آیا جنگ سرد بعدی یک مسابقه ازدحام پهپادی خواهد بود؟

جنگ سرد قرن بیستم بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی بر سر آن بود که نفوذ و برنامه کدام ابرقدرت جهانی در نهایت حکمفرما خواهد شد. ایالات متحده اکنون گرفتار چیزی است که برخی آن را یک "جنگ سرد جدید" توصیف می کنند. این بار یک چین در حال صعود به دنبال اعمال نفوذ خود می باشد.

به گزارش ویک، این جنگ سرد نیز همانند سلف خود شامل تشکیل قوای نظامی برای ایجاد ارعاب و تسلط در صورت داغ شدن اوضاع است. با این وجود، در جنگ سرد جدید به جای تسلیحات هسته ای در مقیاس بزرگ پیشرفت ها در عرصه رباتیک و محاسبات به تاکتیسین ها اجازه داده به تسلیحات در ابعاد کوچک تری فکر کنند. هر دو ارتش امریکا و چین در حال آماده شدن برای نوع جدیدی از جنگ هستند که در آن اسکادران های پهپادهای هوایی و دریایی مجهز به هوش مصنوعی مانند دسته ای از زنبورها با هم کار می کنند تا بر دشمن غلبه نمایند.

مفسران در این باره چه نظری دارند؟

همه نگاه ها به تایوان است. پنتاگون بی سر و صدا در حال آزمایش یک "مفهوم پهپادی مرگبار"  به نام "منظره جهنمی" است که قصد دارد "تهاجم آبی – خاکی" به تایوان را با ترکیبی از مهمات سرگردان و پهپادهای تهاجمی مرگبار مختل کند. به نظر می رسد این آزمایش ها بخشی از یک پروژه نظامی به نام  "رپلیکیتور" (همتاساز) باشد که هزاران سیستم مستقل و استقرار یافته در چندین حوزه را طی دو سال آینده به عنوان بخشی از یک ابتکار عمل جدید برای رقابت بهتر با چین نشان می دهد.

یکی از امیدهای ارتش امریکا برای پروژه پهپادهای خودران آن است که این گروه پهپادی کم ‌هزینه با حسگرهای متنوع می ‌توانند از راه دور پرتاب شده و واکنش سریع و سازگاری برای غلبه بر مزیت فاصله زمانی فراهم کنند. این چیزی است که بسیاری از نیروهای رزمی مدت ها از آن حمایت می کردند دور شدن از سکوهای بزرگ، گران ‌قیمت و آسیب ‌پذیر مانند ناوهای هواپیمابر به سمت چیزی سبک‌ تر، ارزان ‌تر و چابک تر.

پس از آن چه خواهد شد؟

کارشناسان پیش ‌بینی می کنند که بدون هرگونه جهش بزرگ فناوری حدود پنح سال به طول خواهد انجامید تا ناوگان پهپادی کاملا خودمختار به طور جدی مستقر شود اگر چه چین در حال حاضر از نظر سخت ‌افزاری در حوزه پهپادی دست برتر را دارد.

در حال حاضر اصول اولیه جنگ پهپادی از پیش وجود دارد. انقلاب واقعی زمانی رخ خواهد داد که سیستم ‌های مبتنی بر هوش مصنوعی بتوانند ناوگان پهپادی را در مقیاس هدایت کنند. در نهایت، استفاده از فناوری ‌های خودمختار نظامی ‌شده احتمالا دیگر یک سوال درباره اگر و امکان پذیری نیست بلکه امری قطعی است و موضوع صرفا بر سر زمان آن است.