بین کوچه پس کوچهها و باغهای قدیمی پونک، مسجد کوچکی وجود دارد که از ۳۰۰ سال پیش هنوز سرپاست. مسجدی که با ورود به کوچه پونه یکمشرقی با معماری متفاوتش جلب توجه میکند؛ از نمای خشتی و ناهموارش گرفته تا سقف و سردرش که روی آن نوشته «مسجد حضرت رقیه(س)». ورود آقایان به این مسجد محلی ممنوع است و در بیشتر ساعت ها مملو از بانوانی است که همدیگر را میشناسند و اصالتاً پونکی هستند.
نوشته سردر مسجد، تاریخ ۶۹۰هجری قمری یعنی سال۶۶۹ را سال ساخت بنا عنوان میکند. مسجدی که بیش از ۷۵۵ سال از عمر و قدمتش می گذرد.
فعال سیاسی اصلاح طلب گفت: مسئولان شهرداری تهران به جای تمرکز بر ساخت مسجد در پارک، تلاش کنند تا امکانات شهری از جمله بهسازی خیابانها، سیستم حمل و نقل عمومی و مترو را بهبود ببخشند.
رئیس شورای شهر تهران درباره ساخت مسجد در پارک قیطریه اظهار داشت: «مگر ساخت مسجد کارِ بدی است؟ در یک پارک ۱۲۰ هزار متری میخواهند یک مسجد ۲۰۰ متری بسازند تا مردم در این محل نماز بخوانند که اقدامی کاملا منطقی است.»
ساخت مسجد در پارک قیطریه، موضوعی است که با حواشی زیادی رو به رو شدهاست. در شبکههای اجتماعی، مطالبی در جهت مخالفت با ساخت این مسجد دست به دست میچرخد و هر بار موضوع جدیدی مطرح میشود.
روزنامه شرق نوشت: بهتازگی دیده شده که عدهای کمپین ساختهاند که با ساخت مسجد در پارک قیطریه مخالفت کنند. مردم ایران یکتاپرست و خداجویند. چرا چنین میکنیم که در مقابل شما بایستند و موضوع آن نساختن یک مسجد با اوصافی که در بالا آمد، باشد.
محسن رنانی نوشت: اگر امضاها به یک میلیون برسد، ولی تاثیری بر تصمیمات مقامات نگذارد، آنگاه شاهد قوی دیگری خواهد بود بر انجماد و اصلاحناپذیری این ساختار حکمرانی. با یک میلیون امضا، با هر نتیجهای، جنبش قیطریه برنده خواهد بود.
مسجدسازی نباید دولتی و با قهر و زور و سیاستبازی باشد. چنین کاری از آن، نماد معنوی در سپهر یکتاپرستی نمیسازد.
در روزهای آخر سال 1402 محوطه مشخص شده برای ساخت مسجد، حصارکشی شده و دور برخی از درختان نیز با اسپری قرمز رنگی، خطکشی شده بود. آن درختان نهال نبودند و درختان تنومندی به شمار میروند.
معاون میراث فرهنگی استان تهران از حضور نیروهای یگان حفاظت در محوطه پارک قیطریه و حذف حصارهایی که به تازگی برای ساخت مسجد در پارک نصب شده بود خبر داد.