تردید چپ‌گراها بر سر ادامه ائتلاف انتخاباتی یا ارائه لیست اصلاح‌طلبانه

در فاصله باقیمانده تا انتخابات مجلس یازدهم، اختلاف نظرها بر سر نوع و نحوه حضور اصلاح طلبان در انتخابات پارلمانی بالا گرفته است. یک روز صحبت از مشارکت مشروط می شود و روزی دیگر ایده ادامه ائتلاف با اعتدالیون بر سر زبان ها می افتد. برخی دیگر نیز با توجه به نتیجه ائتلاف دوره قبلی با اعتدالی ها، معتقد به ارائه لیستی کاملا اصلاح طلبانه هستند.

عبدالکریم حسین زاده، نایب رئیس فراکسیون امید می گوید «اگر جریان اصلاح طلبی بتواند در شهرهای مختلف با لیست حداکثری بیاید، قطعا بهترین کار عدم ائتلاف است.» او البته ایده ائتلاف را رد نمی کند اما شرط و شروطی دارد و تاکید می کند «اگر قرار شد ائتلاف کنند باید نوشته باشد. به طور مثال اگر قرار است در تهران ۲۰ نفر از لیست خودشان و ۱۰ نفر دیگر از گروه‌های دیگر باشد باید براساس قرارداد مشخص، معلوم و اعلام شده به افکارعمومی باشد.»

مشروح این گفتگو را در ادامه بخوانید؛

******

آقای حسین زاده! در دیدار اخیر شورای عالی سیاستگذاری اصلاح‌طلبان با مجمع روحانیون مبارز، بر ارائه لیست کاملا اصلاح‌طلبانه تاکید شده است، این به معنای رد ائتلاف در انتخابات مجلس است؟

از چند زاویه می‌توان به این موضوع نگاه کرد اما مهمترین بحث مساله هویت گفتمانی است، طبیعی است که در کشور احزاب و هویت‌های گفتمانی براساس علم گفتمانی خودشان در انتخابات‌ حضور پیدا کنند. تا زمانی که گفتمان‌ها با علم خودشان وارد ساختار قدرت نشوند نمی‌توانند وفاداری به آن گفتمان را نشان دهند و مردم نیز نمی دانند اساسا با چه کسی و چه کسانی روبرو هستند.

چون از یک ائتلاف نتیجه نگرفتیم دلیل نمی شود همه ائتلاف ها بد باشند

من هنوز به این صحبت ها با دیده شک نگاه می‌کنم. وقتی که ما از یک ائتلاف نتیجه نگرفتیم، دلیل نمی‌شود که همه ائتلاف ها را بد بدانیم، فکر می‌کنم نوع ائتلاف ما بد بوده است نه کلیت ائتلاف کردن. در کجای دنیا احزاب سیاسی ائتلاف نانوشته انجام می‌دهند، بر فرض مثال در انتخابات ریاست جمهوری با آقای روحانی ائتلاف می‌کنید، بهتر است این ائتلاف نوشته باشد و سهم احزاب و گروه‌های سیاسی که ائتلاف کرده‌اند از ساختار دولت مشخص باشد. وقتی که شما در ائتلاف اشتباه کردید و این ائتلاف ساختارمند نبوده است؛ مشکل از ائتلاف نبوده است. بلکه مشکل این بوده که ائتلاف نانوشته صورت گرفته است.

می توان در تهران ۲۰ کاندیدای اصلح اصلاح طلب داشت

یعنی امکان دارد اصلاح‌طلبان در این دوره وارد ائتلافی ساختارمند و با شرط و شروط شوند؟

الان مسئله اساسی این است که آیا ما در شهرهایی چون تهران، تبریز، شیراز، اصفهان، کلان شهرها و حتی کل کشور با لیست کامل بیاییم یا نه؟ ممکن است این اتفاق بیفتد که جریان‌های سیاسی در شهرهای مختلف متوجه شوند که کاندیدا ندارند و به همین دلیل از کسی حمایت می‌کنند که غیراصلاح طلب و غیراصولگرا است. فردا به زعم حمایت‌شان انتظار دارند که وی در قالب گروه سیاسی آنها در مجلس عمل کند و وی هم عمل نمی کند؛ همین مشکلاتی را ایجاد می کند، در واقع این نوع حمایت اشتباه و آسیب‌زا است.

باید در کل کشور ببینیم جریان‌های سیاسی ترجیح می‌دهند با لیست کامل بیایند یا با لیست حداکثری به لحاظ گفتمانی بیایند. به طور مثال بگویند ما در تهران ۲۰ نفر کاندیدای اصلح داریم و با همین ۲۰ نفر که امکان رای آوریشان بالاست، لیست می دهیم. یعنی ۲۰ نفری که توانمند و برای مردم راهگشاه هستند.

این بخش از صحبت‌های شما انتقاد به لیست امید در انتخابات مجلس دهم است؟

بله، هم انتقاد و هم آسیب شناسی لیست امید هم است. قرار نیست من تمام کارهایی را که فراکسیون امید انجام داده است، تایید کنم. بلکه باید شیوه لیست بندی‌مان را نقد کنیم. کارکردهای جریان سیاسی‌مان را آنالیز کرده و خروجی های مجلس در سه سال گذشته را به معرض نقد بگذاریم. بدون آسیب شناسی این موضوعات، نمی توانیم لیست آتی‌مان را بهبود ببخشیم و یک گام هم جلو برویم. قاعدتا نباید اشتباهات گذشته‌مان را انجام دهیم.

اصلاح طلبان باید شفاف و مکتوب ائتلاف کنند

شما ایده ائتلاف را رد نکردید. از نگاه شما این ائتلاف به چه شکل، با کدام گروه و تحت چه شرایطی باید باشد؟

احزاب در مجالس مختلف دنیا با همدیگر ائتلاف می کنند و ائتلاف و حتی تعداد کرسی ها مشخص است. اگر قرار است اصلاح طلبان با هر گروه و جریانی نیز ائتلاف کنند، باید این ائتلاف مشخص باشد. این ائتلاف در شورای عالی به بحث گذاشته شده و در مورد چگونگی آن تصمیم گیری شود.

ائتلاف شفاف خوب است اما ائتلاف غیرشفاف آسیب زاست. یکی از آسیب های بزرگ کشور نابسامانی سیاسی است. این نابه سامانی زمانی رخ می دهد که شما علم جریان سیاسی‌ خود را چه در جریان اصلاح طلب، چه در جریان اصولگرا، چه در مجلس و چه در دولت به کسی می دهید که اعتقادی به گفتمان شما ندارد و نابسامانی سیاسی اتفاق می افتد. همین لیستی که برای مجلس با عنوان لیست امید بسته شد، افرادی در لیست گذاشته شدند که تعهد تشکیلاتی نسبت به لیست نداشتند و همین باعث نابسامانی سیاسی شد.

در طرح های که برون داد و خروجی شان نمایانگر گفتمان سیاسی است، همانند طرح های جرم سیاسی، عفو عمومی، اعطای تابعیت به فرزندان حاصل از ازدواج زنان ایرانی با مردان خارجی، وقتی این موضوعات گفتمانی می شود به علت نامشخص بودن آرا افراد و تعهد سیاسی آنان، نابسامانی سیاسی اتفاق می افتد.

ما توصیه می کنیم که جریان های سیاسی با افراد سیاسی خودشان در انتخابات حضور پیدا کنند. اگر ائتلاف و گفتمان‌های بینابینی شکل گرفت، حتما بر اساس یکسری موارد، موضوعات و حد و نصاب‌های مشخص باشد.

من تا وقتی وزیر نشده‌ام اصلاح طلب و عضو فعال یک حزب هستم. اما وقتی وزیر شدم اعلام می کنم که انصراف داده‌ام، این چه رفتاری است. قطعا هرکسی عضو هر حزبی است وقتی هم سمتی می گیرد باید در آن حزب بماند، نه اینکه اعلام کند که انصراف داده است.

چرا باید افراد از ائتلافی که نوشته اند شرم کنند، رئیس دو تشکیلات سیاسی با هم ائتلاف می کنند، چه ایرادی دارد که این ائتلاف را مکتوب کرده و به مردم عرضه کنند، اگر این اتفاق بیفتد مردم می دانند که این ائتلاف چگونه است و خروجی آن چه خواهد بود، مردم می دانند چه مقدار از مطالبتشان محقق شده چه مقدار محقق نمی شود و یا اصلا چه نوع مطالبه ای داشته باشند.

اگر بتوانیم لیست حداکثری بدهیم، بهترین روش عدم ائتلاف است

پس ائتلاف را رد نمی کنید؟

شورای عالی اصلاح طلبان باید در این زمینه تصمیم بگیرد. اگر جریان اصلاح طلبی بتواند در شهرهای مختلف با لیست حداکثری بیاید، قطعا بهترین کار عدم ائتلاف است. اگر قرار شد ائتلاف کنند باید نوشته باشد. به طور مثال اگر قرار است در تهران ۲۰ نفر از لیست خودشان و ۱۰ نفر دیگر ازگروه‌های دیگر باشد باید براساس قرارداد مشخص، معلوم و اعلام شده به افکارعمومی باشد.

مشکل اصلاح طلبان عدم گفتگو با مردم است

با توجه به نقدهایی که به عملکرد فراکسیون امید در حال حاضر است آیا مردم اقبالی اصلاح‌طلبان در انتخابات مجلس یازدهم خواهند داشت؟

این پیش قضاوت است. این صحبت به معنای آن است که فراکسیون امید عملکرد خوبی نداشته است و من این را رد می کنم. گزارش عملکرد فراکسیون امید باید ارائه شود و بعد از ارائه آن، قضاوت‌ها انجام شود. یکی از مشکلات اصلاح طلبان، عدم گفت وگو با مردم و خودشان است. چرا گفت وگو با مجمع روحانیون مبارز الان شکل می گیرد، چرا مدت های مدیدی از این تیپ گفت وگو نبود، چرا ما با مردم هر شش ماه یکبار گفت وگو نمی کنیم، وقتی این گفت وگو های نیست افکار عمومی حق دارند اینگونه قضاوت کنند .معتقدم جریان امید چه در مجلس ،چه در دولت و چه در شورای شهر باید با مردم حرف بزنند، گزارش عملکرد ارائه دهند و بعد درمورد عملکردشان رای سنجی انجام شود.

منبع: خبرآنلاین

24