گروه رسانه ای «خبر فوری» همزمان با تأسیس در سال ۱۳۹۴ چشم انداز (vision) خود را در حوزه استراتژی محتوا (content strategy) تأکید بر انتشار اخبار سودمند برای مردم و پیگیری مطالبات عمومی از همه دستگاه ها با نگاه مسأله محور ترسیم کرد و خیلی زود مخاطبان نیز پذیرفتند که خبر فوری، سیاست زده و  تریبون اغراض و اهداف جناحی نیست.

خبر فوری می‌دانست که استراتژی در محیط معنا می‌یابد. بنابراین با اتکا به مزیت‌های خود (competitive advantage) در فضای رقابتی حضور یافت. استراتژی خبر فوری از ابتدای تأسیس افزایش سهم بازار (market share) بود. برای دستیابی به بازدید بالا، خبر فوری پس از شناسایی محیط (PESTEL)، به رهبری متفاوت بودن (differentiation leadership) روی آورد و گام هایی به شرح ذیل برداشت:

بودجه ۲۴ هزار میلیارد تومانی صداوسیما در سال ۱۴۰۳ را اگر بگذاریم کنار اعداد و ارقام نجومی که این سازمان از تبلیغات پرشمار در لابلای برنامه‌های تلویزیونی و زیرنویس‌ها به دست می‌آورد و به آن اضافه کنیم درآمدهای نجومی حق پخش زنده فوتبال‌های پربیننده آن وقت یادآوری کنیم که تقریبا اکثر قریب به اتفاق برنامه‌های پر مخاطب تلویزیونی با مشارکت نهادهای مختلف از بنیاد مستضعفان، ستادفرامین، کمیته امداد، آستان قدس و بنیاد شهید و ... ساخته می‌شود بعد باید پرسید با این صندوق سرشار از درآمد در دوران پسا‌ تحول وعده داده شده در صداوسیما چه می‌شود که بار دیگر این سازمان پرهزینه به جای تعمیق محتوا و نوگرایی در قالب به سمت متد قدیمی و نخ‌نما شده بهره‌گیری از سلبریتی‌ها برای جذب مخاطب رفته است.

برنامه‌هایی که از بی محتوایی آن مشخص است تهیه‌کننده با هر سلبریتی که سر عدد و رقم به تفاهم رسیده، همان را دعوت کرده تا در یک گعده چند نفره و مرور برخی خاطرات دست چندم که از لابلای مجله‌های زرد استخراج شده برای ساعتی آنتن تلویزیون را پر کند. نتیجه چه باشد مهم نیست اسمش را فقط بگذاریم سرگرمی.

طعنه، کنایه، انتقاد یا هر خطابه‌ای را حتی اگر در مورد فیلترینگ باشد و حتی اگر از زبان وزیری بیرون آمده باشد که در دوره خود او بسیاری از محدودیت‌های این چنینی بر بستر فضای مجازی ایران اعمال شده، باز شنیدنی است! به نوعی می‌توان گفت که امروز پس از ظهور فضای مجازی وارد عصری شده‌ایم که مرزها در بسیاری از مسائل شکسته شده و  فیلترینگ، ممنوع التصویری، توقیفی و سایر ابزارهای این چنینی دیگر اثر خود را از دست داده‌اند. حالا تنها ابزار سیاست‌گذاران برای کنترل فضا گفتگو است. گفتگوهایی که در آن علاوه بر اظهارات هم سو، سخنی بر خلاف آنچه تصمیم‌گیران کلان به دنبال آن هستند هم بر زبان‌ها جاری می‌شود. اما آیا گفتگوهای این چنینی باعث زیر سوال رفتن آنچه مسئولین ذیربط به دنبال آن هستند نمی‌شود؟ آیا به تشویش و دوگانگی یا چندگانگی فضا دامن نخواهد زد؟ البته که اینطور نیست! در واقع فراهم کردن این فضا نه تنها باعث از کنترل خارج شدن اوضاع نمی‌شود بلکه می‌تواند ابزاری برای تبدیل اظهارات کنترل نشده به اظهارات کنترل شده باشد. این مسئله در ایران خیلی دیرتر از سایر دنیا فهم شد و مدتی طول کشید که مسئولین تصمیم‌گیر در حوزه‌های مختلف آنرا به رسمیت بشناسند. با این حال با اینکه در قضایای مرتبط با شهریور سال گذشته، گفتگوهای مفیدی بین طیف‌های فکری مختلف و متفاوت در صداوسیما پدید آمد و حالا هم در ماجرای فلسطین پخش نوعی دیگر از این نگاه را در شبکه افق شاهد هستیم. 

اتفاقی نو، که نشانگر این است که قوه عاقله حاکمیت به برآورد مبارکی رسیده است تا پیرامون مسائلی همچون فلسطین که در کشور اتفاق آرا وجود دارد، میان طیف‌های مختلف سیاسی وحدت رویه ایجاد کند.