روایت بامزه «گوهر خیراندیش» از محکوم شدنش بخاطر بوسیدن یکی از ۲۳ آزاده!

سلام می کنم خدمت شما عزیزان و سلام و تعظیم به شما قهرمانان کشورمان. استادم جناب آقای نصیریان، مشایخی، ببخشید من اینجا وقت شما را می گیرم. رفته بودم سینما که با این پای ران خورد شده نتونستم بیشتر فیلم های شما را و سینماگران عزیز که کارهاشان به سختی
رفتم فیلم مردی بدون سایه را در سینما آستارا ببینم، در تاریکی درد پام را با مسکن تسکین بدم و فیلم آقای میرکریمی را بعد از آن ببینم.
رفتم که در واقع وسط این فیلم جنگی که حمایت های دولتی را برخوردار است و همه جور کمک است و من چرتی بزنم، آنجا فیلم شروع شد. نتونستم رها کنم. به خودم می گفتم خدایا اگر فرزندان ما در جوانی و نوجوانی بتوانند این قدر رشادت داشته باشند که یک وجب از خاک ما به دست بیگانه نیفتد و ما باید چکار کنیم. در فیلم شاهد فیلمی با استانداردهای جهانی بودم و پس از 130 فیلمی که بازی کردم قاب بندی ها کارگردانی و بازی گرفتن از نابازی گرانی که قهرمانان را بازی کردند، و فیلمبرداری خوب آقای جعفری در کنار فیلمبردار درخشان بودند و از طنز خوبی هم برخوردار بود و فیلمی بود که شما را درگیر می کرد.
مطمئنم در سینما با جذابیتی که دراد فیلم پرفروشی می شود. تا آخر مژه که نزدم و اشک ریختم و دلم نمیخواست نور بیاد و کسی اشک ها و هق هق من را ببیند. در تنهایی همراه خودم اشک می ریختم. ملاصالح عزیز کسی است که در سه دوران اسارت کشیده و شکنجه شده. هم در دوران قبل هم در دست صدام و بعد در کشور خودمان. قهرمانی هایشان که ستودنی است که هیچ، باید بگویند که چرا ملاصالح باید اینقدر سختی بکشد.
به من گفتند نری مثل یزد ملاصالح ببوسی. من دیگر توجیه شدم و وقتی به یزد رفتم و قاضی القضات شریف یزد را با 74 ضربه شلاق و وجه نقد،
قاضی محترم فرمودند این چه کاری بود که کردی؟ گفتم جای پسرم بود. آدم ها همدیگر را ماچ کنند و بگویند پسرم بود و پدرم بود. به من گفتند دیگه این کار را نکن و تنبیهاتی که نبود و بگویید از دور روی شما و دست شما را می بوسم و دیگر اقدام به این عمل نکنید. و من اینجا این قهرمان ها را به دستور خودم، مادرم از دور می بوسم دست های مبارکشان را می بوسم و سر تعظیم فرود می آوردم.

منبع: خبرفوری

1981