همه رؤیایم تبدیل شدن به یک فوتبالیست مشهور بود
محمد صلاح در گفتوگویی با مجله جیکیو از آن شب سختی که با گلش باعث صعود مصر به جامجهانی شد، میگوید.
هر بار که پا به میدان میگذارد مجبور است بین انتظارات یک ملت و توقعات یکی از بزرگترین باشگاههای جهان تعادلی ایجاد کند. این فشاری است که ممکن است هر آدمی را خرد و نابود کند اما... محمد صلاح هرگز تسلیم نخواهد شد.
مجله جیکیو، در شماره جدید خود ضمن انتشار عکسهایی ویژه از محمد صلاح ستاره مصری لیورپول، گزارشی مفصل همراه با صحبتهای فوقستاره این روزهای فوتبال را منتشر کرده است که بخشهایی از آن را مرور میکنیم و بخشهایی دیگر از این گزارش مفصل و جالب را در روزهای بعد بررسی خواهیم کرد.
از بین رفتن یک رؤیا
اکتبر ۲۰۱۷ است و محمد صلاح روی زمین افتاده است. صورتش را روی چمن میفشارد و بدنش حس ندارد. مصر گل تساوی دیرهنگام را از کنگو دریافت کرده و صعود مصر به جام جهانی تقریباً بعید به نظر میرسد. برای لحظاتی، او حس میکند که توان حرکت ندارد. سپس، آهسته بلند میشود، ابتدا روی زانوهایش و سپس روی پاهایش میایستد و به اطراف نگاه میکند در حالی که درد در چهرهاش مشخص است. این درد، جسمی نیست، بلکه خیلی بدتر از آن است، او آرام اشک میریزد و این اشک کسی است که بزرگترین آرزوی زندگیاش را در حال از دست رفتن میبیند. درد او از درون است و این درد را با یک ملت شریک است.
تکان نمیخوردم
آن بازی، شانس بزرگ مصر برای صعود به جام جهانی بود. اگر کنگو را شکست میدادند برای اولین بار بعد از ۲۸ سال مستقیم به جام جهانی صعود میکردند اما مساوی و باخت به این معنی بود که باید یک بازی سخت دیگر مقابل غنا برگزار میکردند. خودش میگوید: «وقتی گل تساوی را خوردیم، نمیتوانستم اتفاقی که افتاده را درک کنم. داشتم به ۸۰ هزار هواداری که در ورزشگاه بودند فکر میکردم. نمیتوانستم باور کنم که در آن مسابقه صعودمان به جام جهانی قطعی نشده. واقعاً داغان شده بودم. افتادم روی زمین و نمیتوانستم تکان بخورم. اما به محض اینکه زمین افتاده به خودم گفتم اگر دیگر بازیکنان مرا در این حالت ببینند، این شرایط کمکی به تیم نخواهد کرد.»
داشتم میسوختم
صلاح از جا بلند شد: «حتی وقتی ایستادم دیگران را تشویق کردم هم از داخل داشتم میسوختم. سخت بود. داشتم به دیگر بازیکنان فریاد میزدم. که سرشان را بلند کنند اما در عین حال برای خودم خیلی سخت بود که بتوانم احساساتم را کنترل کنم. آن لحظات سختترین دقایق زندگی من بودند.»
فقط محکم شوت کنم
اتفاقی که بعد از آن لحظات افتاد اما شاید بهترین قسمت زندگی او را رقم زد. به شکل معجرهآسایی مصر در وقتهای اضافه صاحب پنالتی شد، ورزشگاه منفجر شد و بازیکنان جشن گرفته بودند، انگار که گل شدن پنالتی قطعی است، اما یک نفر تنها ایستاده بود. آرام و در آستانه جنون، او «مو صلاح» بود، کسی که وظیفه تاریخسازی برای تیم و کشورش را برعهده داشت: «به هیچ چیز فکر نمیکردم. در آن ثانیههای قبل از پنالتی به هیچ چیز فکر نمیکردم. از قبل تصمیمم را گرفته بودم که به محکمترین شکل ممکن پنالتی را بزنم، هیچ گزینه دیگری نداشتم. اصلاً هم قصد نداشتم توپ را به گوشه های دروازه بزنم، فقط می دانستم باید یک شوت محکم بزنم، همین.»
هفت دقیقه بین فاجعه و معجزه
او در یک هفتهای که تا این مسابقه گذرانده بود، همه سناریوهای ممکن را مرور کرده بود، و وقتی پنالتی نصیبش شد به وفاداری و اعتماد ۹۸ میلیون هموطنش پاسخ مثبت داد. ثانیههایی بعد، او روی دوش هوادارانی بود که دیوانهوار خوشحال بودند. بین فاجعه و معجزه فقط هفت دقیقه فاصله بود. برای صلاح و برای مردم مصر: «۲۸ سال بود که به جام جهانی نرفته بودیم. یک لحظه خاص برای من و همه مصریها بود، صعود به آن شکل معجزهوار.... بزرگترین کارگردانهای دنیا هم نمیتوانستند چنین پایانی را برای این داستان بسازند. دوست دارم روزی برسد که صعودمان به جام جهانی تبدیل به امری عادی شود نه اتفاقی که هر ۲۸ سال یکبار رخ میدهد.»
همه چیز عالی...
محمد صلاح با این فراز و فرودها کاملاً آشناست. فوتبال در حال حاضر و برای همیشه، تجارتی بر مبنای نتایج است: ببر و قهرمان باش، بباز و تبدیل شو به یک موجود تنفر برانگیز. صلاح اما حالا و در این اواخر در لیورپول، در اوج است و بهترین عملکرد را برای تیمش که حالا صدرنشین لیگ برتر انگلیس است و در لیگ قهرمانان هم صعود کرده، رقم زد. زندگی خوب است و صلاح خوشحال: «نمیخواهم بگویم فقط یکی دو ماه گذشته. بلکه میگویم کل سال ۲۰۱۸ برایم عالی بود.»
تغییر اهداف
ماجرای موانع سختی که صلاح جوان مجبور بوده به عنوان یک بازیکن تازهکار پشت سر بگذارد، خودش یک داستان جذاب است. چهار ساعت مسیر با اتوبوس و ماشین برای رسیدن به محل تمرین و سپس برگشتن همین مسیر برای یک نوجوان خسته اما مشتاق فوتبال: «همه رؤیا و هدفم این بود که یک فوتبالیست مشهور بشوم اما نمیتوانستم تصور کنم به این جایی که الان هستم برسم.» ستاره ۲۶ ساله لیورپول ادامه میدهد: «هر بچهای آروزی آن را دارد که روزی در تلویزیون تصویر خودش را ببیند اما وقتی این اتفاق برای اولین بار در مورد من رخ داد، اهدافم عوض شد. این بار میخواستم تبدیل به یک بازیکن خوب در خارج از مصر شوم و بعد هم جزو بهترینهای فوتبال دنیا باشم.»
صلاح پرانگیزه، که حالا تقریباً همه فوتبالیهای دنیا او را دوست دارند، محصولی از همان روزهای سخت در بسیون، طنجه و مقاولون است، جاهایی که او فوتبالش را در اوایل سال ۲۰۰۸ شروع کرد. در ۱۶ سالگی او این فرصت را به دست آورد که قراردادی حرفهای ببندد و این لحظه زندگی او را تغییر داد: «در آن زمان تصمیم گرفته بودم که باید یک فوتبالیست حرفهای شوم. یک فرصت خوب برایم پیش آمد و آن را از دست ندادم. یکی از بزرگترین تصمیمهای زندگیام بود که نگذاشتم از دستم فرار کند.»
منبع: خبرورزشی
2034
