هی، حرامزاده ها، من هنوز زنده ام!

محمدرضا نوروزپور در یادداشتی نوشت:
سالهاست برخی مواقع آخرین دیالوگ فیلم پاپیون در گوشم زنگ می زند. یکی از آن روزها امروز بود.

رئیس سازمان امور اجتماعی کشور مرحمت کرده و آمار وحشتناکی از خط فقر ارائه کرده اند، واقعا هولناک است. برخی از آنها را مرور می کنیم:
- حدود ۱۰ تا ۱۲ میلیون نفر زیر خط فقر زندگی می‌کنند.
- نرخ بیکاری حدود ۱۲ درصد است که این نرخ بین جوانان به ۲۴ درصد می‌رسد.
- ۱۹ میلیون نفر هم با مشکل بد مسکنی مواجه هستند.
- ۸ درصد از تولید ناخالص ملی در تصادفات از بین می‌رود.
- نیم میلیون نفر مجروح و ۴۰ هزار نفر معلول به دلیل تصادفات رانندگی داریم.
- به دلیل شهرنشینی آشفته، ۳۰ میلیارد دلار بابت آلودگی هوا خسارت می‌بینیم.
- ما رتبه اول بیماری‌های قلبی عروقی را در جهان داریم.
- طبق تحقیقات وزارت بهداشت در سال ۹۴، بیش از ۲۳ درصد مردم با یکی از اختلالات خلقی و روانی درگیر بودند.

چرا کشوری با این ثروت و توانایی های عظیم قادر به بهبود اوضاع مردم خود نیست؟

یکی از پاسخ ها ( تاکید می کنم یکی از پاسخ ها) می تواند این باشد:

از منظر روابط بین الملل و نظریه واقع گرایی حفظ بقا برای هرحکومتی از اولویت برخوردار است. پس می توان نتیجه گرفت این موضوعات، اولویت کشور محسوب نمی شده و نشده اند. تقریبا چهل سال است مواردی از این دست ،موضوعات ثانویه بوده اند. نه اینکه نسبت به آنها غفلت کلی شده باشد؛ اولویت اصلی نبوده اند. یعنی بعد از حصول بقا، در برابر کشورهایی که دائما ایران را تهدید به حمله نظامی یا براندازی کرده اند، در درجات بعدی اولویت قرار داشته اند.

اما چه زمانی نوبت به این ها می رسد؟ چه زمانی از حفظ بقا مطمئن خواهیم شد؟

:از آنجا که متاسفانه دشمنان انقلاب اسلامی زیرک هستند و مایند ستِ ذهن ما را به خوبی می خوانند، در همه این سالها ما را با دغدغه بقاء درگیر کرده اند و دیگر انرژی برای پرداختن به امورات دیگر، آنطور که باید و شاید برایمان باقی نگذاشته اند. از سوی دیگر، چون دشمنان ما به این خواسته خود که از بین بردن بقای ما بوده، دست نیافته اند، پس ما همواره در این سالها پیروز و موفق بوده ایم.

:و اما فیلم پاپیون. آخرین دیالوگ فیلم را به یاد دارید؟
پاپیون (استیو مک کوئین) سرانجام پس از سالها ( فکر کنم 15 یا 20 سال) و پس از چندین فرار ناموفق، با درست کردن یک پشته بزرگ از نارگیل ها خود را به اقیانوس پرتاب می کند و سرانجام موفق به فرار از جزیره شیطان می شود.
آخرین دیالوگ او بعد از این همه رنج و ستم کشی و ناگواری این است :

«هی حرامزاده ها! من هنوز زنده ام»

221