استیضاح وزرا کافی نیست؟

مشکلات اقتصادی کشور نمایندگان مجلس را ناگزیر کرده که برای تغییر تیم اقتصادی دولت آستین بالا بزنند. اما پس از عدم رای اعتماد به دو وزیر، ادامه این راه منطقی است؟

نمایندگان مجلس پس از آنکه در دو نامه به رئیس جمهور از وی خواستند تا تیم اقتصادی کابینه را تغییر دهد و اما پاسخی نشنیدند، خود آستین بالا زده و برگه های استیضاح وزرا را امضا کردند.

هرچند روحانی پس از جهش قیمت ارز، بالاخره رئیس کل بانک مرکزی را تغییر داد اما نماینده ها با استیضاح ربیعی و کرباسیان، وزرای کار و اقتصاد را برکنار کردند.

قطار استیضاح گویی سر باز ایستادن ندارد. وزیر آموزش و پرورش که اساسا ربطی به مسائل اقتصادی ندارد، سه شنبه قرار است استیضاح شود و پس از او گفته می شود که نوبت به محمد شریعتمداری وزیر صنعت خواهد رسید. حرف و حدیث ها درباره استیضاح وزرای علوم و مسکن هم به گوش می رسد.

روند استیضاح ها به گونه ای است که برخی معتقدند ممکن است برکناری وزرا دولت را از حدنصاب انداخته و کلیت دولت نیاز به رای اعتماد داشته باشد. این نگرانی البته برای اولین بار نیست. در دولت احمدی نژاد هم تغییر مکرر وزرا باعث شده بود دولت در تنگنا قرار بگیرد.

با این همه به نظر می رسد که ادامه این بی ثباتی مدیریتی به نفع کشور نیست. اداره وزراتخانه های مهم اقتصادی با سرپرست آن هم همزمان با آغاز تحریم های اقتصادی آمریکا نمی تواند نشانی از آمادگی کشور برای مهار مشکلات معیشتی مردم باشد.

مجلس با تغییر دو وزیر و نیز طرح سوال از رئیس جمهور به خوبی نشان داد که پیام تغییر را به دولت داده است. بنابراین پس از آن باید منتظر بماند تا دولت دست به خودترمیمی بزند.

ورود مجلس به دعوای حزبی در کابینه که گفته می شود ریشه در رقابت دو حزب «کارگزاران» و «اعتدال و توسعه» دارد، نمی تواند به نفع کشور باشد.

در حال حاضر دولت سخنگو ندارد. دو وزارتخانه مهم با سرپرست اداره می شوند و ادامه این وضع به صلاح نیست. بنابراین باید از نماینده ها خواست تا شمشیر دموکلس استیضاح را دست کم تا پایان پاییز که تبعات تحریم های بعدی امریکا مشخص شده باشد، زمین بگذارند و با روشهای دیگری دولت را وادار کنند در سیاست های اقتصادی خود تجدیدنظر کند چراکه تغییر وزیر الزاما به تغییر سیاست های دولتی منتهی نخواهد شد.

17