نگاه ابوریحان بیرونی به ماه‌گرفتگی؛ هزار سال پیش
ابوریحان بیرونی توضیح می‌دهد که خسوف زمانی رخ می‌دهد که زمین میان ماه و خورشید قرار می‌گیرد و سایه‌اش ماه را تاریک می‌کند.
ابوریحان بیرونی زادهٔ ۳۵۲ خورشیدی، دانشمند، ریاضی‌دان، ستاره‌شناس، تقویم‌شناس، انسان‌شناس، هندشناس، تاریخ‌نگارِ، گاه‌نگار و طبیعی‌دان برجستهٔ ایرانی به عنوان بزرگ‌ترین دانشمندِ مسلمان و یکی از بزرگ‌ترین دانشمندانِ ایرانی در همهٔ اعصار شناخته می شود.
وی به زبان خوارزمی، زبان فارسی، زبان عربی و زبان سانسکریت مسلط بود و با زبان یونانی باستان، عبری توراتی و زبان سریانی آشنایی داشت. دانشنامه علوم چاپ مسکو، ابوریحان را دانشمند همه قرون و اعصار خوانده است.
در بسیاری از کشورها نام بیرونی را بر دانشگاه‌ها، دانشکده‌ها و تالار کتابخانه‌ها نهاده و لقب «استاد جاوید» به او داده‌اند.
بیرونی حدود هزار سال قبل روشی برای محاسبهٔ شعاع زمین ارائه می‌کند به وسیلهٔ افتِ افق وقتی از ارتفاعات به افق نگاه می‌کنیم. بیرونی خورشیدگرفتگی هشتم آوریل سال ۱۰۱۹ را در کوه‌های لغمان در افغانستان کنونی را رصد و بررسی کرد و ماه‌گرفتگی سپتامبر همین سال را در غزنه پژوهید.
به نماز وحشت اشاره کرده یانه
اسلام تمامش خدمت به دانشمندان ایرانی بود