وی اظهار داشت: بررسی تصاویر دوربین‌های تله‌ای نصب‌شده در یک ماه اخیر نشان‌دهنده وضعیت مطلوب زیستگاهی برای گونه‌های ارزشمند حیات وحش در این پناهگاه است.

پناهگاه حیات وحش میاندشت یکی از مهم‌ترین زیستگاه‌های کشور برای یوز آسیایی، کاراکال، گربه وحشی، کفتار راه‌راه و دیگر گونه‌های نادر جانوری به شمار می‌رود. این ثبت جدید بار دیگر اهمیت حفاظت و پاسداری از این عرصه طبیعی ارزشمند را یادآور می‌شود.

کاراکال یکی از سنگین‌ترین و سریع‌ترین انواع گربه‌سان در زیرخانواده گربه‌ایان کوچک است و مطالعات ژنتیکی نشان می‌دهد که گربه طلایی آفریقایی و یوزگربه نزدیک‌ترین خویشاوندان این گربه‌سان‌اند.

سیاه‌گوش (Caracal) را نباید با گربه‌سان دیگری با نام وشق با نام علمی لینک ( lynx) اشتباه گرفت. این دو جانور شباهت ظاهری زیادی به هم دارند و از جمله در داشتن گوش‌هایی سیاه اشتراک دارند. تا مدت‌ها در طبقه‌بندی‌های علمی جانورشناختی نیز سیاه‌گوش را در سردهٔ Lynx قرار داده بودند و در زبان‌های اروپایی از وی با نام‌هایی چون لینکس ایرانی یا صحرایی یا آفریقایی یاد می‌کردند. اما امروزه این جاندار را در سردهٔ خاص خود در زیرتیرهٔ گربه‌سان‌های کوچک قرار می‌دهند.

سیاه‌گوش یا کاراکال از نظر ظاهری به وشق اورآسیایی شباهت دارد ولی کوچک‌تر است و جثهٔ لاغرتر و ظریف‌تر و دست و پای کشیده‌تری دارد. جنس نر کمی از ماده بزرگ‌تر است. وزن بدن بین 16 تا 22 کیلوگرم، طول بدنش 55 تا 90 سانتی‌متر به اضافه 22 تا 34 سانتی‌متر دم است و ارتفاع آن در ناحیه شانه به 40 تا 45 سانتی‌متر می‌رسد.

رنگ پوست بین قرمز شرابی، خاکستری، خاکی و گاه سیاه متغیر است. بچه‌ها خال‌های قرمزرنگ در ناحیه زیرین بدن دارند و رنگ بدنشان تیره‌تر از بزرگسالان است. پوزه، گردن و قسمت‌های زیرین بدن سیاه‌گوش سفید است و خطِ اشکِ سیاه‌رنگی دارند که از گوشهٔ چشم تا دماغ امتداد می‌یابد. صورتی کوچک با گوش‌های بلند دارند که موهایی سیاه‌رنگ به ارتفاع 5 سانتیمتر بر آن روییده‌اند. گوش‌های سیاه‌گوش کاراکال از گوش همه گربه‌سانان دیگر بزرگ‌تر است. گوش‌ها توسط 20 عضله مختلف کنترل می‌شوند. این دستگاه حساس شنوایی امتیاز بزرگی در یافتن شکار برای سیاه‌گوش یا کاراکال به‌شمار می‌رود.

این جانور در آفریقا (به‌ویژه در نواحی جنوبی) و آسیا از شبه جزیره عربستان تا غرب هندوستان زندگی می‌کند. زیستگاه سیاه‌گوش استپ‌های خشک، نواحی نیمه‌بیابانی، بوته‌زارها، ساوانا و جنگل‌های کم‌درخت است و به‌ندرت در نواحی همیشه‌سبز و جنگل‌های کوهستانی دیده می‌شود.

زیستگاه سیاه‌گوش یا کاراکال در ایران مناطق بیابانی و نیمه‌بیابانی به‌ویژه حاشیه کویر مرکزی است.در مرکز ایران شهرستان مهریز منطقه حفاظت شده کالمند در استان یزد است. درجنوبی‌ترین مرز پراکنش این گونه در شهرستان‌های استهبان، نی‌ریز و منطقه بهرام گور و شمالی‌ترین آن در استان خراسان شمالی است. غربی‌ترین گزارش‌ها از سیاه‌گوش در استان ایلام و لرستان و شرقی‌ترین آن‌ها در خراسان جنوبی بوده‌اند. منطقه حفاظت‌شده عباس‌آباد نائین از بهترین زیستگاه‌ها برای سیاه‌گوش یا کاراکال است که هر سال گزارش‌هایی از مشاهده یا کشتار این جانور در آن‌جا ارسال می‌شود؛ و همچنین اخیراً دراستان چهارمحال و بختیاری بخش ناغان این گونه جانور یافت شد.

منطقه میاندشت جاجرم  یکی از غنی‌ترین مناطق استپی کشور از نظر تنوع و شمار گونه‌های جانوری است و اگرچه در اقلیم خشک و نیمه خشک قرار می‌گیرد ولی وجود رودخانه فصلی کال شور در منطقه باعث شده تا چندان با مشکل کم‌آبی روبرو نباشد. پوشش گیاهی منطقه بیشتر از گیاهان هالوفیت نظیر گز و خار شتر و ریش بز و تاغ و گون است.