ایران با تبدیل مذاکره به ابزاری راهبردی، نه برای رسیدن فوری به توافق، بلکه برای تثبیت مشروعیت سیاسی، تحلیل فشارها و بازتعریف نقش خود در نظم جهانی، مسیر متفاوتی از رقبای خود پیش گرفته است. برخلاف منطق شتابزده آمریکا، تهران صبر را به سلاحی دیپلماتیک تبدیل کرده و با حفظ حضور مستمر بر سر میز مذاکره، ابتکار عمل را در اختیار گرفته؛ بیآنکه ناگزیر به امتیازدهی زودهنگام یا عقبنشینی آشکار شود.