مبارزه زنان ورزشکار علیه لباس تنگ و چسبان!
در سالهای اخیر، بحث درباره لباسهای ورزشی تنگ و چسبان زنان و دختران از حاشیه به متن گفتوگوهای ورزشی و سلامت عمومی راه یافته است.
به گزارش سیانان طراحی بسیاری از یونیفرمهای ورزشی زنان، بهویژه در سطوح پایه و نوجوانان، نهتنها کمکی به بهبود عملکرد نمیکند، بلکه میتواند به مانعی جدی برای سلامت جسمی و روانی آنها تبدیل شود.
در رشتههایی مانند ژیمناستیک، والیبال ساحلی، هاکی، دوومیدانی و شنا، لباسهای رسمی اغلب بسیار تنگ، کوتاه یا بدننما طراحی میشوند. بسیاری از ورزشکاران میگویند این لباسها آزادی حرکت را محدود کرده، باعث ناراحتی فیزیکی میشود و تمرکز آنها را در حین تمرین و مسابقه کاهش میدهد. برخی حتی عنوان میکنند که احساس «دیده شدن بیش از حد» باعث اضطراب و خودآگاهی مداوم در میدان رقابت میشود.
این مسئله برای دختران نوجوان حساستر است. روانشناسان ورزشی هشدار میدهند که دوران بلوغ، زمانی است که تصویر بدنی و اعتمادبهنفس شکل میگیرد و پوشیدن لباسهای بسیار چسبان میتواند احساس شرم، ناامنی و نارضایتی از بدن را تشدید کند. در نتیجه، برخی دختران ترجیح میدهند ورزش را کنار بگذارند؛ تصمیمی که پیامدهای بلندمدتی برای سلامت جسمی، اجتماعی و روانی آنها دارد.
ورزشکاران حرفهای نیز به این وضعیت اعتراض کردهاند. در سالهای اخیر، موارد متعددی از تغییر قوانین لباس پس از فشار ورزشکاران گزارش شده است؛ تغییراتی که به آنها اجازه میدهد میان گزینههای پوشیدهتر یا راحتتر انتخاب داشته باشند. به گفته کارشناسان، این انتخابپذیری نقش مهمی در افزایش مشارکت زنان در ورزش دارد.
منتقدان معتقدند ریشه این مشکل در جنسیسازی ورزش زنان نهفته است؛ جایی که ظاهر و جذابیت بصری، گاه بر عملکرد، سلامت و راحتی اولویت داده میشود. آنها تأکید میکنند که لباس ورزشی باید ابزاری برای حمایت از بدن در حرکت باشد، نه عاملی برای فشار روانی.
بازنگری در طراحی و قوانین لباس ورزشی، بهویژه برای دختران، میتواند گامی مؤثر در حفظ سلامت، افزایش اعتمادبهنفس و تداوم حضور زنان در ورزش باشد؛ تغییری کوچک در ظاهر، اما بزرگ در تأثیر اجتماعی.
