کودکانی که می‌دوند تا خودشان را باور کنند/ خط پایان یعنی رسیدن به تمام چیزهایی که نداشتیم

گروه اجتماعی خبر فوری - ساعت 10 صبح روز جمعه آمدند، از خوابشان گذشتند، از خوابشان که نه؛ از تنها روزی که می‌توانستند اندکی استراحت کنند. 10، 11، 12 چه فرقی می‌کند که چند سالشان است؟ چه فرقی می‌کند از کدام منطقه تهران آمدند، یک نفرشان می‌گوید، از محروم‌ترین جایی که تصورش را کنی.

اسم‌شان را نان آوران کوچک گذاشته‌اند . یک نفرشان می‌گوید ما همیشه دویدیم، اصلا دویدن را خوب یاد گرفتیم. امروز هم قرار است بدویم اما نه برای نان، دنبال کسی نمی‌دویم که از ما خرید کند، نمی‌دویم برای پول؛ امروز فرق دارد. در سالنی بزرگ جمع شدند، با پیراهن و شلوارک‌های رنگی با کتانی‌هایی کهنه که بندهایش را از بس گره زندند، نخ نما شده است. جمع شدند وامروز می خواهند تنها برای خودشان بدوند.

چرا می‌دوند؟

ساعت 10 صبح است، بیشتر از 50 نفر هستند، پسر بچه‌های نوجوانی که به همت جمعیت امام علی در ورزشگاه شهید کشوری دور هم جمع شدند و قرار است امروز رقیب یکدیگر باشند در دویدن. مسابقه‌ای بین گروه‌های 4 نفره برگزار می‌شود و هدفش ورزش و ایجاد انگیزه برای انجام فعالیتی جز کار کردن است. وقتی می‌رسم مسابقه گروه اول تمام شده است، بچه‌ها تشویق می‌کنند و پسران همزمان 2 دور زمین بسکتبال را طی می‌کنند. بچه‌ها تشویق می‌کنند ؛ پسران عرق می‌ریزند اما طوری می‌دوند که گویی هیچ چیزی جز این برایشان مهم نیست.

خط پایان یعنی انگار به چیزهایی که دوست دارم نزدیک شدم

نامش فرید است، 15 ساله است و از منطقه شوش آمده، نفس نفس می‌زند. در بلندگو اعلام کردند نفر سوم شده است. وقتی گفت نفر سوم؛ توقع گریه و ناراحتی از او داشتم حالا آمده روی نیمکت ذخیره کنار من نشسته و هیچ علائمی از ناراحتی هم در صورتش هویدا نیست.می‌گوید جز دویدن فوتبال هم بازی می‌کند؛ اما دویدن را بیشتر دوست دارد. می‌پرسم چرا دویدن را دوست دارد، می‌گوید دویدن او را از تمام چیزهایی که دوستش ندارد دور می‌کند. می‌گوید وقتی می‌دود و وقتی به خط پایان نزدیک می‌شود انگار به تمام چیزهایی که می‌خواسته نزدیک شده و این برایش حس خوبی دارد.

«دوست داری ببری؟» وقتی این سوال را می‌پرسم نگاهم می‌کند سرش را تکان می‌دهد و با خنده می‌گوید: «کسی هم هست از بردن بدش بیاید ؛ اما می‌دانی فقط نفر اول شدن مهم نیست. همین که من امسال توانستم بدوم خودش خیلی است، من هیچوقت فکر نمی کردم بتوانم ورزش کنم، همیشه ورزش برایم چیز خاصی بود که فکر می کردم پول می‌خواهد اما حالا می بینم فقط دو پا می خواهد. همین خوب است.»

کودکانی که میدوند تا نگاهشان تغییر کند

اما این مسابقات با چه اهدافی ایجاد شده است؟ یکی از اعضای جمعیت امام علی (ع) اما درباره روند برگزاری این مسابقات می‌گوید: این مسابقات برای اولین سال گذشته با حضور 150 پسر و دختر از خانه های ایرانی برگزار شد.

او می گوید: امسال کمیته ورزش تصمیم گرفت برای بچه هایی که شامل هیچکدام از گروه ها نیستند این لیگ را سامان ببخشد، امسال هم با حضور 102 نفر این مسابقات برگزار شده و تمام شرکت کنندگان امسال برای اولین بار است که در یک رویداد ورزشی شرکت می کنند.

او درباره رویکرد و نگاه به این مسابقه می‌گوید: تمام بچه ها در موقعیت های آسیب پذیر بزرگ شدند و هدف ما این است که آن ها خودشان را محک بزنند، پویا شوند و خودشان را فقط در این جایگاه نبینند.

مسابقات نان آوران کوچک، قهرمانان بزرگ؛ در 5 ماده رسمی فدراسیون برگزار می‌شود، دو 400 متر، دو 800 متر، دو 60 متر، دو امدادی و پرتاب توپ.

به گزارش خبر فوری، جمعه فقط پسران دویدند تا باور کنند که می‌توانند. اما 14 دی نوبت دختران است. احتمالا آن‌ها هم می‌دوند با تمام قوا با اهدافی شبیه اهداف پسران.

22