علامه محمدرضا حکیمی دارفانی را وداع گفت

هفتم تیرماه سال جاری بود که خبری از بستری شدن محمدرضا حکیمی، اندیشمند دینی و نویسنده در بیمارستان رسید. به گفته مرتضی کیا، مدیر دبیرستان تخصصی علوم ‌انسانی شرف‌الدین و از نزدیکان او، در آن زمان دو هفته بود که حکیمی دُز دوم واکسن کرونا را دریافت کرده و دچار علائم ضعف، خستگی و بی‌حالی شده شده بود و از این رو تیم پزشکی تشخیص داد تا او در بیمارستان بستری شود.

چند روز بعد، محمدرضا حکیمی در حالی به خانه بازگشت که تست کرونای او مثبت شده بود، اما کیا دراین‌باره گفته بود که او در روز دهم تیرماه آخرین دُز داروهایی را که باید دریافت می‌کرد، دریافت کرد و چون با توجه به سن و سالش، بیشتر از این ماندن در بیمارستان به صلاح نبود، بنابراین تیم پزشکی تشخیص داد تا مرخص شود و برای ادامه دریافت یک‌سری داروها و درمان‌های تکمیلی که می‌توانست در منزل هم انجام شود، به منزل منتقل شود.

اما پس از گذشت مدتی، او در روز ۲۷ تیرماه، درحالی‌ که چند روزی می‌شد در غم برادرش، حجت‌الاسلام والمسلمین علی حکیمی نشسته بود، مجددا در آی‌سی‌یو بستری شد. اما سرانجام دار فانی را وداع گفت.

محمدرضا حکیمی، اندیشمند دینی و نویسنده در ۱۴ فروردین ۱۳۱۴ در مشهد متولد شد. او در سال ۱۳۲۶ وارد حوزه علمیه خراسان شد و تا ۲۰ سال در این حوزه به تحصیل پرداخت. محمدتقی ادیب نیشابوری، شیخ مجتبی قزوینی خراسانی، سیدمحمدهادی میلانی، احمد مدرس یزدی، اسماعیل نجومیان، حاج سیدابوالحسن حافظیان و حاجی‌خان مخیری از مهم‌ترین استادان حکیمی بوده‌اند. از آثار محمدرضا حکیمی می‌توان به «الحیاة»، «خورشید مغرب»، «عقل سرخ»، «عاشورا: مظلومیتی مضاعف»، «شیخ آقا بزرگ تهران ی»، «تفسیر آفتاب»، «فریاد روزها»، «سپیده باوران»، «گزارش (برگرفته از الحیاة)» و ... اشاره کرد.

منبع: ایسکانیوز

47