لاریجانی نخست وزیر خوب، اما بدترین رئیس جمهور

داوود حشمتی نوشت:

جریان قالیباف تمایل شدیدی دارد تا علی لاریجانی را این بار نه با کناره‌گیری از انتخابات، بلکه بعد از یک حضور در انتخابات از صحنه حذف کند. راه حل آنها فرستادن لاریجانی به گود انتخابات است. اما با برند اصلاح طلبی. اما سئوال این است که آیا لاریجانی می تواند کاندیدای خوبی برای انتخابات ریاست جمهوری باشد؟

علی لاریجانی در سالهایی که در مجلس حضور داشت، نشان داد کارگزار بسیار خوبی است. کارگزاری که توانسته بود موازنه قدرت را برای نظام در مقابل احمدی‌نژاد تا حد زیادی حفظ کند. او بعدها در ماجرای برجام نیز نشان داد همچنان در نقش یک کارگزار توانایی این را دارد که پروژه ای را به نحو مطلوب به سرانجام برساند. از خواص مهم او نیز این است که برای انجام وظایفش به هیچ وجه نگران این نیست که مورد لعن و نفرین مخالفانش قرار بگیرد.

اما زمینه حضور لاریجانی در انتخابات چیست؟ چه چیزی باعث میشود، علی لاریجانی که حتی از یک حوزه انتخابیه کوچک هم دیگر نمی توانست به مجلس راه پیدا کند و به کرسی ریاست بنشیند را باید به عنوان کاندیدای ریاست جمهوری در نظر بگیریم؟

علی لاریجانی امروز در جایگاهی نزدیک به رهبری و در زمره مشاورانی چون علی اکبر ولایتی قراردارد. چه دلیلی دارد که فکر کنیم او کاندیدای مناسبی برای ریاست جمهوری است؟ پاسخ به این سئوال این است که سه دسته او را گزینه مناسبی برای ریاست جمهوری می‌دانند. دسته اول احمدی نژاد ی‌ها هستند. آنها می دانند به بهانه حضور او در انتخابات می توانند دوقطبی مورد نظر را با او شکل دهند. تکلیف این دسته روشن است و راه خود را خواهند رفت. دسته دوم قالیباف و تیم اوست که هم نگران حضور لاریجانی در انتخابات است و هم اینکه میخواهد در صورت حضور لاریجانی در انتخابات او به عنوان یک اصولگرا پا به عرصه انتخابات نگذارد تا از سبد رای او (که میان قالیباف و لاریجانی مشترک است) بر ندارد.

اما دسته دیگری هم کسانی هستند که معتقدند: «در سیاست ایران فردی باید به قدرت برسد که توانایی هماهنگی با رهبری را داشته باشد.» برای همین است که علی لاریجانی را پیشنهاد می کنند.

اما چرا او برای صندلی ریاست جمهوری مناسب نیست؟ اگر توده‌های مردم را به دسته‌های بزرگ تحریمی، تغییر‌خواهان، اصلاح‌طلبان و اصوگرایان تقسیم‌بندی کنیم، باید پرسید علی لاریجانی دقیقا برآورده کننده خواسته کدام طیف خواهد بود؟ پاسخ روشن است: هیچ کدام. نه تحریمی ها حاضرند به خاطر او به صندوق رای روی کنند و نه تغییرخواهان. اگر میان اصلاح‌طلبان کسانی باشند که فکر می‌کنند لاریجانی فرد مناسبی برای ریاست‌جمهوری است، باید پاسخ دهند که لاریجانی چه کاری می‌تواند انجام دهد که حسن روحانی قادر به انجام آن نبود؟

او در بهترین حالت حتی نمی‌تواند حسن روحانی هم باشد، چه برسد به اینکه توانایی داشته باشد فراتر از او قدم بردارد. حمایت رهبری از روحانی خصوصا در یک سال گذشته آنقدر زیاد هست که نیازی به ارائه دلیلی و سند نداشته باشد. روحانی هم نشان داد آنجا که لازم است نظام را با خود در برجام همراه می کند و آنجا که لازم است حرفهایی می‌‍زند که سردار سلیمانی برایش بنویسد: «دست شما را برای ایراد این سخنان به موقع، حکیمانه و صحیح می‌بوسم». اینها توانایی‌هایی است که علی لاریجانی نیمی از آن را هم ندارد. لذا حتی اصلاح‌طلبانی که به روحانی رای دادند و همچنان از او حمایت می‌کنند هم اگر به سمت لاریجانی بروند یعنی نتوانستند یک قدم به جلو بروند بلکه قدمی به عقب برداشتند.

آن سوی ماجرا در اصولگرایان هم وضع تقریبا روشن است. طیف تندرو و افراطی اصولگرایان به هیچ وجه با لاریجانی همراه نیستند. آنها معتقدند «سگ احمدی نژاد به لاریجانی شرف دارد». این جمله ای بود که خود لاریجانی در 6 مرداد 94 و در زمان تصویب برجام به آن اشاره کرد. لذا آنها را هم راضی نخواهد کرد. تنها بخشی از مردم که شاید (با اغماض بسیار بتوان گفت) با او همراه باشند، اصولگرایان سنتی هستند. قالیباف از همین می ترسد. اما با این همه او نمی‌تواند رئیس جمهور مردم باشد. مردمی که از هیچ طیفی او را برای برآورده شدن انتظاراتشان شایسته نمی‌بینند.

لاریجانی اما می‌تواند به سبب سابقه اش در کارگزاری خوب، حداکثر یک نخست وزیر باشد. و اگر روزی نظام تغییر وضعیت داده و با عبور از جمهوریت، نخست وزیری احیا شود، او می‌تواند بهترین نخست وزیر برای پیشبرد اهداف و منویات باشد.

منبع: امتداد

66