نیاز به برتر بودن داریم حتی در حرف و عکس و شعار... ما مشت‌های گره کرده و اعتراض و نگاه‌های تند و خشن او را دوست داریم... سرپیچی و شهامت و قانون‌های شخصی‌اش را...

نمی‌خواهم فوتبالی‌اش کنم اما چه کسی مخالف این است که مردی که روزگاری در دل فوتبال انگلستان و در سطح اول آن بوده، که همه‌ی چم و خم فوتبال جزیره و تیم ملی انگلستان و ولز را می‌داند، که فوتبال آمریکا را خوب می‌شناسد، که تجربه‌ی جام جهانی دارد، که خودش ستاره‌های این‌روزهای فوتبال ما را یافته و ساخته، که برایش نتیجه مهم‌تر از بازی زیباست (چه کسی یادش می‌آورد چه تیمی در جام جهانی 1982 یا 2002 زیبا بازی می‌کرده اما همه جا مکتوب شده ایتالیا و برزیل آن سال قهرمان شدند) بیاید و سکان تیم ملی را دوباره در دست گیرد؟ صعود به مرحله‌ی بعد؟ با یاغی اروپای لاتین ممکن است...