زنی در سایه | بانوی اول شهر بیدار | چگونه این زن نسل زدی توانست جوانترین شهردار تاریخ نیویورک را به موفقیت برساند؟

به گزارش خبر فوری، همسر شهردار نیویورک در صفحه‌ی اینستاگرامش، که در آن آثار هنری‌اش را درباره‌ی زنان خاورمیانه و وضعیت فلسطینی‌ها منتشر می‌کند، تقریباً هیچ نشانه‌ای از ارتباطش با ممدانی دیده نمی‌شود؛ جز یک پست در روز انتخابات مقدماتی حزب دموکرات. در آن پست، او زیر عکسی از خودش و ممدانی، تصویری از رأی دادن خودش، و عکسی از ممدانی در کودکی نوشته بود: «نمی‌توانستم بیش از این به او افتخار کنم.» حالا او بانوی اول شهر نیویورک است، زنی از نسل زد که در سایه همسرش را بر کرسی شهرداری بزرگترین شهر آمریکا نشاند. اما راما دواجی کیست؟

زهران ممدانی در انتخابات سه‌شنبه پیروز شد و به‌عنوان اولین شهردار مسلمان نیویورک و جوان‌ترین شهردار این شهر در یک قرن اخیر برگزیده شود، راما دوجی نیز در موقعیتی تاریخی قرار گرفت: نخستین عضو نسل Z در نقش بانوی اول نیویورک، در سن ۲۸ سالگی وارد عمارت گریسی می‌شود؛ اقامتگاهی زیر نورافکن بزرگ‌ترین شهر آمریکا.

خلاصه این گزارش را می‌توانید همراه با فیلم‌ها و عکس‌هایی در ویدئویی زیر ببینید:‌

گرچه او در برنامه‌های سنتی کارزار انتخاباتی شرکت نکرده، اما در لحظات کلیدی حضور داشته و پشت‌صحنه، در زمینه شبکه‌های اجتماعی و طراحی گرافیکی کارزار مشاوره داده است. او هنگام رأی‌دادن زودهنگام ممدانی در انتخابات مقدماتی در کنارش بود، زمانی که بسیاری از ناظران هنوز فکر می‌کردند شانس شکست دادن اندرو کومو، فرماندار پیشین، را ندارد. او همان شب نیز در کنار ممدانی روی صحنه رفت، زمانی که وی سخنرانی پیروزی‌اش را ایراد کرد.

دوجی در حضور ممدانی در برنامه‌ی «دیلی شو» نیز همراهش بود. همچنین در گردهمایی بزرگ کارزار در ورزشگاه فارست هیلز کویینز، در میان بیش از ۱۰هزار نفر، در حالی که الکساندریا اوکازیو کورتز و برنی سندرز نیز حضور داشتند، در جمع تماشاگران دیده شد.

هنوز مشخص نیست حالا با پیروزی ممدانی، دواجی چه نقش رسمی (اگر اصلاً نقشی داشته باشد) برعهده خواهد داشت. او در طول کارزار انتخاباتی حاضر به انجام هیچ مصاحبه‌ای نشد.

یک سوری‌الاصل در کاخ

راما دواجی، که اصالتاً سوری است، در هیوستون به دنیا آمد و تا ۹سالگی در تگزاس زندگی کرد، سپس خانواده‌اش به دوبی نقل مکان کردند. او مدتی در دانشکده‌ی هنرهای دانشگاه ویرجینیا کامن‌ولث در قطر تحصیل کرد و سپس برای پایان تحصیل به پردیس ریچموند در آمریکا منتقل شد. بعدتر، مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشته‌ی «تصویرسازی به‌عنوان جستار بصری» از مدرسه‌ی هنرهای تجسمی نیویورک دریافت کرد. آثار او در نشریاتی چون The Cut، BBC، Vogue و The New Yorker منتشر شده است.

آشنایی در اپلیکیشن دوست‌یابی!

دوجی و ممدانی در سال ۲۰۲۱ از طریق اپلیکیشن دوست‌یابی «هینگ» با هم آشنا شدند. در آن زمان، ممدانی به‌تازگی به عضویت مجلس ایالتی نیویورک انتخاب شده بود — موضوعی که دواجی اطلاع چندانی از آن نداشت.

اولین قرار آن‌ها، مانند تجربه بسیاری از جوانان حامی ممدانی، ساده بود: صرف غذا در کافی‌شاپ یمنی در بروکلین و سپس قدم‌زدن در پارک! در قرار دوم، ممدانی دوجی را به بازدید از حوزه‌ انتخابیه‌اش در آستوریا، کویینز برد.

زندگی شیرین می‌شود

آن‌ها چند سال بعد، در اکتبر ۲۰۲۴ نامزد شدند. چند روز پس از اعلام نامزدی در اینستاگرام، ممدانی رسماً کارزار انتخاباتی خود برای شهرداری را آغاز کرد. جشن نامزدی‌شان در دسامبر همان سال در دوبی برگزار شد و ازدواج رسمی‌شان در فوریه امسال در دفتر ثبت ازدواج در منهتن پایین انجام گرفت. عکس‌هایی از آن مراسم (بر روی مبل‌های سبزرنگ سالن ازدواج، در برابر تصویری از ساختمان شهرداری نیویورک) منتشر شد.

چند ماه پیش از ازدواج، آن دو درباره‌ی پیامدهای احتمالی نامزدی ممدانی برای شهرداری گفت‌وگو کردند؛ از جمله محدود شدن حریم خصوصی و توجه شدید رسانه‌ها به دواجی.

پس از آغاز کارزار و انتشار شایعاتی درباره‌ی ازدواجشان، از جمله تیتر روزنامه نیویورک پست که نوشته بود: «نامزد سوسیالیست شهرداری نیویورک، زهران ممدانی، به طور مخفیانه در مراسمی مجلل در دوبی ازدواج کرد»، ممدانی عکس‌های ازدواج مدنی‌شان را در اینستاگرام منتشر کرد و نوشت: «راما فقط همسر من نیست؛ او هنرمندی فوق‌العاده است که باید بر اساس استعداد خودش شناخته شود.»

زنی که از سایه بیرون می‌آید

به گفته‌ یکی از نزدیکان این زوج، دوجی از همان ابتدا می‌دانست وارد چه مسیری می‌شود. در طول یک سال گذشته که ممدانی درگیر کارزار شهرداری بوده، او منبع اصلی حمایت روحی‌اش بوده است؛ حتی وقتی که همسرش پس از خستگی روزانه روی مبل خوابش می‌برد و فیلم‌های «ماموریت غیرممکن» را در بازه‌های ۱۵ تا ۳۰ دقیقه‌ای تماشا می‌کنند!

دوجی در طراحی هویت بصری نهایی کارزار نقش مهمی داشت. او فونت و رنگ‌بندی شعارها را طراحی کرد که ترکیبی آشنا برای نیویورکی‌هاست: زرد ـ نارنجی کارت مترو، آبی تیم متس برای سایه‌ها و پس‌زمینه و قرمز آتش‌نشانی برای تأکیدها؛ یادآور تابلوهای جسور مغازه‌های کوچک

ممدانی، که بخش عمده‌ موفقیت کارزارش را مدیون استفاده از شبکه‌های اجتماعی است، به دوجی برای ارتقای جلوه‌ دیجیتال کمپینش اعتبار می‌دهد.

در نشست‌های خبری، گاهی از او درباره ازدواجش یا برنامه‌های آینده‌شان سؤال می‌شود. در یکی از این نشست‌ها، وقتی درباره احتمال بچه‌دار شدن پرسیدند، او با خنده پاسخ داد: «احساس می‌کنم دارم با مادرم صحبت می‌کنم!» و افزود که فعلاً تمرکزش روی رقابت انتخاباتی است.

یک بانوی اول متفاوت

در حالی که همسران سیاستمداران معمولاً در موقعیت‌های رسمی به شکلی حمایتی ظاهر می‌شوند، رویدادها برگزار می‌کنند و از مسائلی حمایت می‌کنند که با دستور کار همسرشان هماهنگ است، دوجی بیشتر تمایل دارد صدای خود را از طریق هنر و دغدغه‌های شخصی‌اش (به‌ویژه درباره فلسطین و زنان خاورمیانه) بیان کند، نه از طریق نقش سنتی «بانوی اول».

ناظران سیاسی معتقدند حالا که ممدانی پیروز انتخابات شده، راما دوجی ممکن است چهره‌ جدیدی از نقش بانوی اول نیویورک را به نمایش بگذارد؛  نه در قالب فردی که صرفاً همراه شوهرش در مراسم حضور دارد، بلکه به عنوان هنرمندی که از جایگاه خود برای گفت‌وگو درباره‌ هویت، مهاجرت، و عدالت اجتماعی بهره می‌برد. به تعبیر یکی از تحلیل‌گران نیویورکی: «او شاید ساکت باشد، اما سکوتش آگاهانه است. انتخابی برای شکل دادن به نقش جدیدی که پیش از او وجود نداشته است.»