اینفلوئنسر و رضا شاه روحت شاد
«تگ استار» و روی فرش قرمز رفتن دابسمش‌سازان و شاخهای مجازی یا اینفلوئنسرها نتیجه سال‌ها کم‌کاری در عرصه فرهنگ است.
به گزارش خبر فوری به نقل از گُلوَنی ، به محض دیدن عکس‌های این همایش و شرکت‌کنندگانش به یاد گفته اخیر دکتر یوسف اباذری افتادم: «فقط نسلی که تاریخ نخوانده و با گذشته ارتباط ندارد می‌تواند در مجلس گوهرشاد فریاد بزند: رضا شاه روحت شاد.»
بعد به یاد آخرین آلبوم علی‌رضا عصار به نام «جز عشق نمی‌خوانم» و ترانه «بت‌ها»ی روزبه بمانی افتادم:
با سختی بت‌ها چه باید کرد
با این تشتت‌ها چه باید کرد
گیرم تفاوت‌ها نمایان شد
با بی‌تفاوت‌ها چه باید کرد؟
با مردمی که سیل را هر سال
بر گردن قسمت می‌اندازند
دنیایشان را می‌دهند اما
قبل از دعا یک سد نمی‌سازند
ما مردمانی عاشق کوروش
ما قوم در تاریخ جا مانده
جداً کدام از ما فقط یک بار
یک خط از آن تاریخ را خوانده؟
در کشوری که چاپ کتاب کم‌کم دارد به تکثیر کتاب می‌رسد و کسی جرات ندارد کتابی را بیشتر از هزار جلد در هر نوبت چاپ کند باید هم چنین اتفاقی بیفتد. کتاب‌نخواندن از خشک‌سالی بدتر است و ما دچار این بلا شده‌ایم. ما اکنون در سطحی‌ترین مدل انسان ایرانی هستیم. آن قدر سطحی که هزار بار عکس به گل نشستن یک پری دریایی در ساحل پرو را می‌بینیم و باور نمی‌کنیم از شن ساخته شده باشد و چون نمی‌خوانیم و نمی‌دانیم که سانچی در ساعت بیشت تصادف کرده است فیلم برخورد دو کشتی در روز را منتشر می‌کنیم تا همه بدانند ما خیلی زرنگ و باسوادیم.
بله، امیرعباس کچلیک فقط قرار نیست یک اینفلوئنسر باشد او با همین فرمان از «رهبران افکار» آینده است. به نظرم امثال پرویز پرستویی گاهی بیشتر از کوپن خود حرف می‌زنند و باید با کچلیک عوض بشوند. بله، این عصر ابتذال انگار تمامی ندارد. حمید هیراد که تا حالا دست‌کم به سرقت ادبی از مولوی و چهار شاعر معاصر متهم شده است در دوربین نگاه می‌‌کند و با چهره‌ای بشاش می‌گوید: «من همه کتاب‌های باباطاهر را دارم و نام هیراد را مردم برای من انتخاب کرده‌اند.»
باید خود را آماده کنیم برای دورانی که نمادهایش کدئین‌وار به ما می‌خندند. کاش می‌شد بفهمیم و در دام این ابتذال نیفتیم. اینفلوئنسرها به درد همین روزگار می‌خورند که خریدار خانه پدر شعر نو در تهران ، دو ماه و ۱۱ روز پس از رأی دادگاه به خروج اثر از ثبت ملی می‌گوید: «خانه «نیما» را سفره‌خانه می‌کنم.»
بله ما خانه بزرگان را تبدیل به سفره‌خانه می‌کنیم. به قول علی‌رضا لبش:
«سعدی یک خیابان کوچک است
حافظ یک پل است
فردوسی یک میدان است
جلال آل احمد یک بزرگراه است
ما بزرگانمان را سر راه گذاشته‌ایم.»
35
