شیخ محمدحسن زیدآبادی، ملقب به “نبیالسارقین” یا “پیغمبر دزدان”، یکی از شخصیتهای منحصربهفرد تاریخ ادبیات و اجتماع ایران در دوره قاجار است. این روحانی، شاعر و طنزپرداز، که در حدود ۱۲۳۰ هجری قمری (حدود ۱۸۱۴ میلادی) در روستای زیدآباد سیرجان زاده شد، با انتخاب لقبی طنزآمیز، به نمادی از انتقاد اجتماعی تبدیل گردید.