مشت بزن تا زنده بمانی! | هر رویایی اهمیت دارد | روایت دختری که تسلیم نشد | راملا علی کیست؟
زنی که زندگی‌اش را صرف مبارزه کرده است. ابتدا برای بقا و سپس برای ایجاد تغییر. از فرار از جنگ داخلی سومالی تا ورود به رینگ المپیک، او داستان مبارزه شخصی خود را به مأموریتی قدرتمند برای ارتقای دیگران تبدیل کرده است. اما راملاعلی کیست؟
به گزارش خبر فوری، امروز این ورزشکار، مدل و سفیر یونیسف از پلتفرم خود برای حمایت از پناهندگان و آموزش دختران استفاده می‌کند. آخرین سفر او به اردوگاه پناهندگان داداب در کنیا، یکی از بزرگ‌ترین اردوگاه‌های جهان، انجام شد.
از پناهنده تا یک الگو
راملا پس از کشته شدن برادرش در جنگ داخلی، همراه خانواده‌اش از سومالی گریخت. آن‌ها حدود یک سال در کنیا اقامت داشتند و سپس به لندن نقل مکان کردند. در نوجوانی بود که راملا بوکس را کشف کرد. آنچه ابتدا برای افزایش اعتماد به نفس و فرار از زورگویی شروع شد، به یک مسیر زندگی تبدیل شد.
خلاصه این گزارش را در ویدئوی زیر ببینید:
او می‌گوید: «من دختری جوان بودم و در مدرسه مورد زورگویی قرار می‌گرفتم. بوکس جایی بود که می‌توانستم دوستانی پیدا کنم، اعتماد به نفس کسب کنم و سالم‌تر شوم. این چیزی بود که بیش از همه دوست داشتم و به مرور به چیزی تبدیل شد که می‌خواستم در آن استاد شوم.»
تاریخ‌سازی در رینگ المپیک
صعود علی شگفت‌انگیز بود. او عنوان‌های ملی انگلستان را کسب کرد و در سال ۲۰۱۹ قهرمانی منطقه‌ای آفریقا در وزن کم را به دست آورد. در سال ۲۰۲۰، او تاریخ‌ساز شد و به عنوان اولین بوکسور نماینده سومالی در المپیک توکیو حضور یافت و به نمادی از مقاومت و نمایندگی تبدیل شد. او می‌گوید: «شما نمی‌توانید چیزی باشید که نمی‌بینید. اگر مردم مرا ببینند که این کار را انجام می‌دهم، شاید آن‌ها هم باور کنند که می‌توانند انجام دهند.»
بازگشت به کنیا
شهریور امسال، علی با یونیسف و شورای پناهندگان دانمارک به کنیا بازگشت و از جوامع نایروبی در محله‌های داندورا و ایستلیت بازدید و سپس به شمال، به داداب سفر کرد.
او با دختران، مادران و معلمانی ملاقات کرد که با وجود کاهش کمک‌ها در تلاش برای ساختن آینده‌ای بهتر بودند. راملا می‌گوید: «اگر من کنیا را ترک نکرده بودم، این وضعیت می‌توانست برای من هم رخ دهد. دیدن تلاش این زنان برای فراهم کردن فرصت برای فرزندانشان واقعاً متواضع‌کننده است.»
در گروه بازیافت در داندورا، مجموعه‌ای با بیش از ۲۰۰ جمع‌آورنده زباله (اغلب زنان پناهنده) راملاعلی در کارهای روزمره کمک کرد و در جداسازی و وزن‌کردن پلاستیک و کارتن مشارکت داشت. این برنامه علاوه بر تأمین مراقبت از کودکان، آموزش غیررسمی ارائه می‌دهد و به مادران راهی امن برای کسب درآمد می‌دهد.
او گفت: «همیشه به این مسائل فکر می‌کنید، اما وقتی از نزدیک ببینید، متفاوت است. اگر ما کنیا را ترک نکرده بودیم، این وضعیت می‌توانست برای مادرم رخ دهد. این دلخراش است، چون می‌خواهید به همه کمک کنید، اما تعداد زیادی هستند.»
هر رویایی اهمیت دارد
در برنامه‌ای خلاقانه در داداب که فیلم‌سازی و داستان‌سرایی را به پناهندگان جوان آموزش می‌دهد، راملا داستان خود را با دانش‌آموزان به اشتراک گذاشت. بسیاری از دختران با وجود دشواری‌های بزرگ شدن در اردوگاه رویای پزشک، پرستار یا روان‌شناس شدن داشتند.
راملا می‌گوید: «برای من بسیار مهم بود که به آن‌ها بگویم آموزش چگونه زندگی من را تغییر داد. حتی در چنین محیطی، آن‌ها هنوز امیدوار و مصمم برای تحقق رویاهایشان هستند. هر رویایی اهمیت دارد.»
یک دانش‌آموز ۱۵ ساله به راملا گفت که قبل از این برنامه هرگز دوربین دست نگرفته بود، اما اکنون رویای کارگردان شدن دارد. راملا می‌گوید: «دیدن این که دسترسی به چیزی ساده مانند دوربین چگونه می‌تواند دید یک جوان را تغییر دهد، شگفت‌انگیز است. این فرصت‌ها امید را زنده نگه می‌دارند.»
با این حال، او نگران آینده است، زیرا کاهش کمک‌های جهانی برنامه‌ها را تهدید می‌کند: «اگر بودجه قطع شود، کلاس‌هایی مثل این ممکن است دیگر وجود نداشته باشند. این فاجعه است، زیرا این برنامه‌ها خط زندگی کودکان هستند و به آن‌ها دلیلی برای رویاپردازی می‌دهند.»
مبارزه برای تغییر فراتر از رینگ
راملا می‌گوید بازگرداندن به جامعه، بخش مرکزی شخصیت اوست، نه پس‌زمینه آن. او از سال ۲۰۱۸ سفیر یونیسف بوده و از جوامع پناهندگان دیدن و از برنامه‌های آموزشی و برابری جنسیتی حمایت می‌کند.
او همچنین یک کلوب مخصوص خود را اداره می‌کند، سازمانی غیرانتفاعی که جلسات بوکس و ورزش رایگان برای زنانی ارائه می‌دهد که ممکن است از ورزش محروم باشند، از جمله بازماندگان خشونت خانگی، زنان مسلمان نیازمند فضای اختصاصی زنان و افراد کم‌درآمد.
راملا می‌گوید «این کلوپ با اهدای یک ساعت وقت در هفته توسط من شروع شد. من سه شغل داشتم، اما می‌خواستم فضایی امن برای زنانی ایجاد کنم که جای دیگری نداشتند.» این کلاس‌ها اکنون به چندین باشگاه در شهرهایی مانند لندن، نیویورک و فلوریدا گسترش یافته است.
او می‌گوید: «برای هر کاری که در رینگ انجام می‌دهم، می‌خواهم به خاطر کاری که خارج از آن انجام می‌دهم نیز به یاد آورده شوم. خدماتی که به دیگران ارائه می‌دهید، اجاره شما برای زندگی در این جهان است.»
امیدی که پایدار است
ایستاده در همان کشوری که روزی او را پناه داده بود، راملا به مسیر طی شده و کارهای باقی‌مانده فکر کرد: «این سفر شخصی بود. یادآوری کرد که من زمانی در وضعیت آن‌ها بودم. و اگر داستان من بتواند حتی یک دختر جوان را امیدوار کند، ارزشش را دارد.»
از پناهنده تا الگو، از ورزشکار تا مدافع حقوق بشر، راملا علی نشان می‌دهد که قدرت واقعی تنها در پیروزی‌ها اندازه‌گیری نمی‌شود، بلکه در زندگی‌هایی است که شما در طول مسیر به آن‌ها امید می‌دهید.
