در ایران سالانه ۱۰۰ میلیارد متر مکعب مصرف آب داریم که قریب ۹۰ درصد آن در بخش کشاورزی، ۶ درصد در بخش شرب و بقیه در بخش صنعت مصرف می شود.
تا سال 2100 با همین روالی که در حال حاضر از پسروی آب وجود دارد، احتمال می رود که 9تا 18متر سطح آب دریای خزر کاهش پیداکند. در این شرایط ما 24تا 34درصد مساحت دریا را از دست میدهیم و در نتیجه آن زیرساختها از بین میرود،
خزر، بزرگترین دریاچه دنیا، با کاهش سطح آب و درنتیجه به خطر افتادن اکوسیستم، اقتصاد و ثبات منطقهای مواجه شده است. اما علت این پسروی چیست؟
در روزهای اخیر خبری در فضای مجازی به سرعت دست به دست میشود که تا ۷۰ سال دیگر دریای خزر همانند دریاچهی ارومیه خشک خواهد شد. این خبر که برای شهروندان شوک آور بود موجی از نگرانی را ایجاد کرد و به شدت به دنبال صحت و سقم این قضیه هستند.
هرچند خشکشدن دریای خزر را نباید با اصطلاحات آخرالزمانی تعریف کرد اما این پدیده میتواند عواقب جدی اقتصادی، جمعیتی، ژئوپولیتیکی و امنیتی برای سرتاسر منطقه داشته باشد.
بر اساس یافتههای محققان کشور، تراز آب دریای خزر در سالهای اخیر کاهش یافته است، ضمن آنکه انواع مواد آلاینده و فاضلابهای شهری و کشاورزی به این دریا وارد میشود که با افزایش بار آلی در بستر آن به محیطی مرده تبدیل میشود.