جباری در انتقاد از پیشکسوتان استقلال: دهانشان را ببندند!
سرمربی سابق استقلال واکنش تندی به تصمیمات مدیران این تیم نشان داد.
مجتبی جباری سرمربی موقت و پیشین استقلال که موفق شد فصل را برای این تیم با قهرمانی جام حذفی به پایان برساند، پس از جدایی از این تیم در اولین مصاحبه‌اش درباره دلایل جدایی‌اش گفت: وی درباره دلایل جدایی‌اش از استقلال این‌گونه توضیح داد: «مشخص بود. باشگاه انتظار داشت من به‌عنوان کمک مربی بمانم. به نظرم این تصمیم از هر جهت اشتباه بود و اگر اتفاق می‌افتاد، به ضرر باشگاه و تیم می‌شد. من با استقلال قرارداد دارم اما انتخاب باشگاه این بود که از این مسیر جدا شویم. برای استقلال آرزوی موفقیت دارم. سال گذشته تجربه مهم و خوبی برای من بود که خدا را شکر با قهرمانی به نتیجه رسید.
جباری درباره جلسه با سیدورف، گزینه احتمالی سرمربیگری استقلال گفت: بحثی در مورد همکاری مطرح نشد. بیشتر کنجکاوی خودم بود که ببینم نگاهشان به کاری که می‌خواهند انجام دهند چگونه است. بیشتر تبادل اطلاعات بود و نظرات او را شنیدیم ولی صحبتی درباره نوع همکاری نشد.
وی در واکنش به ادعای نظری جویباری که مدعی شده بود کمک کرده جباری سرمربی شود، تنها گفت: نمی‌خواهم در این‌باره صحبت کنم. گفته‌ها، عملکردها و مسیر روشن است. بعد از فینال جام حذفی، تکلیفم را با خودم و باشگاه مشخص کردم چون نیت دوستان را می‌دانستم. اگر بخواهم وارد جزئیات شوم، حرف زیاد است اما نیازی نمی‌بینم.
جباری همچنین از برخوردها و نادیده گرفتن نقش همکارانش انتقاد کرد و گفت: آقای چراغپور اعتبار چند دهه‌ای خود را به‌خاطر من و استقلال وسط گذاشت و وارد ماجرا شد، جایی که همه مستأصل بودند. این فداکاری دیده نشد. متأسفم که قبل از قهرمانی هیچ‌کس مسئولیت نمی‌پذیرفت اما حالا همه بلند صحبت می‌کنند. متأسفم که بلد نیستیم به زحمت دیگران احترام بگذاریم.
جباری درباره اظهار نظر برخی از پیشکسوتان گفت: زود یعنی چی؟ یعنی کی؟ کسی جرأت می‌کرد بیاید در اون زمان سرمربی استقلال شود؟ بعضی پیشکسوتان جایی که متوجه نیستند باید دهانشان را ببندند؛ فقط دوست دارند حرف بزنند.گاهی سکوت کردن را باید گرفت.
وی درباره پاداش قهرمانی هم گفت: خودروی وعده‌داده‌شده هنوز داده نشده، البته ما آن‌قدر مسأله مهم‌تر داشتیم که به آن فکر نمی‌کردیم. من پاداشم را از شادی هواداران گرفتم. با تکیه به دانش فنی به موفقیت رسیدیم، اما حتی یک خسته نباشید هم نگفتند. نگاه‌های خصمانه و تلاش برای ندیدن زحمات ما واقعاً آزاردهنده بود.
