از طلاق توافقی تا سرایداری در اطراف تهران/ صحبت‌های تکان‌دهنده کاوه صباغ زاده از مشکلات معیشتی سینماگران

اگر یک روز به دلیل مشکلات مالی مجبور باشید به طلاق توافقی تن دهید چه می کنید؟ آیا پذیرش جدایی از کسی که به او تعلق خاطر  و وابستگی احساسی دارید ‌آن هم به دلیل مشکلات اقتصادی سخت و شکننده تر از خود جدایی نیست؟ اگر در تنگنای چنین تصمیمی قرار بگیرید چه واکنشی نشان می دهید؟

این مقدمه برای این بود تا بگوییم سرگذشتی که این روزها سینماگران ما به آن دچار هستند بی شباهت به داستان ها و قصه های فیلم های اجتماعی نیست ، روایت های پراکنده ای که از گوشه و کنار و حواشی سینما به گوش می رسد  بسیار تلخ و تکان دهنده است .

بارها سینماگران در مصاحبه هایشان گفتند که سینما به تعدادی سلبریتی و تهیه کننده و کارگردان با درآمدهای بالا خلاصه نمی شود و همچون همه مشاغل  افرادی با درآمد کم یا معمولی هم در بدنه سینما مشغول به کار هستند .

طبیعتا افراد کم درآمد  و حتی با عایدی معمولی در یکی دوسال گذشته تحت تاثیر تورم افسارگسیخته ، مشکلات اقتصادی   و بیکاری،  زندگی شان آسیب های جدی دیده  و مشکلات معیشتی زیادی پیدا کردند.

کاوه صباغ زاده یکی ازسینماگرانی است که چندی پیش صحبتی درباره تغییر شغل او مطرح بود  او به سینما اعتماد می گوید: مدتی تغییر شغل داده بودم اما  از آنجایی که با روحیه من سازگار نبود ادامه ندادم.

او در ادامه به فعالیت های سینمایی اش  اشاره می کند و توضیح می دهد: در حال حاضر فعالیت خاصی ندارم،  واقعیتش را بخواهید سینما را بسیار دوست دارم و می خواهم کار کنم، اما سینمای حال حاضر را دوست ندارم و به هر قیمتی حاضر نیستم به موضوعاتش تن دهم .

پس کار نکنم بهتر است از  اینکه بخواهم هر کاری کنم.

ممنوع الکاریم ولی به ما اعلام نمی کنند

این کارگردان با اشاره به صحبت های اخیر علی ملاقلی پور درباره ممنوع الکاری اش می گوید: واقعا علی حرف درستی گفته است، بدون اینکه به ما اعلام کنند ما را ممنوع الکار کردند.

همه فیلم نامه هایی که تا به حال به بنیاد سینمایی فارابی یا وزارت ارشاد ارائه  دادم رد شده است امسال هم بدون اینکه جواب درستی بدهند می گویند تقاضای شما در دست بررسی است  ، این یعنی محترمانه نه  ، نمی خواهیم شما فیلم بسازید.

صباغ زاده می گوید: حالا شما بگویید در این شرایط چه امکان فعالیتی برای ما باقی می ماند ؟ یعنی اگر بخواهیم کار کنیم هم نمی توانیم.

از این کارگردان درباره دلایل رد شدن فیلم نامه هایش می پرسیم که او می گوید: متاسفانه آن قدر روی جزئیات پافشاری می کنندکه همین جزئیات ،‌کلیت فیلم را از بین می برد ،  انگشت روی نکاتی می گذارند که مطلقا کمکی به درام  و کیفیت کار نمی کند اما کاملا روند داستان را عوض می کند و اتفاقا کار را بی اهمیت جلوه می دهد. یکسری مباحث سلیقه ای که با تغییر مدیریت ها عوض هم می شود.

تعمدا می خواهند بچه های سینما را بیکار کنند

او ادامه می دهد: قاطعانه بگویم که آقایان منظورشان از ایراد گرفتن ها این است که بچه ها کار نکنند. یکسری پروژه های استراتژیک دارند که فقط شامل افراد محدودی می شود و به همه سینماگران نمی رسد از آن طرف مخاطبی هم نمی بینیم که به شوق  آنها بخواهم فیلم بسازم.

بهترین فیلم های دنیا به آسانی در دسترس مردم قرار دارد و با هزینه کم مردم آن ها را می بینند و نیازی  هم نیست که سختی سینما رفتن را تحمل کنند.

این فیلمساز با بیان اینکه  متاسفانه در جریان سخت گیری ها و کشمکش های بین وزارت ارشاد و صداوسیما سریال های خانگی را هم از دست دادیم ، می گوید: این روزها در سینما فقط یک سری فیلم تولید می شود که عده ای مشغول به کار باشند ، کارکردن این افراد  از هیچی برایشان بهتر است.

 دراین وضعیت من به نتیجه ای نرسیدم  و ترجیح می دهم صبر کنم تا شرایط مطلوب حاصل شود. هر اقدامی هم کردم به بن بست رسیدم  .

صباغ زاده در ادامه با اشاره به اینکه برای دریافت مجوز ساخت دچار افسردگی و فرسودگی شده توضیح می دهد: ما همچون نسل  گذشته نیستیم که مقاومت زیادی به خرج دهیم وپوست کلفت باشیم که آن ها هم امروز دچار سرخوردگی شده اند، شما نگاه کنید صرفا فیلم می سازند تا گذران زندگی آنها باشد وگرنه تعارف که نداریم از ساخته خودشان،  سرشان را بالا نمی گیرند،  از آن ها هم امروز چیز باقی نمانده، مثال بارز سرگذشت آقای پوراحمد را ببینید.

خودم را قانع می کنم بدون سینما زندگی کنم

این فیلمساز در بخش دیگری از صحبت خود تاکید می کند :  به این فکر می کنم که سینما وجود ندارد تا خودم را قانع کنم بدون سینما زندگی کنم ، در حال حاضر دارم به شغل دیگری فکر می کنم تا سینما زاویه دید دوم من باشد.

طلاق توافقی گرفتند و عده ای سرایدار شده اند

او در خلال صحبتش به شرایط معیشتی اهالی سینما اشاره می کندو  می گوید: من مجردم به  هر حال می توانم از پس زندگی خودم بر بیایم اما واقعا می گویم که اوضاع زندگی اهالی سینما اصلا خوب نیست ، همکارانی را می شناسم که به دلیل اوضاع بد مالی زندگی شان به جدایی کشیده شده است ، یعنی مجبور شدند به طلاق توافقی تن دهند. یکی از همکاران مجبور شد سرایداری خانه ای را در اطراف تهران در یک باغ قبول کنند. 

بعضی دوستانم به شغل  هایی کشیده شدند که از بیان آن شرم دارم.عده دیگری مهاجرت کردند ، عده دیگری می خواهند مهاجرت کنند، جالب است  آدمی که تا دیروز علاقه ای به مهاجرت نداشت امروز به رفتن فکر می کند چرا؟ به چه گناهی افراد سینما این طور تار و مار می شوند؟

دوست دارم اینجا به مردم بگویم سینما آن شوآفی که از بیرون نگاه می کنید نیست . فقط تعداد آدم محدودی هستند که درآمد بالایی دارند .

کارگردان فیلم «ایتالیا ایتالیا» فضای یاس و سرخورده حاکم بر سینما را ناشی از سخت گیری زیاد مدیران می داند ومی گوید: از بس دراین شوراها آدم های غیرمتخصص حضور دارند که سینما را نمی شناسند ، آنها با خطوط قرمزشان  و نظراتشان به سینما آسیب وارد می کند  از طرفی در شرایط حال حاضر که عده ای ممنوع المعامله هستند، عده ای ممنوع الکارند  دل و دماغی برای اهالی سینما برای کار کردن باقی نمی ماند.