تقدیر از بهرام بیضایی در جشنواره ونیز؛ «باشو، غریبه کوچک» در چهل‌سالگی برنده شد/ ویدئو
«باشو، غریبه کوچک» ساخته بهرام بیضایی، کارگردان و نویسنده شهیر ایرانی، چهل سال پس از فیلمبرداری روز شنبه ششم سپتامبر جایزه بهترین فیلم ترمیم شده را در بخش کلاسیک جشنواره فیلم ونیز به خود اختصاص داد.
محمد رسول‌اف، کارگردان ایرانی و عضو هیات داوران هشتاد و دومین جشنواره ونیز روز شنبه با حضور در اختتامیه این جشنواره و پیام آقای بیضایی را قرائت کرد.
آقای بیضایی در پیام خود گفت: «درست چهل سال از فیلمبرداری “باشو، غریبه کوچک” در شمال و جنوب ایران می‌گذرد. تابستان گرمی بود، مثل همین روزها و هر حرفی که در آن روزها جنگ را نمی‌ستود به تهدید و قویا ممنوع بود. ولی آیا پناه دادن به یک کودک مهاجر جنگ‌زده هم ممنوع بود؟ با این فیلم همکاران ریشه کار مرا در کانون زدند. فیلم نزدیک به چهار سال کنار گذاشته شد، ولی امروز بعد از چهل سال با کمال فروتنی به همه قربانیان آن جنگ هشت‌ساله بی‌معنا درود می‌فرستم و نفرین می‌ماندم به همه سودبران هر جنگی.»
آقای رسول‌اف در معرفی آقای بیضایی گفت: «دامنه فعالیت‌های بهرام بیضایی به سینما محدود نمی‌شود. او هنرمند، پژوهشگر و اندیشمندی است که با وجود سانسور و محدودیت‌های شدید آثاری را خلق کرد که امروز بخش مهمی از گنجینه فرهنگ و هنر معاصر ایران است.»
باشو، غریبه کوچک
«باشو، غریبه کوچک» داستان پسرک جنوبی به نام «باشو» با بازی «عدنان عفراویان» است که در جریان جنگ ایران و عراق خانه و خانواده‌اش را از دست می‌دهد و خود را به بار کامیونی می‌اندازد و سر از گیلان در می‌آورد.
در گیلان با زنی به نام نایی با بازی «سوسن تسلیمی» آشنا می‌شود که در غیاب شوهرش با دو فرزند خردسالش زندگی و مزرعه را می‌چرخاند.
باشو در ابتدا به علت ظاهر و زبان متفاوت کاملا غریبه است، اما نایی کم‌کم او را می‌پذیرد، به او آب و نان می‌دهد و تلاش می‌کند که زبانش را بفهمد. اما باشو عربی حرف می‌زند و زبانش برای نایی قابل فهم نیست. گویش محلی نایی هم برای باشو غریب است. با این حال در طول فیلم باشو کم‌کم جای خود را در زندگی نایی و فرزندانش پیدا می‌کند، گیلکی می‌آموزد و در کارهای خانه و مزرعه کمک می‌کند.
این فیلم که یکی از مهم‌ترین آثار سینمای ایران است با نمایش تضاد فرهنگی، در نهایت پیام وحدت و همزیستی در دل ایران چندقومیتی را منتقل می‌کند.
«باشو، غریبه کوچک» در سال ۱۳۶۴ ساخته شد، اما تا سال ۱۳۶۸ اجازه نمایش نگرفت. این فیلم آخرین اثر بهرام بیضایی برای «کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان» بود. او پیش‌تر فیلم‌های «عمو سیبیلو» و «سفر» را برای کانون ساخته بود.
آقای بیضایی در طول فعالیت خود در ایران به رغم سانسور گسترده، نمایش‌ها و فیلم‌های بسیاری ساخت که از آثار مهم هنر نمایشی ایران به شمار می‌روند. آخرین اثر او در ایران فیلم «وقتی همه خوابیم» بود که در سال ۱۳۸۷ (۲۰۰۸) بر پرده سینما رفت.
بهرام بیضایی در سال ۲۰۱۰ به آمریکا مهاجرت کرد و به عنوان استاد مدعو در دانشگاه استنفورد مشغول تدریس شد.
آخرین اثر آقای بیضایی نمایش «داش‌آکل به گفته مرجان» است که در تابستان سال جاری در برکلی کالیفرنیا روی صحنه رفت.
درخشش سینمای ایران در جشنواره ونیز
بهرام بیضایی تنها کارگردان ایرانی نبود که در اختتامیه جشنواره ونیز مورد تقدیر قرار گرفت.
نگار متولی، کارگردان ایرانی که با انیمیشن «کمتر از پنج گرم زعفران» که از کشور فرانسه در این جشنواره شرکت کرده بود، در بخش فراگیر جایزه ویژه هیات داوران را کسب کرد.
بهرام بیضایی هم از پیشگامان عرصه خودباوری است.
جناب بیضایی
جناب خاتمی اصلاحات وزیر ارشاد بود
افراطی گری های ایشون رو پنهان میکنند
حداقل شما نام میبردی
ایضا ، جنگ پدیده شومی هست
ولی دفاع یعنی غیرت ، شجاعت ، معرفت و معنا !