جنگ‌طلب پا به توپ | نقش شیخ منصور بن زاید در جنگ‌های آفریقا چیست؟ | ویدئو

به گزارش  خبر فوری،  او همچنین به دلیل مجموعه‌ای از دارایی‌های لوکس، از جمله سوپرقایق‌های تفریحی و اسب‌های مسابقه‌ای، شهرت دارد. با این حال، نقش او فراتر از یک سرمایه‌دار ورزشی و تجاری است. شیخ منصور به‌عنوان «هدایت‌کننده» سیاست‌های مخفی امارات در جنگ‌های خارجی به‌ویژه در سودان، توصیف شده است.

چند هفته پیش از آغاز جنگ داخلی ویرانگر سودان در سال 2023، شیخ منصور میزبان ژنرال محمد حمدان دقلو (همدانی)، رهبر نیروهای پشتیبانی سریع (یک گروه شبه‌نظامی قدرتمند در سودان) در کاخ مجلل خود در خلیج فارس بود. این دیدار نشان‌دهنده‌ رابطه‌ نزدیک بین شیخ منصور و این ژنرال است که به‌عنوان یکی از عوامل اصلی درگیری‌های سودان شناخته می‌شود. جنگ داخلی سودان، که بین نیروهای نظامی دولت و «نیروهای پشتیبانی» در جریان است، تاکنون بیش از 150 هزار کشته و بیش از 12 میلیون آواره به جا گذاشته است و اتهاماتی مبنی بر نقش امارات در تأمین مالی و تسلیحاتی این گروه  و مشارکت در «نسل‌کشی» در دارفور مطرح شده است.

سودان در مارس 2025 پرونده‌ای علیه امارات در دیوان بین‌المللی دادگستری مطرح و ادعا کرد که امارات با تأمین تسلیحات و بودجه برای  این گروه، کنوانسیون نسل‌کشی 1948 را نقض کرده است. با این حال، این پرونده به دلایلی رد شد. امارات این اتهامات را «بی‌اساس و با انگیزه‌های سیاسی» خوانده و ادعا کرده که از هیچ طرفی در جنگ سودان حمایت نمی‌کند. 

رابطه امارات با «نیروهای پشتیبانی سریع» (RSF ) به جنگ یمن بازمی‌گردد، جایی که نیروهای RSF تحت رهبری ژنرال همدانی در کنار امارات و عربستان سعودی علیه حوثی‌ها جنگیدند. این همکاری به تقویت روابط شیخ منصور با ژنرال همدانی منجر شد. جفری فلتمن، فرستاده ویژه سابق آمریکا به شاخ آفریقا، اظهار داشت که شیخ منصور در پشت پرده‌ سیاست‌های امارات در سودان نقش کلیدی داشته  است. 

در کنار فعالیت‌های سیاسی و نظامی، شیخ منصور به دلیل مالکیت منچسترسیتی و تأثیرگذاری‌اش در دنیای فوتبال شناخته می‌شود. با این حال، او به‌ندرت در بازی‌های این تیم حضور می‌یابد و ترجیح می‌دهد از کانون توجهات دور بماند.

گزارش‌های تازه تصویری پیچیده از شیخ منصور ارائه می‌دهد: مردی که در ظاهر یک سرمایه‌دار ورزشی موفق است، اما در پشت پرده، نقشی کلیدی در سیاست‌های مخفی امارات ایفا می‌کند. این دوگانگی نشان‌دهنده‌ استفاده‌ استراتژیک امارات از ورزش، به‌ویژه فوتبال، برای تقویت نفوذ جهانی خود است، در حالی که همزمان در درگیری‌های منطقه‌ای و بین‌المللی دخیل است.