عظمت حضرت زینب(س) به چیست؟!

برخورد بشر با مقام الوهیت و ربوبیت خداوند چگونه است؟ --- پاداش انسانهای خدا پرست پارسا را که برای بشریت در راه خدا خیر و نیکی سود بار همیشگی بجای گذاشته و به دیار حق شتافته اند تنها خداوند مهربان توانا با حسابهای منحصر به علم و حکمت و مشیت خود می تواند بدهد و این پادش الهی عینا به خود این انسانها می رسد. بشر تنها بحکم شرع موظف است به این خیر و نیکی در راه خدا تأسی بجوید که ذخیره ی عقبای این تأسی هم به انسانی که تأسی کرده و هم به آن انسان که از او تأسی شده می رسد. بشر بحکم قرآن با اندیشه ی ذهن بی نهایت محدود خود ، سوای تأسی و الگو گیری در رفتار و گفتار از خیر و نیکیهای این پارسایان خدا پرست ، مجاز نیست وقت و دارایی و امکانات عمومی و خصوصی را که بازده بادوام محسوس مثبت و سازنده ای برای پیشرفت و پویایی و شکوفایی زندگی جامعه و فرد نمی توانند داشته باشند بنام پاداش این پارسیان هزینه کند. چنین هزینه سازی بی بازده هدر رفته ای در حساب و کتاب دقیق خداوند مسئولیت زا است و بعنوان دین داری من در آوردی و بنام اسراف و تبذیر مجازات سنگین نابخشودنی نیز دارد. تعیین مراسم و مناسک و شعایر و اعتقادهای دینی منحصر به مقام الوهیت و ربوبیت خداوند یکتای جهان هستی است که به همه ی جزئیات حقایق جهان آگاهی کامل دارد. بشر که حتی به تمام و کمال حقایق جزئیات یک شئ فرا روی خود دست رسی نمی تواند داشته باشد هرگز مجاز نیست بجای خداوند از تخیلات ذهن ناتوان خود مراسم و مناسک و شعایر و اعتقاد بنام دین و مذهب ابتکار کند و اگر چنین کند مرتکب گناه کبیره نابخشودنی خود خدا پنداری می شود. عظمت همه ی پارسایان خدا پرست فقط به ایمان و مجاهدت در پیروی صادقانه ی مو به موی عالمانه آنان از احکام و اعتقادات دین حیات بخش خداوند است. پاداش این عظمت را تنها خدواند می دهد و بشر بجز پیروی از تجلیات این عظمت در زنگی هرگز قادر نیست ارزش این عظمت مکنون در غیب خداوند را با حسابهای بشری خود با فلسفه بافی ارزیابی کند و مجاز نیست با ابتکارات من در آوردی بی بازده زیان بار خود این عظمت را به اصطلاح پاداش بدهد.