درد دلهای یک مخاطب

سلام. روزو روزگارتان خوش. من و همسرم هم خیلی تلاش می کنیم که روزگارمان خوش باشد ولی اوضاع و احوال مانع میشوند. آقا جان می خاستم بگم از ما و امثال ما خبر دارین که در انتظار اولاد هستیم کارگر هستیم مستاجر هستیم هیچ ارثی هم از پدرو مادر نیست که در آینده به ما برسد و داریم روز به روز امیدمان را از دست می دهم و هیچ آینده ای را تصور نمی کنیم. گفتیم پول کارگریمان را جمع می کنیم دو سه ماه یک بار برای درمان به مراکز ناباروری می رویم. اما بقیه مخارج را چکار کنیم. آیا با این وجود کانون گرم ما پا برجا می ماند؟ آقا جان در کل بگویم پولی را که پس انداز کرده بودیم اینقد بی ارزش شده است که حتی نمی شود با اون خانه اجاره کرد. هزینه مداوا بماند. کور سوی امید در دلمان دارد خاموش میشود ای کاش ما هم در این مملکت بحز نفس کشیدن حقی داشتیم و کسی بفکرمان بود. ای کاش برای آینده مملکت هم که شده درمان ناباروری را رایگان می کردین. ای کاش فکری می شد و این فکرها ابنقد طولانی نمی شد تا مائی که لب مرز باروری هستیم امیدمان را از دست نمیدادیم. آیا کسی هست رحم کند. آیا کسی صدای من را می شنود. منی که آمده ام سرایداری و پول پیش مستاجری رو در راه ناباروری خرج کردم. آیا صدایم به جااایی می رسد. یا به امثال ما رحم می کنید
آقایانی که مسئولید آیا ما حق نداریم؟ بدانید که تنها امیدمان را از زندگی در این دنیا دارید میگیرید..

35