تقصیر ما نیست تقصیر همسایه بغلی است

یعنی اگر با ژاپن هم‌مرز بودیم الان این جمعیت عظیم جزو تلاشگران و محققان جامعه محاسبه می‌شدند. خب اگر تنها هم‌مرزی را ملاک پیشرفت و پسرفت جامعه‌ای بدانیم، باید گفت که ایران فقط یک مرز ندارد و دور تا دور هر کشوری را مرز می‌نامند.

شغل معمول و رایج در افغانستان کشت‌وکار مواد مخدر است. خاک خودشان است و هرچه بخواهند می‌کارند. در آنجا که ایستگاه‌های مترو و خیابان جمهوری نامی وجود ندارد که قشر کثیر بیکار مشغول به دست‌فروشی شوند. پس مجبور می‌شوند شغل آبا و اجدادیشان را ادامه دهند.

حالا که نمی‌توانیم وضعیت شغلی این کشور همسایه را تغییر دهیم بهتر است مرزهای خودمان را کنترل کنیم که ۶۰۰ تن مواد سالانه تبادل نشوند. اگر این کار هم نشد فکری برای جابه‌جایی کشور کنیم. مردم و جوانان بدون هیچ چشم‌داشتی همه کاری انجام می‌دهند. از کشیدن آب حوض گرفته تا کشیدن پول و داراییشان از حلقوم بانک و موسسات خصوصی و نیمه خصوصی. این بار هم مردم به مرزهای شرقی کشور خواهند رفت و با چوب و سنگ و مشت و لگد جلوی وارد شدن تریاک را خواهند گرفت و یا از سر دلسوزی و وظیفه هر مقداری را که در خیابان دیدند گرفته و برای درمان به منزل می‌برند و خرج یکسال او و خانواده‌اش را می‌دهند.

ولی از آنجا که برای رسیدن به نتایج علمی بهتر، تجربه عملی هم لازم است امکان بروز نتایج معکوس هم وجود دارد.

35