نئاندرتال‌ها ۹۰ هزار سال قبل شام چه می‌خوردند؟!

 غار «فیگوئرا براوا» علاوه بر ابزار سنگی و زغال، حاوی انباشت زیادی از صدف‌ها و استخوان‌هایی است که بسیاری از آن‌ها گواه حضور نئاندرتال‌ها در این غار و به ویژه منوی مخصوص غذایشان است! بر اساس مطالعه‌ای که در مجله‌ی «مرز‌های باستان‌شناسی محیطی» منتشر شد، نود هزار سال پیش، نئاندرتال‌ها آشپزی می‌کردند و خرچنگ می‌خوردند.

 دکتر ماریانا نابیس از موسسه دیرین‌بوم‌شناسیِ انسانی و تکامل اجتماعیِ کاتالان و نویسنده‌ای اصلی این مطالعه گفته است: «در پایان آخرین دوره‌ی میان‌یخسالی، نئاندرتال‌ها مدام خرچنگ‌های قهوه‌ای بزرگ را شکار می‌کردند. آن‌ها این خرچنگ‌ها را از آبگیر‌های ساحل صخره‌ای مجاور شکار می‌کردند و هدف‌شان، حیوانات بالغی بود که میانگین پهنای لاک‌شان ۱۶ سانتی‌متر بود. آن‌ها این حیوانات را به غار می‌آورند و سپس آن‌ها را روی زغال کباب می‌کردند و می‌خوردند.»

شکار خرچنگ در پرتغال پارینه‌سنگی

نابیس و همکارانش انواع مختلفی از بقایای سخت‌پوستانِ پیداشده در این سایت را مطالعه کردند، اما سخت‌پوستان دست‌نخورده‌ی این غار بطور چشمگیری، خرچنگ‌های قهوه‌ای بودند که اندازه‌ی آن‌ها با سنجش اندازه‌ی لاک نسبت به اعضاء گازانبری که بهتر مانده بود، تخمین زده شد. باستان‌شناسان شکستگی روی لاک‌ها را هم ارزیابی کردند و به دنبال نشانه‌هایی از سلاخی یا ضربه گشتند و بررسی کردند که آیا خرچنگ‌ها در معرض گرمای زیاد قرار گرفتند یا نه.

نابیس و همکارانش نتیجه گرفتند بیشتر خرچنگ‌ها، خرچنگ‌های بالغ و بزرگی بودند که حدود ۲۰۰ گرم گوشت داشتند. آن‌ها با مطالعه‌ی الگو‌های آسیب روی لاک‌ها و پنجه‌ها، احتمال درگیری شکارچیان دیگر را رد کردند: هیچ نشانی از گوشت‌خواران یا جوندگان نبود و الگو‌های شکستگی نشانی از شکار توسط پرندگان نداشت. خرچنگ‌ها موجوداتی گریزپای هستند، اما نئاندرتال‌ها قادر بودند این خرچنگ‌های بزرگ قهوه‌ای را در فصل تابستان از آبگیر‌های کم‌عمق شکار کنند.

تغییرشکل‌های جزئی و سطحی مانند سوختگی‌های یافت‌شده روی قریب ۸ درصد لاک خرچنگ‌ها و شواهد شکستگی‌های عمدی در غار فیگورا براوا نشان داد نئاندرتال‌ها این خرچنگ‌ها را برای دستیابی به گوشت درونشان می‌شکستند. نابیس و همکارانش از شواهد بدست‌آمده نتیجه گرفتند نئاندرتال‌ها فقط شکارچی خرچنگ‌ها نبودند، بلکه آن‌ها را کباب هم می‌کردند. سوختگی‌های سیاه روی لاک خرچنگ‌ها در قیاس با مطالعات انجام‌شده روی حلزون‌های دیگری که با دمای خاص گرما داده شدند نشان داد این خرچنگ‌ها در دمای حدود ۵۰۰-۳۰۰ درجه‌ی فارنهایت که دمای مناسب آشپزی است، گرما داده شدند.

(نمونه‌ای از بقایای پوسته‌های کشف شده در غار)

نابیس می‌گوید: «نتایج ما تیر خلاص دیگری است به این ایده‌ی منسوخ که: نئاندرتال‌ها غارنشینان اولیه‌ای بودند که به سختی می‌توانستند از لاشه‌ی شکار‌های بزرگ شکمشان را سیر کنند. با شواهد مرتبط از مصرف زیادِ صدف‌های کوهی، صدف‌های دوکپه‌ای، گوشت صدف و مقدار زیادی ماهی، داده‌های ما این ایده را رد میکند که غذا‌های دریایی نقش مهمی در ظهور توانایی‌های شناختی برتر میان جمعیت‌های انسان مدرن اولیه‌ی جنوب صحرای آفریقا داشتند».

نویسندگان این مطالعه تاکید می‌کنند که غیرممکن است بدانیم چرا نئاندرتال‌ها شکار خرچنگ‌ها را انتخاب کردند یا چرا مصرف خرچنگ برایشان اهمیت داشته است، اما دلیل آن‌ها هرچه که باشد، خوردن خرچنگ برای آن‌ها بسیار مغذی بوده داشت.