مصونیت جمعی سبب میشود که فقرا بیش از اغنیا جانشان را از دست بدهند

متن کامل یادداشت دکتر محمد مولایی به این شرح است: بیماری کرونا یک بیماری فراگیر و جهانی است که کشورها و دولت های مختلف به شیوه های مختلف با ان برخورد کرده اند این شیوها هر کدام نقاط ضعف و قوت خود را دارد اما انچه ما را شاید مستثنی میکند عدم تشخیص به موقع بیماری و اعلام به موقع و عدم امادگی کافی در جهت برخورد با این بیماری بوده است و لذا استراتژی مشخصی برای مقابله با آن وجود نداشت.
همانطور که گفته بودم قبل از اپیدمی بیماری در سراسر کشور دولت میتوانست نقاط الوده را شناسایی کند قبلا در تاریخ ۳۰ بهمن هشدار دادم برای شناسایی بیماران مشکوک به کرونا میبایست بیمارانی که با نارسایی حاد تنفسی و بدون بیماری زمینه ایی و علیرغم تمام تدابیر درمانی در ICU شهرهای مختلف فوت کرده اند را شناسایی و این شهرها را لااقل با شک به کرونا موقتا قرنطینه میکرد و اگر این اتفاق می افتاد اولا امکان خدمات و تجهیزات درمانی بهتری برای این مناطق میبود و ثانیا در حال حاضر مناطق سفیدی درکشور داشتیم و ثالثا مرگ و میر کمتر و رابعا تمام کشور درگیر این بیماری نمیشد و خستگی و فرسودگی در بخش درمان بمرور ایجاد نمیشد .

با افزایش مرگ و میر بیماران ، دولت متوجه جدی بودن این بیماری شد و دستور به قرنطینه محدود داد واین قرنطینه سبب شد تا از پیک بیماری بکاهد .
انچه که بایستی در اینجا بیان شود اینست که این قرنطینه محدود بایستی ادامه می یافت وفاصله گذاری اجتماعی در همه جا صورت میگرفت اما برداشتن این قرنطینه و آزاد سازی فعالیت های اقتصادی و باز کردن همه مراکز دولتی به بهانه مصونیت جمعی و انبوه ، احتمال آن میرود که پیک دیگری از بیماری و مرگ و میر را در پیش داشته باشیم.

این مصونیت جمعی زمانی حاصل میشود که ۶۰ تا ۸۰ درصد افراد یک جامعه در معرض بیماری قرارگرفته تا مصونیت جمعی ایجاد شود .
در حال حاضر جامعه ایران ناخواسته بسمت مصونیت جمعی میرود و البته از میزان مرگ و میر این نوع مصونیت نمیتوان خبر داد.
آمار رسمی در کشور اینست که هفتاد هزار نفر درگیربیماری کرونا شده اند اما اگر فرض کنیم این آمار هفت میلیون باشد باز هنوز به مصونیت جمعی نرسیده ایم بلکه یکسال تا یکسال و نیم طول میکشد تا ۶۰ تا ۸۰ درصد جامعه درگیر بیماری کرونا شده تا مصونیت جمعی ایجاد شود.
واین مصونیت سبب میشود که هزینه انسانی بالایی داشته باشیم و همچنین تعداد زیادی از کادر درمانی را از دست بدهیم.
از سوی دیگر ما نمیتوانیم بگوییم که مردم در خانه بمانند ولی فکری برای معیشت آنها نکنیم .
تمام سیاستگذاری و تلاش دولت بایستی بر این اساس باشد که انسانها زنده بمانند در این صورت عدالت را رعایت کرده اند ، عدالت آنست که توزیع مناسب منابع داشته باشیم تا انسانها و بخصوص فقرا زنده بمانند.
ما باید بپذیریم که اولویت اولمان بایستی امنیت جان انسانها باشد.

مصونیت جمعی سبب میشود که فقرا بیش از اغنیا جانشان را از دست بدهند و این شیوه از نظر اخلاقی و اسلامی با پرسش مواجه است
زیرا فقرا برای امرار معاش خود بایستی از قرنطینه خارج شوندو لذا در معرض بیشتر بیماری قرار میگیرند و این عادلانه نیست.
بنظرم برای بازگشت افراد به فعالیت اقتصادی و نیز شروع به کار بایستی افراد تست شوند و در صورت ایمنی به بیماری به کار برگردند تا چرخه اقتصادی متوقف نشود.
قرنطینه و فاصله گذاری اجتماعی بایستی همچنان سیاست اصلی دولت در کنترل بیماری کرونا باشد در غیر اینصورت پیک و موج جدید و احتمالا شدیدتری از بیماری کرونا در کشور رخ خواهد داد.
در ارزیابی از وضعیت کرونا در کشور میتوان گفت که عدم یک مدیریت یکپارچه و استراتژی مشخصی سبب گسترش بیشتر بیماری و نهایتا مرگ و میر بیشتر شده است.
قرنطینه مختص مردم عادی میباشد و قرنطینه نمیبایست برای بسیاری از مسئولین کشوری در نظر گرفته می شد و نهادهایی از جمله مجلس شورای اسلامی در یکی از بحرانی ترین شرایط کشور تعطیل میشد زیرا اینان فرماندهان و تصمیم گیرندگان این سربازان پیاده نظام در خط اول درمانی میباشند.

مسئله کرونا مسئله کل کشور و نظام سیاسی کشور است و نظام سیاسی فقط معطوف به بخش های دولتی نیست و همه نهادهای دارای قدرت اقتصادی و مالی حکومتی و خصوصی بایستی در مبارزه با بحران کرونا موثرتر وارد عمل بشوند زیرا عدم حضور موثر این بنیه های مالی سبب بی اعتمادی جامعه به نظام سیاسی میشود و این بی اعتمادی سبب عدم همکاری جامعه شده و ریشه کنی کرونا را با دشواری بیشتری مواجه ساخته و برای دولت و ملت پرهزینه تر میسازد.

منبع: شفقنا

38