کرونای واقعی وحشتناک‌تر است یا کرونای مجازی؟!

از روز چهارشنبه که به طور رسمی ورود کرونا به ایران اعلام شد، علاوه بر شوکی که به جامعه وارد کرد جریان عجیب و غیر قابل برنامه ریزی هم در فضای مجازی ایجاد کرد به طوری که نگرانی در تمام لایه های فضای مجازی آشکار است.

فضایی که در ایران بیشتر کارکرد کسب و کارهای کوچک و یا اجتماعات دوستانه و فامیلی بود، اکنون تبدیل شده است به یکی از جولانگاه های مبارزه با کرنا البته با شکل و شمایلی بسیار وحشتناک و تیره.

در کمتر از یک هفته با توجه به برگزاری انتخابات، خبر اول تمام خبرگزاری ها و فضای مجازی بحث کروناست، ویروسی ناشناخته ولی بسیار معروف و کشنده.

موضوع جالب توجه در ورود این بیماری به ایران در واقع خود بیماری نیست بلکه عدم اعتماد جامعه به مسئولین امر است که واقعا باید به این مهم توجه شود؛ چرا که وقتی مردم به جای اعتماد به مسئولین، به شبکه های مجازی اعتماد می کنند زنگ خطر به صدا در می آید.

این روزها علاوه بر اظهارنظرهای رسمی و کارشناسی، در فضای مجازی به بسیاری از تجویزها، راه حل ها و مشاوره ها بر می خورید که به راحتی نمی شود بین درست و نادرست آن تفاوت قائل شد.

اگر کسی این روزها فقط اخبار فضای مجازی را دنبال کند می تواند به عمق وحشت جامعه پی ببرد. پدر و مادرهای نگران که تصمیم جمعی می گیرند که حتی کودکان خود را به مدرسه نفرستند تا پزشکانی که توصیه های عجیب و غریب در قالب طب سنتی و موضوعات ماوراءالطبیعه ارائه می دهند.

البته این خیل عظیم بی اعتمادی بعد از حادثه سقوط هواپیمای اکراینی تا حدی قابل قبول است ولی اینکه بسیاری از هموطن ها به رسانه های خارجی و یا حتی منابع چینی مراجعه می کنند که در فیلم های بعضی از هموطن های مقیم چین، دستورالعمل های مقابله با بیماری را توضیح می دهند و مورد استقبال مردم هم قرار گرفته، این ترس پیدا است.

به هرحال در این روزها حال عمومی جامعه و سلامت روانی جامعه با موج زیادی از اخبار ناگوار، بد است . شیوع این بیماری، اطلاع رسانی اولیه بسیار دیر و نایاب شدن اقلام مقابله با بیماری از طرف دیگر باعث ناامیدی و وحشت بیشتر جامعه و پناه بردن به مطالبی که اغلب پایه درستی ندارند وشایعه هستند، شده است.

شاید بهتر باشد که مسئولین امر در این برهه حساس که کوچکترین اشتباه ممکن است منجر به یک اپیدمی غیرقابل بازگشت شود بسیار شفاف با مردم صحبت کنند و خاطیان امر که مصالح ملی را فدای مطامع اقتصادی خود کرده اند را معرفی و تنبیه نماید، شاید بتوانند اعتماد از دست رفته را جبران کنند و این وحشتی که از خود بیماری بیشتر جامعه را منفعل و فلج کرده است، بکاهد و بتواند با جلب اعتماد عمومی، را حل مناسبی برای برون رفت از این شرایط را بیابد.

70