جریان اصلاحات، نیازمند دوم خردادی دیگر

اصلاح‌طلبان می‌گویند نیاز به پوست‌اندازی دارند. سال‌هاست این حرف تکرار می‌شود، اما در عمل، در بر همان پاشنه دوم خرداد می‌چرخد.

در بیست و یکمین سالروز انتخابات دوم خرداد 76 که به پیروزی جریان اصلاحات در انتخابات ریاست‌جمهوری انجامید و عملا پس از یک دهه غیبت، بار دیگر جریان چپ اسلامی را به قدرت رساند، دوباره حرف از پوست‌اندازی در این جریان زده می‌شود.

این پوست‌اندازی البته در دهه 1370 انجام شد. آنگاه که چپ اسلامی با عبور از ایدئولوژی دهه 1360 و با پایان دادن به حمایت بی قید و شرط از مارکسیسم اسلامی که یادگار مانده از اموزه‌های روشنفکران انقلابی مانند دکتر علی شریعتی بود، راه به میانه‌روی و اصلاحات و لیبرالیسم گشودند و چهره‌هایی را مطرح کردند که تا پیش از آن، جزو پیاده‌نظام چپ خط امامی به شمار می‌رفتند.

از خرداد 1376 بود که کم کم روزنامه‌نگاران جای روحانیون چپ گرا را گرفتند و دانشجویان طبقه متوسط به جای طبقات مستضعف چپ گرا، منادی ارزش های اصلاحات شدند.

این جریان تا سال 84 ادامه پیدا کرد و اما به دلیل مشکلاتی که دولت اصلاحات قادر به هضم آن نبود، انرژی اجتماعی خود را از دست داد و در دولت احمدی نژاد و به ویژه حوادث سال 88 منزوی شد.

از سال 92 که دولت اعتدال با حمایت بخشی از جریان اصلاحات به قدرت رسید، اصلاح طلبان کوشیدند تا موقعیت خود را بهبود ببخشند. آنها موفق شدند در زمینه جلب اعتماد حاکمیت گام هایی بردارند و در این زمینه از حمایت بدنه اجتماعی هم برخوردار شدند.

در انتخابات مجلس دهم فراکسیون امید کرسی‌های مهمی را کسب کرد و پس از ان در انتخابات شورای شهر در برخی کلانشهرها مانند تهران به طور کامل قدرت را در دست گرفت.

با این وجود اصلاح طلبان در حوادث دی ماه 96 نتوانستند بین خود و بدنه اجتماعی حامی پیوندی برقرار کنند و ندای «پشیمانیم» یا «اصلاح طلب اصولگرا دیگه تموم ماجرا»، خود را به رخ اصلاح طلبان کشید.

اصلاح طلبان چاره ای ندارند جز آنکه مانند دهه 1370 به یک رفرم درونی دست بزنند. آنها هم در ایدئولوژی و هم چهره های جوان پسند باید یک انقلاب در اصلاحات به وجود آورند.

جریان اصلاح طلب یک تغییر درونی می خواهد. یک دوم خرداد دیگر، تا باز هم از خاکستر اصلاحات، ققنوسی دیگر برخیزد و نماینده جنبش تاریخی مردم ایران برای مدرنیزاسیون و بهزیستی عمومی شود.

17